Thursday, May 5, 2011

மனம் எனும் மாயக்கண்ணாடி!

”புலன்களின் எல்லா வாயில்களையும் அடைத்து வைத்து, வெளி விசயங்கள் புகாமல் தடுத்து நிறுத்தி மனதையும், இதயத்தில் நிலையாக நிறுத்திப் பின் அவ்வாறு வசப்படுத்தப்பட்ட மனதால், ப்ராணனை உச்சந்தலையில் நிலை பெறச்செய்து, பரமாத்மா ஸம்பந்தமான யோக தாரணையில் நிலைத்து நின்று எவன் ‘ஓம்’ என்னும் ஒரே எழுத்தான ப்ரம்மத்தை உச்சரித்துக் கொண்டு அந்த ‘ஓம்’ என்ற ஏகாபுரத்தின் பொருளான நிர்குண ப்ரம்மமான என்னைச் சிந்தனை செய்து கொண்டு இவ்வுடலை நீத்துச் செல்கிறானோ அந்த மனிதன் உயர்ந்த கதியை அடைகிறான்!”
பகவத்கீதை.

250px-Ars.moriendi.pride.a.jpg

'எத்துனை முறை இதனை மனனம் செய்திருப்பேன். ஒர் ஆயிரம் முறை இதனை மனக்கோவிலில் நிறுத்தி புண்ணிய மலர்களால் அர்ச்சித்திருப்பேனே. ஆயினும் இந்த இறுதி நேரத்தில் எனக்குப் பயனளிக்கவில்லையே ' என்று சுயநலமாகச் சிந்திக்கக் கூட இயலவில்லை, மரணப்படுக்கையில் மணித்துளிகளை எண்ணிக் கொண்டிருக்கும் மகேந்திரனுக்கு. ஐம்புலன்களும் அடங்கப் போகும் நேரத்தில் சிந்தனை பின்னோக்கிச் சென்று, அசைபோட ஆரம்பித்தது.

வழக்கமாக விடியற்காலை 5 மணிக்கு எழுந்து பம்பரமாகச் சுழலும் திலகவதி அன்று படுக்கையை விட்டு எழவே மனம் வராமல், மணி ஆறாகியும் படுத்துக் கொண்டே இருந்தாள். இந்த பத்து நாட்களில் அவள் வாழ்க்கையை விதி எப்படியெல்லாம் புரட்டிப் போட்டு விளையாடிப் பார்த்து விட்ட்து.

விடிய, விடிய சேர்ந்தாற்போல் 10 நிமிடமாவது கண் அசந்திருப்போமோ என்றே
தெரியவில்லை திலகவதிக்கு. 5 நிமிடத்திற்கு ஒரு முறை கணவனின் முகத்தை,
தொட்டுப்பார்த்து, கைகால்களில் எதேனும் அசைவு தெரியாதோ, திடீரென கண் விழித்து , திலக்ஸ்’ என்று வழக்கமாக செல்லமாக கூப்பிடுவாரே அப்படி கூப்பிடமாட்டாரோ ஒரு முறையாவ்து என்று ஏக்கமாக பார்த்துக் கொண்டேயிருப்பதிலேயே இந்த வாரம் முழுவதும் ஓடியேவிட்டதே. லண்டனில் இருக்கும் மகனும், மருமகளும் இன்று வரப்போகிறார்கள்.

என்ன நடக்கப் போகிறதோ. விசயம் அறிந்தவுடன், ஓடோடி வர அவனுடைய பணியின் பொறுப்பே காரணம் என்று அவன் ஆயிரம் காரணம் கூறினாலும், அந்த பழைய பந்தம், பாசம் எல்லாம் காணாமல் போய்விட்டதோ என்ற சந்தேகத்தைக் கிளப்பியது. நல்ல வேளை மனிதர் சுய நினைவின்றிக் கிடக்கிறார். இல்லையென்றால் இதையெல்லாம் தாங்கக்கூடிய மனதா அவருக்கு.காசு, பணம் என்று வந்துவிட்டால், பந்தமாவது, பாசமாவது என்று அலுத்துக் கொண்டே கணவனைத் தொட்டுப்பார்த்து விட்டு, தலையை வருடிவிட்டு எழுந்து போய் கடமைகளைச் செய்ய ஆரம்பித்தாள். கணவன் ஒரேயடியாக இப்படி படுத்த படுக்கையாக விழக்கூடும் என்று கனவிலும் நினைத்ததில்லை அவள். இந்த 45 வருட வாழ்க்கையில் அதிக பட்சமாக சேர்ந்தாற் போல் தன்னிடம் 1 வாரமாக பேசாமல் இருந்தது இதுதான் முதல்முறை. வருத்தமும், கோபமும் கூட வெகு நேரத்திற்கு நீடிக்காது. 18 வயதில் அடி எடுத்து வைத்து அன்றிலிருந்து இன்று வரை கணவனின் ஒரு சொல் கூட தன்னைத் தாக்கிய நினைவு இல்லை. சே! அப்படி இருந்தால் கூட தேவலாம் போல இருந்தது அவளுக்கு. அதை நினைத்தாவது ஆறுதல் பெற முடியுமே. ஆனால் தான் இன்னும் சுய நினைவுடன் நடமாடிக் கொண்டிருப்ப்தே ஆச்சரியமாக இருந்தது.. கணவனை மருத்துவமனையில் இருந்து வீட்டிற்கு கூட்டி வந்த..............என்று சொல்வதைவிட எடுத்து வந்த என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

ஆம், மருத்துவர் இனி பிழைக்கும் வாய்ப்பு மிகக் குறைவு என்று கூறிய பிறகு, தான் கட்டிய தன் வீட்டிலேயே உயிர் போக வேண்டுமென்று பல முறை அவர் விருப்பத்தில் உறுதியாக இருந்தபடியாலும், அவரை வீட்டிற்கு எடுத்து வர சம்மதித்தாள் திலகா.

