இறையாண்மையும், நீதி வழுவாமையும் இரண்டையும் உயிராய் மதிக்கும் உத்தம சோழ மன்னனாம் மனுநீதிச் சோழனின் வரலாறு எக்காலத்தும் மறக்கவொண்ணா காப்பியமன்றோ?அம்மட்டும் , ஐந்தறிவு சீவனான ஒரு கன்றைத் தவறுதலாகத் தேர்க்காலில் பலியிட்ட அரசிளங்குமரனை , நீதி கேட்டு வந்த தாய்ப்பசுவிற்கு நீதி வழங்கும் வண்ணம் தம் மகனை அதே தேர்க்காலில் இட்டுக் கொன்ற மன்னனின் நீதியும், தம் இறையாண்மையின் வல்லமைக்குக் கிடைத்த பெரும் பரிசாக , சிவபெருமான் நேரில் தோன்றி , இறந்துபோன தம் மகனையும்,கன்றையும் உயிர்ப்பித்துக் கொடுக்க வானோர்கள் பூமாரி பொழியும் பேரதிசயமும் நடந்தது.
தன்னுயிர்க் கன்று வீயத் தளர்ந்தவாத் தரியா தாகி
முன்னெருப் புயிர்த்து விம்மி முகத்தினிற் கண்ணீர் வார
மன்னுயிர் காக்குஞ் செங்கோன் மனுவின்பொற் கோயில் வாயிற்
பொன்னணி மணியைச் சென்று கோட்டினாற் புடைத்த தன்றே.
”வளவ! நின் புதல்வ னாங்கோர் மணிநெடுந் தேர்மே லேறி
அளவிறேர்த் தானை சூழ வரசுலாந் தெருவிற் போங்கால்
இளையாவான் கன்று தேர்க்கா லிடைப்புகுந் திறந்த தாகத்
தளர்வுறு மித்தாய் வந்து விளைத்ததித் தன்மை” யென்றான்.
ஒருமைந்தன் தன்குலத்துக் குள்ளானென் பதுமுணரான்
‘தருமந்தன் வழிச்செல்கை கட’னென்று தன்மைந்தன்
மருமந்தன் றேராழி யுறவூர்ந்தான் மனுவேந்தன்;
அருமந்த அரசாட்சி அரிதோ? மற் றெளிதோ? தான்
சேக்கிழார் பெருமானின் பார்வையில் ஒரு நல்ல ஆட்சியாளருக்கு இருக்க வேண்டிய தன்மைகளைக் காண்போம்:
“மாநிலங்கா வலனாவான் மன்னுயிர்காக் குங்காலைத்
தானதனுக் கிடையூறு தன்னாற்றன் பரிசனத்தால்
ஊனமிகு பகைத்திறத்தாற் கள்வரா லுயிர்தம்மால்
ஆனபய மைந்துந்தீர்த் தறங்காப்பா னல்லனோ?”
இவ்வாறு சேக்கிழார் பெருமான் நேர்மை, நீதி ,நியாயம் , தர்மம் , இறையாண்மை அனைத்தும் சோழ மன்னர்கள் கடைபிடித்தொழுகியதை நயம்பட எடுத்துரைத்தார். இது போன்றதொரு காட்சியை சிலப்பதிகாரம் யாத்த இளங்கோவடிகள் எடுத்துரைத்த விதமும் காண்போம்.....
பாண்டிய மன்னனின் தவறான தீர்ப்பினால், கோவலன் கள்வன் என்று முடிவெடுத்து கொலையுண்டபோது , அதை அறிந்த கற்புக்கரசி , சிலம்பின் நாயகி, கண்ணகி,
‘ஈர்வது ஓர் வினை காண்; ஆ! இது! என உரையாரோ?
கண்பொழி புனல் சோரும் கடு வினையுடையேன்முன்
புண்பொழி குருதியிராய்ப் பொடி ஆடிக்கிடப்பதோ?
மன்பதை பழிதூற்ற, மன்னவன் தவறு இழைப்ப,
‘உண்பது ஓர் வினை காண்; ஆ! இது’ என உரையாரோ?
என்று பதைபதைத்து, கோபாவேசமாக மன்னன் முன் நின்று நீதி கேட்கிறாள் தலைவிரி கோலமாக!
அரசன் வினாவும் கண்ணகி விடையும்
நீர்வார் கண்ணை எம்முன் வந்தோய்!
யாரையோ நீ? மடக் கொடியோய்! என
தேரா மன்னா! செப்புவது உடையேன்
எள் அறு சிறப்பின் இமையவர் வியப்பப்
புள் உறு புன்கண் தீர்த்தோன்; அன்றியும்
வாயில் கடைமணி நடுநா நடுங்க,
ஆவின் கடைமணி உகுநீர் நெஞ்சு சுடத்தான் தன்
அரும்பெறல் புதல்வனை ஆழியின் மடித்தோன்;
பெரும்பெயர்ப் புகார் என் பதியே; அவ்ஊர்
ஏசாச் சிறப்பின், இசை விளங்கு பெரும்குடி
மாசாத்து வாணிகன் மகனை ஆகி
வாழ்தல் வேண்டி ஊழ்வினை துரப்ப,
சூழ்கழல் மன்னா! நின்நகர்ப் புகுந்து, இங்கு
என்கால் சிலம்பு பகர்தல் வேண்டி, நின்பால்
கொலைக் களப்பட்ட கோவலன் மனைவி
கண்ணகி என்பது என்பெயரே என -
மன்னன் முன் கோபாவேசமாக நீதி கேட்கிறாள்....நீதி தவறிய மன்னனின் கதி என்ன?
தாழ்ந்த குடையான்: தளர்ந்த செங்கோலன்
பொன்செய் கொல்லன் தன்சொல் கேட்ட
யானோ அரசன்! யானே கள்வன்!
மன்பதை காக்கும் தென்புலம் காவல்
என்முதல் பிழைத்தது; கெடுக என் ஆயுள் என
மன்னவன் மயங்கி வீழ்ந்தனனே தென்னவன்
கோப்பெரும் தேவி குலைந்தனள் நடுங்கி
கணவனை இழந்தோர்க்குக் காட்டுவது இல் என்று
இணைஅடி தொழுது வீழ்ந்தனளே மடமொழி
அம்மட்டும் ஒரு கன்றிற்காக தம் மகனையே தேர்க்காலில் இட்டுக் கொன்று நீதியை நிலைநாட்டிய மனு அவதரித்த சோழ வள நாட்டில் பிறந்து, ஊழ்வினை உறுத்து வந்து பாண்டிய நாட்டிற்குத் துரத்தியடிக்க, அங்கோ மன்னனின் அநீதியால் கணவனை இழந்த கைம்பெண்ணாக கோபாவேசமாக மதுரையம்பதியைத் தீக்கிரையாக்கிவிட்டு, சேர நாட்டில் வந்து தெய்வமாகிப் போனாள் இளங்கோவடிகளின் சிலம்பின் நாயகி கண்ணகி!
அழகிய கயல்விழி மங்கையர் வாழும் திருமுனைப்பாடி எனும் நாட்டில் ஆணையின் வழி அவதரித்த ஆலால சுந்தரர் ,உலக வழியில் செல்லாது,அருள் வழியில் சென்று நமக்கு வழிகாட்டியாக விளங்கச் செய்யும் வண்ணம் இறைவன் அவரைத் தடுத்தாட்கொண்ட விதத்தைக் காண்போம்! மணமேடையில் மணப்பெண்ணின் வரவை நோக்கி ஆவலாய் காத்திருக்கும் வேளைதனில்,மணப்பெண்ணவளும் பரியிலிருந்து இறங்கி மணமேடை நோக்கி வர, மங்கல நாதம் முழங்க, திடீரென அங்கு தோன்றிய சிவபெருமான்
பிஞ்ஞகனு நாவலர் பெருந்தகையை நோக்கி
‘என்னிடையு நின்னிடையு நின்றவிசை வால்யான்
முன்னுடைய தோர்பெரு வழக்கினை முடித்தே
நின்னுடைய வேள்வியினை நீ முயறி’ என்றான்.