ஆனால் நாட்கள் செல்லச் செல்ல காலம் எத்துனை பெரிய அதிர்ச்சியிலிருந்துத் தன்னை வெளிக் கொண்டுவந்துவிட்டது என்று எண்ணி ஆச்சரியமாக இருந்தது அவளுக்கு. எல்லோரும் சுயநலமாக உனக்கு முன்னாலேயே நான் போய்விட வேண்டும் என்று எண்ணுவார்கள். ஆனால் மனிதர் எப்போது பார்த்தாலும்,

“உன்னை தனியாக விட்டுச் செல்வதுதான் எனக்கு பெரிய வேதனை திலக்ஸ..... உன்னை எளிதாக ஏமாற்றிவிடலாம். கொஞ்சம் பரிதாபமாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டால் போதும். உயிரைக் கேட்டால் கூட கொடுத்து விடுவாய் நீ. யாரையும் சீக்கிரமாக நம்பி விடுகிறாய். இந்த உலகம் நீ நினைப்பது போல அவ்வளவு நேர்மையான மனிதர்கள் நிறைந்தது கிடையாது என்பதை பல முறை கூறியும் அதைப் புரிந்து கொள்ளும் சக்தி கூட உனக்கு இல்லை. நீ,யாரை நம்பியும் இருக்காதே. சுயமாக இருந்து பழகு. ......”

எத்தனை அறிவுரைகள் இது போல் கூறியும் மண்டையில் ஏற்றிக்கொள்ளும் முயற்சி கூட எடுத்ததில்லை அவள். கணவனை மலை போல் நம்பி கடமையேக் கண்ணாகக் காலத்தை ஓட்டியவள். கணவனின் பேச்சை மீறி இன்று வரை எந்த முடிவையும் நினைத்துக் கூடப்பார்த்ததில்லை. உடுத்தும் உடையிலிருந்து, உண்ணும் உணவு வரை அவருக்குப் பிடித்தது தான் தனக்கும் பிடிக்கும் என்று சுய விருப்பம் என்ற ஒன்று பற்றிய உணர்வே அற்றவளாகவே காலத்தை ஓட்டியவள். ஆனால் ஒரு விசயத்தில் மட்டும் அவள் உறுதியான நம்பிக்கை கொண்டவளாக இருக்கிறாள். ஆம், கணவர் எக்காரணம் கொண்டும் தான் தனியே சிரமப் படுவதைப் பொறுத்துக் கொண்டு வேடிக்கை பார்க்கமாட்டார். எப்படியும் தன்னையும் விரைவில் அழைத்துச் சென்றுவிடுவார் என்ற எண்ணமே அவளை தைரியமாக இந்தத் துன்பத்தை எதிர் கொள்ளச் செய்தது என்றே எண்ண வேண்டியிருந்தது.

ஆயிற்று. நேரம் ஓடிவிட்டது. மகனும், மருமகளும் பேரக்குழந்தையுடன் வரப்போகும் நேரம் வந்துவிட்டது. கணவனிடம் நெருங்கி,

“ ஏனுங்க......நான் பேசறது உங்களுக்குக் கேக்குதோ இல்லையோ எனக்குத் தெரியாது. நம்ம சந்திரு இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் வந்திடுவான். அவனிடம் ஏதாவது ஒரு வார்த்தையாவது பேசோணும் நீங்க.....அவன் என்னதான் கோபமாக இருந்தாலும், பிற்காலத்துல நீங்க பேசாமையே போயிட்டீங்களேன்னு நினைச்சு ஏங்கிப் போயிடுவான். அது நரக வேதனையில்லியா.......ஒரு வருசமாச்சு நீங்க அவன்கிட்ட பேசி....அவந்தான் சின்ன பையன் ஏதோ கோபத்துல இருக்கிறான். நீங்களும் இப்படியே போய்ட்டா அவனால தாங்க முடியாதில்ல...”

மனைவியின் பேச்சைக் கேட்டு சிரிக்கத் தோன்றினாலும் தன்னால்தான் எந்த உணர்வையும் காட்ட முடியவில்லையே......வீட்டில் நடப்பது அத்தனையும் தெரிந்தும் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ள முடியாதே....இளைய மகன் படிக்கும் காலத்தில் விளையாட்டுப் பிள்ளையாக ஊரைச் சுற்றிக் கொண்டிருந்துவிட்டு படிப்பைக் கோட்டை விட்டு, ஏதோ வியாபாரம் பண்ணுகிறேன் பேர்வழி என்று எதையோ செய்து கொண்டிருக்கிறான். மனைவி, குழந்தை என்று ஆன பிறகும் பொறுப்பு வரவில்லை.

மூத்தவன் சந்திரு, படிப்பில் மட்டுமல்ல எல்லா விசயத்திலும் சூட்டிப்பு.
படிக்கும் காலத்திலேயே, கம்ப்யூட்டர் கோர்ஸ் எல்லாம் ஒழுங்காக படித்து,
பொறியியல் பட்டம் முடித்து கல்லூரியை விட்டு வெளியே வரும்போதே கேம்பஸ் இண்டர்வ்யூவில் தெரிவு செய்யப்பட்டு, நல்ல கம்பெனியில் வேலையும் வாங்கிக் கொண்டுதான் வெளியில் வந்தான்.

பெற்றவர்களுக்கு எப்பொழுதும் குழந்தைகளிடையே பாரபட்சம் தோன்றாது. அதுவும் சிரமப்படுகிற குழந்தை என்றால் ஒருபடி அதிகமாகவே பரிவு காட்டத் தோன்றும் என்பதுதானே இயற்கை. அந்த வகையில் மகேந்திரன், தனக்கு மிஞ்சிய ஒரே பரம்பரைச் சொத்தான 2500 சதுர அடி நிலத்தை மகன் சந்திரு வீடு கட்டிவிடலாம் எனக் கூறியபோது எந்த விகல்பமும் இல்லாமல் ஒப்புக் கொண்டு அவன் லண்டனிலிருந்து அனுப்பிய பணத்தை வைத்து கட்டி முடித்தார். சின்ன மகன் பெரிதாக ஏதும் சேமிக்க இயலாத நிலையில், கைக்கும், வாய்க்குமாக சம்பாதனை சரியாகிவிடுகிறதே என்று நொந்து போனதால், பாலமுருகனுக்கு, ஏதானும் செய்ய வேண்டும் என்று தோன்றியதால் அவனுக்கு ஊருக்குச் சற்றுத் தொலைவில் 3000 சதுர அடியில் ஒரு பிளாட் விலை மலிவாக தன் நண்பன் மூலமாகக் கிடைக்கவும், அதை கையில் இருந்த மீதிப்பணத்தில் வாங்கிப் போட்டுவிட்டார். ஆனால் அதைப்பற்றி ஏதும் பேசவில்லை. நிலம் வாங்கியிருப்பது மட்டுமே அனைவருக்கும் தெரியும். பாலமுருகனுக்கு அவனுக்காகத்தான் வாங்கியிருப்பது தெரிந்தால், அதையும் வங்கியில் வைத்து வியாபாரத்திற்கு பணம் புரட்ட நினைப்பான். அதனால் அதைப்பற்றி ஏதும் சொல்வதைத் தவிர்த்து விட்டார்.

ஆனால், சென்ற வருடம் சந்திரு லண்டனிலிருந்து வந்த போது, அந்தப்பக்கமாக இருக்கும் தங்கள் குலதெய்வ கோவிலுக்குச் சென்றிருந்தனர், அந்த பகுதியில் நிலமெல்லாம் நல்ல விலை ஏற்றத்தில் இருப்பதையும், 2,3 அடுக்குமாடி குடியிருப்புகள் கட்டப்பட்டிருப்பதையும் பார்த்து அந்த இடத்தில் தாங்களும் ஒரு அடுக்கு மாடி குடியிருப்பு கட்டலாமே என்ற யோசனையுடன் தந்தையிடம் வந்து கேட்கப் போக, அவர் சொன்ன பதில் அவனுக்கு பெரும் அதிர்ச்சியாகிவிட்டது.

அதாவது, அந்த இடம் பாலமுருகனுக்காக வாங்கியது என்று தந்தை சொன்ன பதில்தான் அவனுக்கு அந்த அளவிற்கு கோபத்தை வரவழைத்தது. அதை அவன் சற்றும் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. தான் அனுப்பிய பணத்தில்தானே அப்பா வாங்கினார், அதனால் அந்த இடம் தனக்குத்தானே வரப்போகிறது என்று பல திட்டம் போட்டு வைத்ததன் விளைவு அவனை இந்த அளவிற்கு கோபமூட்டிவிட்டது. தந்தையை என்றுமே எதிர்த்துப் பேசியிராத மகன், அன்று சற்று குரல் உயர்த்திப் பேச வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டுவிட்டது.

ஆனாலும் மகேந்திரன் சற்றும் கோபப்படாமல் எவ்வளவோ பொறுமையாக நிலைமையை எடுத்துச் சொல்லியும் சந்திரு புரிந்து கொள்வதாக இல்லை. அந்த இடம் தனக்குக் கட்டாயம் வேண்டும் என்று பிடிவாதமாக இருக்கவும் , வேறு வழியில்லாமல் தந்தையும் கணக்குப் பார்க்க வேண்டிவந்தது. சந்திரு வீடு கட்டியிருப்பது தன் தம்பிக்கும் பொதுவான சொத்துதானே, அதனால் அதில் பாதியை அவனுக்குக் கொடுக்க வேண்டுமல்லவா என்று கேட்டார்.

இதைச் சற்றும் எதிர்பாராத, சந்திரு,

‘ அப்பா, தம்பியை படிக்க வைக்கவும், அம்மாவிற்கு ஆபரேசன் செய்த போதும் நான் தானே பணம் கொடுத்தேன். அதற்கு இதுவரை 5 லட்சம் ஆகியிருக்கிறது. அந்த இடம் 3 லட்சம் பெரும் என்றாலும் என் காசுதான் உங்களிடம் 2 லட்சம் இருக்கிறது’ என்று ஏதோ கோபத்தில் வார்த்தையை விட்டுவிட்டான்

இதற்கு எந்த பதிலுமே சொல்லாமல் அத்தனையும் செயலில் காட்டினார் மகேந்திரன். உடனடியாக, தனக்கு வரவேண்டிய இன்சூரன்ஸ் பணம் மற்றும் சிறுசேமிப்பு என்று அனைத்தையும் புரட்டிப் போட்டு, மகனிடம் கொடுத்தவுடன்தான் ஓய்ந்தார் மனிதர். இதைச் சிறிதும் எதிர்பார்க்காத சந்திரு பேரதிர்ச்சியில், சற்று கோபமாக அந்த இடம்தான் தனக்கு வேண்டும் என்றும் பாலமுருகனுக்கு வேறு இடம் வாங்கிக் கொடுக்கும்படியும் விவாதம் செய்ய ஆரம்பித்தான். விவாதம் முற்றியதில் இருவருக்கும் ஏற்பட்ட வருத்தத்தில் பேச்சு ஒரேயடியாக நின்றுவிட்டது.