அதற்கு ஆதாரமாக ஓர் ஓலையைக் காட்ட அதையும் கிழித்த சுந்தரருக்கு உலகெலாம் உணர்ந்து ஓதற்கரியவனின் , மனத்தினால் உணர்தற்கெட்டா மாயை என்றாயிற்று .
‘ஆட்சியி லாவ ண்ததி லன்றிமற் றயலார் தங்கள்
காட்சியின் மூன்றி லொன்று காட்டுவா’ யென்ன, ‘முன்னே
மூட்சியிற் கிழித்த வோலை படியோலை; மூல வோலை
மாட்சியிற் காட்ட வைத்தே’னென்றனன் மாயை வல்லான்.
மூலவோலையில் அப்படி என்னதான் வாசகம் இருந்தது? அந்நாளில் நீதிமன்றத்தில் இது போன்று ஆவணங்களை வாசிக்கும் நீதிமன்ற சேவகனான காரணத்தானும் அவ்வோலையை உரியவாறு தொழுது வாங்கி, உறையை நீக்கி, சுருளோலையை விரித்து, வாசிக்கலானான்...
”அருமறை நாவ லாதி சைவனா ரூரன் செய்கை
பெருமுனி வெண்ணெய் நல்லூர்ப் பித்தனுக் கியானு மென்பால்
வருமுறை மரபு ளோரும் வழித்தொண்டு செய்தற் கோலை
இருமையா லெழுதி நேர்ந்தே நிதற்கிலை யென்னெ ழுத்து “.
இதுவே அவ்வோலையில் இருந்த வாசகம். நீதிமன்றத்தால் அவ்வோலையில் இருந்த கையெழுத்துகள் பரிசோதனை செய்யப்பட்டு சரியாக இருப்பதாக உறுதி செய்யப்பட்டு, நீதி முறைப்படி இனி செய்ய வேண்டியது வேறு ஒன்றுமில்லை என்பதால் நீதிபதிகள் தீர்ப்பையும் வழங்கினர்.
‘நான்மறை முனிவ னார்க்கு நம்பியா ரூரர் தோற்றீ
பான்மையி னேவல் செய்தல் கட’னென்று பண்பின் மிக்க
மேன்மையோர் விளம்ப நம்பி ‘விதிமுறை யிதுவே யாகில்
யானிதற் கிசையே னென்ன விசையுமோ’ வென்று நின்றார்.
வென்று நின்றவரின் பின்னால் சென்ற ஆலால சுந்தரர், திருநாவலூர் ஆலயத்தினுள் சென்று ஆங்கு மறைந்த மறையோன் தன்னை ஆட்கொள்ள நடத்திய திருவிளையாடலை எண்ணி பேரானந்தம் கொண்டார்.
‘மற்றுநீ வன்மை பேசி வன்றொண்டனென்னு நாமம்
பெற்றனை; நமக்கு மன்பிற் பெருகிய சிறப்பின் மிக்க
அர்ச்சனை பாட்டே யாகு, மாதலான் மண்மே னம்மைச்
சொற்றமிழ் பாடு’ கென்றார் தூமறை பாடும் வாயான்.
அந்த நொடியிலிருந்து நம்பி ஆரூரர், ஆண்டவனை ,
பித்தாபிறை சூடிபெரு மானேயரு ளாளா
எத்தான்மற வாதேநினைக் கின்றேன் மனத் துன்னை
வைத்தாய்பெண்ணைத் தென்பால்வெண்ணை நல்லூரருட் டுரையுள்
அத்தாவுனைக் காளாயினி அல்லேனென லாமே.
என்று தேவாரப் பதிகம் பாட ஆரம்பித்தார்.