அதற்குப் பிறகு இருவரும் திலகவதி மூலமாக பேசிக்கொள்வதே வழக்கமாகிவிட்டது. பாலமுருகன் பக்கத்து ஊரில் இருப்பதனால், அடிக்கடி பெற்றோரை வந்து பார்த்துச் செல்வான், குடும்பத்துடன். தந்தை படுத்ததிலிருந்து இங்கேயே வந்து தங்கியிருக்கிறான்.

மாலை நெருங்க, நெருங்க, வீட்டில் உறவினர்கள் வர ஆரம்பித்தனர். மகேந்திரனைப் பார்ப்பதற்கும், திலகவதிக்கு ஆறுதல் சொல்லவும் பலர் வந்திருந்தனர். ஒரு மனிதனின் இறுதிக்காலத்தில்தான் அவன் வாழ்ந்த வாழ்க்கையின் அர்த்தமே விளங்கும். தனக்காக உண்மையாக ஒரு சொட்டு கண்ணீர் விடுபவர்கள் இருந்தால் அதுவே பெரும் மனநிறைவைக் கொடுக்கக் கூடியதாக இருக்கும். இன்று மகேந்திரனின் நிலையும் அதுதான். தன்னைச் சுற்றி நின்று கண்ணீர் சிந்தும் அத்துனை உள்ளங்களின் ஆறுதலும் தன் மரண வேதனையைச் சற்றேனும் குறைப்பதாகவே இருந்தது. தன் நண்பன் திடீரென மாரடைப்பால் இறந்து போன போது, அவனுடைய மகனின் படிப்பு கெடக்கூடாது என தன்னால் ஆன உதவியும், கல்லூரியில் சேருவதற்கான ஏற்பாடுகளும் என்று இப்படி இயன்றவரை சின்ன சின்ன உதவிகள் செய்ததை மனதில் வைத்துக் கொண்டு, இன்று மனைவி குழந்தையுடன் தன்னைப் பார்க்க வந்ததோடு, காலில் வீழ்ந்து அசி பெற்றுக் கொண்டு, “ என் வாழ்க்கைக்கு விளக்கேற்றிய தெய்வம் “ என்று கண்ணீர் மல்க நெகிழ்ந்துப் போனது மகேந்திரனின் உணர்வினுள் ஊடுறுவி மரண வேதனைக்கு அருமருந்தானது. மனிதன் வாழும்போது, உடலில் நல்ல ரத்தம் பாயும் நேரம் நம்மையறியாமல், மிக எளிதாக செய்யக்கூடிய பெரிய உதவிகள், ரத்தம் சுண்டிப்போய் மரணப்படுக்கையில் இருக்குங்கால் எப்படியெல்லாம் ஆறுதளிக்கிறது என்பதை ம்கேந்திரனின் உள்ளுணர்வுகள் தெளிவாகப் படம் பிடித்துக் காட்டின.

காலையும், மாலையும் இரு வேளைகளும் தந்தையை நெருங்கி சற்று நேரம் உற்று நோக்கிவிட்டு கையைப் பிடித்து கண்களில் ஒற்றிக் கொண்டு சில துளி கண்ணீரைக் காணிக்கையாக்கிவிட்டு, மற்ற முக்கிய பணிகளைக் கவனிக்கச் செல்வது பாலமுருகனுக்கு சமீபத்திய வாடிக்கையாகியிருந்தது. மனதில் எத்தனைதான் துக்கமும், பாரமும் இருந்தாலும், அன்றாடம் செய்ய வேண்டிய கடமைகளை நிறுத்தி வைக்க இயலாதே.....பசி வந்தால் ப்த்தும் பறந்துபோம் என்பது போல் இரண்டு நேரம் பாழும் வயிறு காய்ந்தால் கூட மூன்றாம் நேரம் மரணப்படுக்கையில் கிடக்கும் தந்தையைப் பற்றிய நினைவையும் தாண்டி பசி நோய் வந்து தாக்கிவிடுகிறதே.

திருமணம் ஆகி 5 ஆண்டுகள் குழந்தை இல்லாமல், எத்துனை மலைகள் ஏறி, இறங்கியிருப்போம், மனைவியோ வாரத்தில் 5 நாட்கள் விரதம், பூசை, புனஸ்காரம் என்று இருந்து, கோவிலில் மண் சோறு உண்டு, குழந்தை வரம் பெற்ற நாளில் அடைந்த இன்பம் இனி தன் வாழ்நாளில் இன்னொரு முறை சாத்தியமில்லை என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது தம்பதியினருக்கு. அப்படி தவமிருந்து பெற்ற பிள்ளை, இன்று 1 வருடம் கழித்துத் தன்னை வந்து பார்க்கப் போகிறான். என்னதான் தன்னிடம் ஊடல் கொண்டு பேசாமல் இருந்தாலும், ஒவ்வொரு முறை தன் தாயிடம் பேசும் போதும் தன்னைப் பற்றியே அதிகம் பேசிக் கொண்டிருப்பதைக் கவனிக்கத் தவறவில்லை மகேந்திரன். ஆனாலும் ஒரு சிறிய விசயம், தந்தை சொன்னால் அது சரியாக இருக்கும் என்று எண்ணத் தோன்றாமல், இந்த அற்ப காரணத்திற்காக, ஒரு வருடம் தன்னோடு பேசாமலே இருந்து விட்டானே என்று நினைக்கும் போது, தன்னால்தான் அவனை சமாதானம் செய்ய முடியாமல் போய்விட்டதோ என்ற ஞானோதயமும், உதயமானது. எது எப்படியிருந்தாலும், எல்லாம் முடியப் போகும் தருணம் வந்துவிட்டதே.