தலையில் நடந்து கையிலை அடைந்து ஐயனை வழிபட்டதோடு,அந்த சிவபெருமானே அம்மையே என்று அழைத்த ஒரே சீவன் என்ற மாபெரும் பேறு பெற்ற காரைக்கால் அம்மையாரும்,கண்ணகியைப் போன்று வணிகர் குலத்தில் உதித்த பேதைதான். புனிதவதி என்ற பெயரில் காரைக்கால் எனும் நகரில் 4 ஆம் நூற்றாண்டில் பிறந்தவர், புனிதமான ஒரு மாங்கனி அவர்வாழ்க்கையையே மாற்றியமைத்தது. நம்பி ஆரூரர் தம்முடைய திருத்தொண்டத் தொகையில், “பெரு மிழலை குறும்பனார்க்கும் பேயார்க்கும் அடியேன்” என்றே அம்மையாரைக் குறிப்பிடுகிறார்.
சேக்கிழார் பெருமான் பண்டைக்காலத்தில் பத்தினிகள் வாழ்ந்த வாழ்க்கை முறைமைகளையும், பதி பக்தி கொண்ட தமிழ் மகளிரின் வரலாறுகளையும் வெளிப்படுத்தும் விதமாக, காரைக்கால் அம்மையாரின் வரலாற்றை 65 பாடல்களில் அழகுற விளக்கிய பாங்கு குறிப்பிடத்தக்கது. பொங்கிய பேரழகுமிகு புனிதவதியார் என்று போற்றப்பட்ட அம்மையார், பதி பக்தியில் சிறந்து விளங்கிய காரணத்தால், தம் பதி பரமதத்தன் விருப்பத்துடன் வேண்டிய மாங்கனியை ஆண்டவனிடம் கேட்டுப் பெற்றுக் கொடுத்தார். அதனைக் கண்ட கணவனோ, மனைவியை தம் குலதெய்வம் எனக் கருதி இனியும் அவருடன் வாழும் தகுதி சாமான்யனான தனக்கு இல்லை என ஊரை விட்டே போய் மறுமணமும் செய்து கொண்டு , அதனால் பிறந்த குழந்தைக்கும் புனிதவதி என்று நாமகரணம் சூட்டி,மனைவி மகளுடன் வந்து காலில் விழுந்து வணங்க அந்த நொடியே,
”ஈங்கிவன் குறித்த கொள்கை இது: இனி இவனுக்காகத்
தாங்கிய வனப்பு நின்ற தசைப்பொதி கழித்திங் குன்பால்
ஆங்குநின் தாள்கள் போற்றும் பேய்வடி(வு) அடியேனுக்குப்
பாங்குற வேண்டும்” என்று பரமர்தாள் பரவி நின்றார்.
அம்மையின் வேண்டுதலுக்கு செவி மடுத்த ஐயனின் அருளினாலே, “மெய்யில் ஊனடை வனப்பை எல்லாம் உதறிஎற் புடம்பே யாக, வானமும் மண்ணும் எல்லாம் வணங்கு பேய் வடிவம் ”ஆனார்.
அம்மையே என்று விளித்த ஐயனை, ‘அப்பா’ என்று பங்கயர் செம்பொற்பாதம் பணிந்து வீழ,வேண்டும் வரம் கேட்க, அம்மையாரும்,
இறவாத இன்ப அன்பு வேண்டிப்பின் வேண்டு கின்றார்.
“பிறவாமை வேண்டும்; மீண்டும் பிறப்புண்டேல் உன்னை
என்றும் மறவாமை வேண்டும்; இன்னும் வேண்டும் நான்
மகிழ்ந்து பாடி, அறவா! நீ ஆடும் போதுன் அடியின்கீழ் இருக்க” என்றார்.
இளங்கோவடிகள், தம் சிலப்பதிகாரத்தில் கண்ணகியின் பதிபக்தியைக் காட்டும் முகமாக, ஈராறு அகவை நிரம்பிய வணிகர் குலப்பேதையை மணந்து, மூன்றாண்டுகள் அவளுடன் மண வாழ்ககையும் மேற்கொண்டு, கனிகையர்குல மாதான மாதவியின்பால் மையல் கொண்டு,குன்றனைய பெருஞ்செல்வம் அனைத்தும் இழந்து, திரும்ப கண்ணகியை நாடி வந்து,
கோவலனும், பாடுஅமை சேக்கையுள் புக்குத் தன் பைந்தொடி
வாடிய மேனி வருத்தம்கண்டு, “யாவும்
சலம்புணர் கொள்கைச் சலதியோடு ஆடிக்
குலம் தரு வான் பொருள் குன்றம் தொலைந்த
இலம்பாடு நாணுந் தரும் எனக்கு என்ன...
பதிபக்தியில் சிறந்த கண்ணகியோ மறுமொழியாக,
நலம்கேழ் முறுவல் நகைமுகம் காட்டிச்
சிலம்பு உள கொண்ம் எனச்...
சொல்லி கணவனின் குறிப்பறிந்து சற்றும் அவன் மனம் கோணாமல் நடந்த பாங்கு குறிப்பிடத்தக்கதாம்.
திருத்தொண்டர் புராணத்தின் மற்றொரு மணி மகுடம் ,சேக்கிழார் பெருமானின் , அழகு தமிழ அமிழ்தின் வர்ணனை மொழிகள்.
மயிலை வாழ் சிவனேசன் என்னும் வணிகத் தொழில் புரியும் சிவனடியார், சிவபெருமானின் பொற்பாதங்கள் மட்டுமே நிலையானதென்ற ஆணித்தரமான எண்ணம் கொண்ட பக்தர். சிவனடியார்கள் மீதும் அளவிலா அன்பு கொண்டவர். தம் செல்வ மகளான பூம்பாவை எனும் கன்னியை, அபிராமி அன்னையிடமே ஞானப்பால் பருகி, ஆண்டவன் திருநாமம் ஒன்றையே சிந்தையில் கொண்டு வாழ்ந்து வரும் சிவனடியாராகிய திருஞானசம்பந்தர் வசம் ஒப்படைக்க வேண்டி சீரும், சிறப்புமாக வளர்த்து வருங்கால், ஓர் நாள் தந்தையின் வழிபாட்டிற்காக மலர் கொய்யும் பொருட்டு, நந்தவனம் சென்ற போழ்து ஆங்கே ஓர் நாகம் தீண்டி, இன்னுயிர் இழக்க,இறந்த உடலை எரியூட்டி சாமபலையும், எலும்புகளையும் ஒரு சட்டியில் இட்டு அது சம்பந்தரின் சொத்து, என்று அவரைச் சந்திக்க நேருகிறதோ அன்று அவர் வசம் ஒப்படைப்பதே தம் கடமை என அதற்கு ஆடை ஆபரணங்கள் அணிவித்து , ஒளியூட்டி, வழிபாடும் செய்து வந்தார். ஒருநாள் ஞானசம்பந்தப்பெருமான் திருவொற்றியூர் எழுந்தருளியுள்ளது அறிந்து, அவரைக் காண ஓடோடிச் சென்று அவர் திருப்பாதம் தொட்டு வணங்கி மயிலை வரும்படி அழைக்க, அவரும் கபாலீசுவரரை தரிசிக்கும் பொருட்டு உடன்வர, அங்கு கபாலீசுவரரை வணங்கி, பூம்பாவையின் புனித சாம்பல் இருந்த கலயத்தைக் கொணரும்படி பணித்தார். ஆலயத்தில் வெளியில் ஆண்டவரின் திருமுன் நின்று,
“மண்ணி னிற்பிறந் தார்பெறும் பயன்மதி சூடும்
அண்ண லார்அடி யார்தமை அமுதுசெய் வித்தல்
கண்ணி னாலவர் நல்விழாப் பொலிவுகண் டார்தல்
உண்மை யாமெனில் உலகர்முன் வரு”கென உரைப்பார்.
அவ்வண்ணம் ஆண்டவர் திருமுன் சில பாடல்கள் பாடிப் பரவவும், குடம் உடைந்து, தாமரை மொட்டவிழ்ந்தது போன்று அழகுற விரிந்தெழுந்த பாவையவளின் அழகின் வர்ணனையைக் காண்போம்;
கன்னிதன் வனப்புத் தன்னைக் கண்களால் முடியக் காணார்
முன்னுறக் கண்டார்க கெல்லாம் மொய்கருங் குழலின் பாரம்
மன்னிய வதன செந்தா மரையினிற் கரிய வண்டு
துன்னிய ஒழுங்கு துற்ற குழல்போல் இருண்டு தோன்ற.