வாசலில் கார் வ்ந்து நிற்கும் ஓசை கேட்டது. வீட்டில் இருந்த அத்துனை உறவினர்களின் கவனமும் வாசலை நோக்கி இருந்தது. காரைவிட்டு இறங்கியவனின் தோற்றத்தைப் பார்த்தவுடன் அனைவரின் முகத்திலும் ஈயாடவில்லை. அவ்வளவு உருக்குலைந்து வந்திருந்தான் சந்திரு. தினந்தோறும் தன் தந்தையின் உடல் நிலை குறித்து தங்கள் குடும்ப மருத்துவரிடம் தொலைபேசி மூலம் கேட்டு அறிந்து வைத்திருந்ததால், அவருடைய இன்றைய நிலை எவ்வளவு கவலைக்குரியது என்பதையும் புரிந்தே வைத்திருந்ததன் விளைவுதான் இந்த தோற்ற மாற்றம். காலில் அணிந்திருந்த காலணிகளைக் கூட கழ்ட்டி விடவேண்டும் என்ற உணர்வே இல்லாமல், பதை பதைக்கும் மன நிலையுடன் இருப்பது அப்பட்டமாகத் தெரியும் தோற்றத்துடன், பெட்டி,கைப்பை என எதைப் பற்றியும் சிந்திக்கும் திராணி கூட இல்லாத சூழலில் அவனுடைய மனைவியே, அனைத்தையும் தூக்கி வருவதைப் பார்த்த மற்ற உறவினர்கள், சென்று அவளுக்கு உதவினர்.

தந்தையை நெருங்கியவன், “அப்பா......” என்ற அவனுடைய விளிப்பு, இதயத்து வேதனை, துக்கம், குற்ற உணர்வு, அன்பு, பாசம், இப்படி அனைத்தும் கலந்த கலவையான ஒரு தொனியாக வெளியானது. அதற்கு மேல் தொண்டை அடைத்து பேச முடியாத நிலை ஏற்பட , ஓ வென்று அழுதபடி, தந்தையின் மார் மீது தலையைச் சாய்த்துக் கொண்டு விம்மி, விம்மி அழலானான்..........

அடுத்த கணம், மகேந்திரனின் உடல் ஒரு குலுங்கு குலுங்கியது. கண்ணில் கண்ணீர் வெள்ளமாக பெருக்கெடுத்து ஓடியது.....பத்து நாட்களாக மூடிய நிலையிலேயே, பஞ்சடைந்த தோற்றத்துடன் கிடந்த கண்கள் அசைய ஆரம்பித்தது. முகத்தில் ஒரு மாற்றம் தெரிந்தது. உதடு லேசாக புன்னகைக்க ஆரம்பித்தது...வாய் எதையோ சொல்லத் துடித்தது.....முகத்தில் ஒரு பிரகாசம் தெரிந்தது. ஆம் அணையப் போகும் தீபத்தின் பிரகாசம்தான்.........!!

--

Monday, May 2, 2011

வெண்ணிலவில் ஒரு கருமுகில் - 7

வெண்ணிலவில் ஒரு கருமுகில் - 7


மனித ஆற்றலின் சக்தியைத் திருடும் களவாணி அந்த மனிதனுகுள்ளேயே உட்கார்ந்துகொண்டு ஆட்சி செய்வதை அந்த மனிதனே உணரத் தவறுவதும் இயற்கையாக நடக்கக்கூடியதுதான். ஒரு சில விசயங்களை நம் மனது திட்டவட்டமாக ஒரு முடிவு எடுத்துவைத்துக் கொள்கிறது. அதை உள் மனது ஆழமாக நம்பிக் கொண்டு, இப்படித்தான்நடந்திருக்கும் என்று உறுதியான முடிவும் எடுத்துக் கொள்கிறது. ஆனால்பிற்காலங்களில் அது உண்மை அல்ல என்று தெரிய வரும்போது, அதாவது அறிவாற்றலின்மீதிருக்கும் அந்த திரை விலகும் நேரம் காலங்கடந்த நிலை ஏற்பட்டு விடுகிறது.

ரிஷியின் மனைவி வந்தனா கூறிய விசயங்கள் நம்பக் கூடியதோ என்ற சந்தேகம்
ஆரம்பத்தில் இருந்த போதும், அவளுடைய பேச்சில் தெரிந்த நேர்மை அவள் கூறியவிசயமும் உண்மையாகத்தான் இருக்கும் என்று நம்பச் செய்தது. அந்தக் குழப்பமே,மாறன் போன் செய்த போது , பேச மனமில்லமல் அடுத்த நாள் பேசிக் கொள்ளலாம் என்று சொல்லும்படி ஆகிவிட்டது.

ரிஷியைத் தான் முதன் முதலில் சந்தித்த சூழல் நினைவிற்கு வந்தது. கன்னிமாரா
நூலகத்தில் அந்த ஊசி முனை அமைதியில் சில புத்தகங்களிலிருந்து முக்கியமானகுறிப்பெடுத்துக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் அருகில் இருந்த அடுத்த மேசையில் ஏதோ சலசலப்பு ஏற்பட, தன்னையறியாமல், நெற்றியைச் சுருக்கியவாறு சலசலப்பு வந்த திசையை நோக்கித் திரும்பினாள்.ரம்யாவிடம் எப்போதும் ஒரு நல்ல பழக்கம், தான் செய்யக்கூடிய வேலை எதுவாயினும் அதில் நூறு சதவிகித ஈடுபாடு கொண்டு தெளிவாக செய்வது. அதுவும் நூலகம் வந்துவிட்டால், நன்கு தெரிந்தவர்கள் யாரேனும் இருந்தால் கூட, மிக மெல்லிய புன்னகை மட்டுமே தயக்கத்துடன் வரும். அன்று விடுமுறை தினமாதலால் கூட்டமும் சற்று அதிக்மாகத்தான் இருந்தது. இருந்தாலும் ரம்யா,தன்னுடைய இறுதியாண்டு பிராஜெக்ட் சம்பந்தமான குறிப்புகள் எடுப்பதில் தீவிரமாக இருந்தாள்.

சலசலப்பு வந்த திசையை சலிப்புடன் நோக்கியவள், முதன் முதலில் ரிஷியைப்
பார்த்தாள். அருகில் இருந்த தன் நண்பனுடன் சாடையில் ஏதோ பேசிக் கொண்டிருந்தான். புரியாததை எழுதிக் காண்பித்துக் கொண்டிருந்தான்.அவள் முறைத்துப் பார்ப்பது கூட அறியாதவர்களாக ஏதோ சீரியசாக சாடை பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். மற்றவர்களுக்கு உபத்திரவமாக இப்படி, நூலகத்தில் வந்து பேசிக் கொண்டிருக்கிறோமே என்ற சுயநினைவு கூடவா இருக்காது என்று யோசிக்கும் போதே, சட்டெனத் திரும்பி ரம்யாவைப் பார்த்தவன், அடுத்த வினாடி ஏற்கனவே அறிமுகமானவ்ன் போல புன்னகை பூத்தான். அந்தக் குறும்புப் பார்வையும், விகல்பமில்லத புன்னகையும், பளிச்சென்ற முகமும், ஒரு கணம் தானும் கோபத்தை மறந்து,புன்னகை செய்ய வைத்தது. அடுத்த கணம் அதனை மறைத்துக் கொண்டு கோபமாக பார்வையைச் செலுத்த முயன்று தோற்றுப் போனாள். ஆனாலும் இதில் எதையும் சட்டை செய்யாதவனாக ரிஷி வெகு இயல்பாக திரும்ப புன்னகையுடன் கையையும் ஆட்டிவிட்டு கிளம்பி விட்டான்.

அடுத்த ஒரு மாதத்திற்குள் இரண்டு மூன்று முறை அவனை பேருந்து நிறுத்தத்திலும், ஒரு முறை தன் தங்கும் விடுதியின் அருகன்மையில் இருக்கும் ஸ்பென்சர் பிளாசாவிலும் சந்தித்தாள்.
--
ஏனோ ஒவ்வொரு முறை அவளைப்பார்க்கும் போதும் மிகவும் பழகியவன் போல கையை ஆட்டி விட்டுச் செல்வதை வழக்கமாகவேக் கொண்டிருந்தான்.
ரிஷியின் குறும்புப் பார்வையும், களங்கமற்ற அவனுடைய புன்னகையும் ஒரு ஈர்ப்பை அவன் பால் ஏற்படுத்தியது. அவன் படிக்கும் கல்லூரி பற்றி அறிந்து கொள்ளவும் மனம் விழைந்தாலும், அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல், ஏதோ கோபமாக இருப்பது போலவே ஒரு முகபாவத்தை வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். அதுவே தனக்கு ஒரு பாதுகாப்பு என்று கூட நினைக்கத் தோன்றியது அவளுக்கு. தன்னுடைய அன்பான பார்வையை மறைக்க ஒரு முகமூடி தேவைப்பட்டது அவளுக்கு. ஆனால் ரிஷியோ அதற்கு நேர்மாறாக, ஒவ்வொரு முறை
பார்க்கும் போதும், பார்வையாலேயே அவளை நெருங்கிக் கொண்டிருப்பதையும் அவள் உணராமல் இல்லை.

இரண்டு மாதங்களுக்குப் பிறகு ஒரு நாள் , கல்லூரிகளுக்கிடையேயான, காலச்சாரப் போட்டிகளில், ரம்யா மிக அழகாக, அத்துனை உணர்வுகளையும் கூட்டி, பாரதியாரின், சின்னஞ்சிறு கிளியே..செல்வக் களஞ்சியமே.. என்று மெய்மறந்து பாடியபோது அரங்கமே, கைதட்டி முடித்தவுடன், தனக்குப் பின்னால், ஒரு சோடிக் கைகள் மட்டும் தனியாக வெகு நேரம் தட்டிக் கொண்டிருப்பதைக் கவனித்தவள், தன்னையுமறியாமல் யாராக இருக்கும் என்று அறிந்து கொள்ளும் ஆவலில் திரும்பிப் பார்த்தவள், அங்கு அதே குறும்ம்புப் பார்வையும், மலர்ந்த முகமும் கண்டு தன்னையறியாமலே, தன் கையைத் தூக்கி ஆட்டியதை, அதுவும் மேடையில்,............அந்த இனிமையான நினைவுகள் பல நாட்கள் அவளுடைய தூக்கத்தைக் கெடுத்ததும் உண்மை.