மண்ணிய மணியின் செய்ய வளரொளி மேனி யாள்தன்
கண்ணினை வனப்புக் காணில் காமரு வதனத் திங்கள்
தண்ணளி விரிந்த சோதி வெள்ளத்தில் தகைவின் நீள
ஒண்ணிறக் கரிய செய்ய கயலிரண் டொத்து லாவ
இங்கனம் 17 பாடல்களில் அம்மங்கையின் எழிலை வர்ணித்த பாங்கு ,கவிநயம் அனைத்தும் செந்தமிழின் எழிலைச் சுவைபட சுட்டியதற்கு ஓர் காட்டாம்.
அரசிளங்குமரனான இளங்கோ, துறவறம் பூண்டு, இளங்கோவடிகள் ஆன பின்பு, தாம் இயற்றிய சிலப்பதிகாரத்தின் நாயகியின் அழகை வர்ணிக்கும் அழகைக் காண்போம்:
கண்ணகியின் நெற்றி,புருவம்,இடை, கண் இவைகளைப் புகழ்தல்
குழவித் திங்கள் இமையவர் ஏத்த
அழகொடு முடித்த அருமைத்து ஆயினும்
பெரியோன் தருக திருநுதல் ஆக, என;
அடையார் முனை அகத்து அமர் மேம்படுநர்க்குப்
படை வழ்ங்குவது ஓர் பண்பு உண்டு ஆகலின்,
உருவு இலாளன் ஒருபெரும் கருப்புவில்
இரு கரும்புருவம் ஆக ஈக்க;
மூவா மருந்தின் முன்னர்த் தோன்றலின்
தேவர் கோமான் தெய்வக் காவல்
படைநினக்கு அளிக்க, அதன் இடைநினக்கு இடைஎன,
அறுமுக ஒருவன் ஓர்பெறு முறை இன்றியும்,
இறும் முறை காணும் இயல்பினின் அன்றே
அம்சுடர் நெடுவேல் ஒன்று நின்முகத்துச்
செம்கடை மழைக்கண் இரண்டா ஈத்தது;
கண்ணகியின் சாயலும் நடையும் மொழியும்
மாஇரும் பீலி மணி நிற மஞ்ஞை, நின்
சாயற்கு இடைந்து, தண் கான் அடையவும்;
அன்னம் நல்நுதால்! மெல் நடைக்கு அழிந்து
நல்நீர்ப் பண்ணை நளிமலர்ச் செறியவும்;
அளிய தாமே, சிறு பசும் கிளியே,
குழலும் யாழும் அமிழ்தும் குழைத்தநின்
மழலைக் கிளவிக்கு வருந்தின ஆகியும்,
மடநடைமாது! நின் மலர்க்கையின் நீங்காது
உடன் உறைவு மரீஇ ஒருவா ஆயின ;
கோவலனின் ஐம்புலன்களுக்கும் இன்பம் தந்ததைப் பாராட்டல்
மாசறு பொன்னே! வலம்புரி முத்தே!
காசுஅறு விரையே! கரும்பே! தேனே!
அரும் பெறல் பாவாய்! ஆர் உயிர் மருந்தே!
பெரும்குடி வாணிகன் பெரு மடமகளே!
மலையிடைப் பிறவா மணியே என்கோ?
அலையிடைப் பிறவா அமிழ்தே என்கோ?
யாழிடைப் பிறவா இசையே என்கோ?
தாழ் இரும் கூந்தல் தையால்! நின்னை என்று
உலவாக் கட்டுரை பல பாராட்டி,
தயங்கு இணர்க் கோதை தன்னொடு தருக்கி
வயங்கு இணர்த் தாரோன் மகிழ்ந்து செல்வுழிநாள்
தொடரும்
No comments:
Post a Comment