சில நேரங்களில், இப்படி ஒரு பொழுதுபோக்காக அந்த ஆண்டவன் சிலப் பார்வைகளைச் சந்திக்கச் செய்து, உறவாடவும் வைத்து, மொட்டு, விட்டு மலரும் வேளையில் அதனை வேரோடு பிடுங்கி எறிந்து எள்ளி நகையாடுவது சில நாட்களுக்குப் பிறகு ஒரு நாள், தன் உயிர்த்தோழி ஒருவரின் உறவினர் இரத்தப் புற்று நோயினால் பாதிக்கப்பட்டு, நிறைய இரத்தம் தேவைப்படும் சூழலில், சிநேகிதிகள் அவருக்கு உதவும் வகையில், அடையார் புற்று நோய் மருத்துவமனைக்குச் சென்றனர்.

அதுவரை பட்டாம்பூச்சிகளாக துள்ளித் திரிந்து வளைய வந்து கொண்டிருந்த தோழிகள் , அந்த மருத்துவமனையின் எல்லையில் நுழைந்தபோதே, இறுக்கமான ஒரு சுழலை உணர்ந்தவர்கள் மனதிற்குள்ளும் இனம் புரியாத ஒரு சோகம் ஒட்டிக் கொள்ள அமைதி மட்டுமே மொழியானது அங்கே. நம்முடைய சக மனிதர்கள், குழந்தைகள் முதற்கொண்டு, வலியினாலும், வேதனையினாலும், உருக்குலைந்து, துடிப்பதைக் காண உள்ளம் உறைந்துதான் போனது.......

இரத்தத்தில் வெள்ளை அணுக்கள், இலட்சமாக, கோடியாக பெருகி, சிவப்பணுக்களைத் தின்று, பாதிக்கப்பட்டவரை இரத்த சோகையால் , சக்தியிழந்து, அதனால், தலைவலி, காய்ச்சல், நரம்பு மண்டலம் பாதிப்பு, போன்று பல்வேறு உபாதைகளைக் கொடுத்து காண்போரையும் வேதனைக்குள்ளாக்குகிறது. அதைவிட அதற்கான மருத்துவமும், கீமோதெரபி,
ரேடியேசன், எலும்பு மஞ்சை மாற்றம் என்று இப்படி வேதனைக் கொடுக்கக்கூடிய பெரிய வைத்தியமாகவே இருப்பதுதான் கொடுமை.

தன் தோழியின் உறவினராக இருந்த போதிலும், அவர் படும் வேதனைகளை அறிந்த பின்பு ஒன்றும் பேசத் தோன்றாமல், ஆறுதல் கூட சொல்லாமல் அமைதியாக இரத்த தானம் செய்துவிட்டு வெளியே கிளம்புவதற்காக வந்தவர்கள், அங்கே ஓர் ஓரமாக தலை கவிழ்ந்து சோகமே உருவாக அமர்ந்திருப்பது, யாரோ தான் அறிந்தவர் போல் இருக்கவும், திரும்பவும் சற்று நெருங்கிச் சென்று பார்த்தவள், அங்கே ரிஷியை சந்திப்பாள் என்று கனவில் கூட நினைத்துப் பார்த்திருக்கவில்லை. அவனுடைய பெயர் ரிஷி என்பது
கூட ஒருமுறை அவனுடைய நண்பன் அவனை அந்தப் பெயர் சொல்லி அழைத்தது கண்டுதான் தெரிந்து கொண்டாள். ஆனால், இன்று அவனுடைய வாடிக்கையான குறும்புப் பார்வையும், மந்திரப் புன்னகையும் காணாமல், அப்படி ஒரு சோகமான முக அமைப்புடன் காண நேர்ந்ததை எண்ணி நொந்துப் போனாள். தன் தோழியின் முகத்தை சந்தேகத்துடன் பார்த்தவளின் மனநிலையை புரிந்து கொண்டவளாக,

“ இது ரிஷி, என் பெரியம்மா மகன். இவருடைய அம்மாதான் அவர்கள்’, என்று சொன்னதைக் கேட்டவுடன், ஒரு கணம் அவள் இதயமே கனத்துப் போனதாக உணர்ந்தாள் ரம்யா.........

உடனே அவன் கைகளைப் பிடித்து ஆறுதல் சொல்ல வேண்டும் போல் மனம் துடித்தாலும், அதனை சமாளித்துக் கொண்டு, பேச்சே ஏதும் வாராமல், பார்வையாலேயே அவன் வேதனைக்கு ஆறுதல் சொல்ல முயற்சித்தாள். அவனும் அதை உணர்ந்து கொண்டவனாக, நன்றி என்ற ஒற்றைச் சொல்லை தடுமாறிச் சொன்னான். கண்கள் கண்ணீரைச் சொரிந்தபடி!

அவந்திகாவின் நினைவை மட்டுமே சுமந்து கொண்டு வாழ்ந்தாலும்,மாறனின் இதயமோ, தன்னையறியாமல் அவளை நெருங்கிக் கொண்டே இருப்பதை அவனால் தடுக்க இயலவில்லை. அப்பாவிடமும், அம்மாவிடமும், எப்படியாவது தன் நிலையை விளக்கிவிட வேண்டும் என்று முடிவு செய்தான். இந்த சனிக்கிழமை எப்படியும் பொறுமையாக எடுத்துச் சொல்லி விட
வேண்டும் என்று உறுதியும் கொண்டான். இந்த சில நாட்கள் பிரிவு, மாறனுக்கு
அவந்திகாவிடமிருந்து எந்த விலகலையும் ஏற்படுத்தவில்லை. மாறாக அவளைப்பற்றி ஏதும் தெரியாமலே, நெருக்கம் மட்டும் அதிகமாகிக் கொண்டே வந்தது. இதற்கு மேலும் இது பற்றி பெற்றோருடன் பேசாவிட்டால், பிறகு காலம் முழுவதும் வருந்த வேண்டியிருக்கும் என்பதும் புரிந்தது அவனுக்கு. ரம்யா தன் தந்தையிடம் இது பற்றி பேசுவாதாகக் கூறியிருந்தாலும், இன்று அவள் இருக்கும் நிலையில், இது எந்த அளவிற்கு சாத்தியம் என்று தெரியவில்லையே.......

அன்று வெள்ளிக்கிழமை. பொதுவாக அலுவலகத்தில் எப்படியும் ஏதேனும், ஒரு பார்ட்டி இருக்கும். அல்லது உடன் பணி புரியும் சகாக்களுடன், குஷியாக உணவு விடுதி சென்று வித்தியாசமான உணவு வகைகளை முயற்சிப்பது வழக்கம். இரவு அரட்டை அடித்து விட்டு, தாமதமாக வீடு திரும்பி, அடுத்த நாள் மிக தாமதமாக துயிலெழுவது என்று வாரக்கடைசி என்றாலே கொண்டாட்டம்தான்.....எல்லாம் தனக்கென்று ஒருத்தி வரும்வரைதானே.. பின்பு குடும்பம், குழந்தைகள் என்று வந்துவிட்டால் பொறுப்பும், பொது நலமும் தானே வந்துவிடுமே! அவந்திகா தன் வாழ்க்கையில் வந்தால், தான் அவளை எப்படி இளவரசி போல
வைத்துக் கொள்ளப் போகிறோம் என்ற எண்ணமே அவனுக்குள் ஒரு சிலிர்ப்பையும் ஏற்படுத்தியது. அந்த தேவதைக்கு ஒரு மனக்கோவிலே அல்லவா எழுப்பி வைத்திருக்கிறான்...... இதை எங்கே அவள் அறிந்திருக்கப் போகிறாள். அவள்தான் தந்தை சொல் மிக்க மந்திரம் இல்லை என்பவளாயிற்றே.....அவந்திகாவைப் பற்றி நினைத்தாலே ஒரு வெட்கம் வந்து தன் முகம் மேலும் சிவந்து போவது போல் இருக்கும்..

இந்த இனிமையான நினைவுடன் வந்தது, நேரம் போனதே தெரியாமல் மகிழ்வுந்துப்பயணம் மேலும் மகிழ்வுறச் செய்வதாகவே, அலுவலகம் வந்து சேர்த்து விட்டது. இப்படியெல்லாம் ஏதோ நினைவாக வண்டி ஓட்டியது தெரிந்தால் அம்மா என்ன சொல்வார்கள் என்று நினத்தவன், முன்பெல்லாம் இது போன்று பல விசயங்கள் அம்மாவிடம் ய்தார்த்தமாக பகிர்ந்து கொள்ள முடிந்த தன்னால், அவந்திகா விசயத்தில் மட்டும் கள்ளத்தனம் புகுந்தது ஏன் என்று மட்டும் அவனுக்கு விளங்கவில்லை. ஒரு வேளை தான் மறுதலிக்கப்படுவோம் என்ற அச்சமாகக் கூட இருக்கலாம்.

அலுவலகம் உள்ளே நுழைந்தவுடன் ரம்யா இருக்கை வெறுமையாக இருப்பது தெரிந்தது. சற்று ஏமாற்றமாகத்தான் இருந்தது மாறனுக்கு. ஒரு நாள் கூட அலுவலகத்திற்கு தாமதமாக வந்தவளில்லை அவள். இன்று என்னவாகியிருக்கும் என்று யோசிக்கும் போது, முதல் நாள் ரிஷி, தன் மனைவி ரம்யாவிடம் பேச விரும்புவதாகக் கூறியது நினைவிற்கு வந்தது. அப்படி என்னதான் பேசியிருப்பாளோ தெரியவில்லையே, என்று யோசிக்கும் போதே
தன்னுடைய செல்பேசி சிணுங்கவும், ரம்யாவின் அழைப்பாகத்தான் இருக்கும் என்ற முடிவுடனே போனை எடுத்தான்.

‘ஹலோ, மாறன்.....நான் ரம்யா...’

‘ ம்ம்ம் சொல்லு ரம்யா. ஏன் ஆபீஸ் வரவில்லையா’

‘ஆமாம்....மாறன். இன்று கொஞ்சம் தலைவலியாக இருக்கிறது. அதனால் சிக் லீவ் அப்ளை பண்ணி மெயில் அனுப்பிவிட்டேன்’, என்றாள்.

‘ஏதாவது உதவி தேவையா ரம்யா? நான் வேண்டுமானால் சீக்கிரம் வேலையை முடித்து விட்டு கிளம்பி வரட்டுமா ரம்யா’ என்றான்.

’இல்லை , மாறன், கொஞ்சம் ஓய்வெடுத்தால் சரியாகிவிடும். மாலை தொடர்பு
கொள்கிறேன்’, என்று சொல்லி அழைப்பைத் துண்டித்தாள்.

வாழ்க்கையின் மறு புறம் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு இறுக்கத்தையும்,
எதிர்பார்ப்பையும் கொடுத்துக் கொண்டுதானே இருக்கிறது. ஆனால் அப்படி
இல்லையென்றாலும் வாழ்க்கை அவ்வளவு சுவாரசியமாக இல்லாமல் போய்விடுமே...

அடுத்த நாள் தன் தந்தையிடம் பேச எண்ணியிருந்தவன், மாலை தான் வீடு வந்ததும் தந்தை அழைப்பை எதிர்பார்த்திருக்கவில்லையென்றாலும், அவர் தொலைபேசியில் அழைத்து ஒரு குண்டை அல்லவா தூக்கிப் போட்டுவிட்டார்......

தொடரும்.