வெண்ணிலவில் ஒரு கருமுகில் - பகுதி - 3

வெண்ணிலவில் ஒரு கருமுகில்!

மாறனுக்கு போனை எடுக்கும் போதே ஏதோ பதட்டமாகத்தான் இருந்தது. அவள் நல்ல பதிலாகச் சொல்ல வேண்டுமே கடவுளே என்று உள்ளூர வேண்டிக் கொண்டேதான் போனை ஆன் செய்தான்.

ஹலோ, நீங்கள் சற்று முன் பேசியவர்.......

’ஹலோ, யெஸ், நான் மாறன், ஃபிரம் சென்னை’,

’ஓகே, ஓகே, சாரிங்க....அப்பா இந்த பிரபோசல் சரியா வரலே என்று சொன்னார்கள். ஏதோ ஜாதகத்தில் பிரச்சனை , பொருத்தம் சரியாக இல்லை என்றார்கள். மன்னிக்கவும்’ என்றாள்.

‘ ஹலோ, இல்லைங்க, என் அப்பா அப்படி ஒன்றும் சொல்லவில்லையே. ஜாதகமும் சரியாக இருக்கிறது, சொந்தமும் வருகிறது, என்றுதானே சொன்னார்கள்’, என்றான் அவசரமாக, எங்கே அவள் அழைப்பைத் துண்டித்து விடுவாளோ என்ற பயத்தில்.......’

’ம்ம் ..இல்லை அப்படி இருந்தால் , அப்பா சொல்லியிருப்பாரே.....சாரி’, என்று தயக்கமாகச் சொல்லிக் கொண்டே துண்டித்து விட்டாள் இணைப்பை.

மாறனுக்கு இது சற்றும் எதிர்பாராத திருப்பம்.அவனால் நம்பவே முடியவில்லை. தவறு எங்கு நடந்திருக்கும் என்று கூட யூகிக்கும் மனநிலை இல்லை அவனுக்கு. எதற்கும் அப்பாவிற்கு போன் செய்யலாம் என்று முயற்சி செய்தான். அவர்களுக்கு எந்த நேரமாக இருந்தாலும் பரவாயில்லை என்ற எண்ணமே தோன்றியது.

“ தற்போது நீங்கள் டயல் செய்யும் வாடிக்கையாளர் தொடர்பு எல்லைக்கு வெளியே இருக்கிறார் ”, என்று அப்பாவின் செல்பெசி மேலும் குழப்பத்தையே எற்படுத்தியது

.சே....ரொம்பவுந்தான் அவசரப்பட்டுவிட்டோமோ. இவ்வளவு தூரம் வந்தது வீணாகிவிட்டதோ என்று மனம் தவிக்க ஆரம்பித்தது.இடையில் என்ன நடந்திருக்கும் என்றே தெரியவில்லையே. அப்பா சொன்ன பிறகுதானே தாம் மேற்கொண்டு ஒரு ஆர்வக் கோளாரில் கிளம்பி இவ்வளவு தூரம் வந்தாகிவிட்டது. இப்படி நடுத் தெருவில் நின்று புலம்பும் படி ஆகிவிட்டதே. ஆனாலும் இன்னும் அவந்திகாவை வேற்று மனுஷியாக எண்ணி ஒதுங்க முடியவில்லையே! மன மேடையில் சிம்மாசனம் போட்டல்லவா ஏறி அமர்ந்து கொண்டிருக்கிறாள்.

சாலையின் இரு மருங்கிலும் அழகான பைன் மரங்களின் அணிவகுப்பு. பசுமையான அந்தமரங்களைப் பார்க்கும் போது லேசாக ஒரு நம்பிக்கை ஒளியும் வீசத் தொடங்கியது. ஆம் இது ஏதோ,தற்காலிகத் தவறாகத்தான் இருக்கும். விரைவில் மாறும், என்ற நம்பிக்கையும் துளிர்விட, அப்போது தான், தான் ரெஸ்ட் ஏரியாவில் நின்று கொண்டிருப்பது நினைவிற்கு வர, கழிவறைக்குச் சென்று முகம் கழுவி, புத்துணர்ச்சியுடன், அங்கிருந்த ஒரு பெரிய பெட்டிக் கடையில் சென்று, கொரிப்பதற்கு, சிப்ஸிம் கோக்கும் வாங்கிக் கொண்டு தன்னுடைய உல்லாச உந்தை நோக்கி வந்தான்.

மனம் சற்று தெளிவானதால் அவந்திகாவிற்கு திரும்பவும் பேசிப் பார்த்தால் என்ன என்று தோன்றியது.அவள் ஏதாவது முகத்தில் அறைந்தாற்போல பேசிவிட்டால் என்ன செய்வது என்ற தயக்கம் ஒரு புறம் இருந்தாலும், வேறு வழியில்லாமற் போனது அவனுக்கு.

‘ஹலோ, யெஸ்....’

‘ஹலோ, நாந்தாங்க சேம் மாறன் ஃபிரம் சென்னை’

‘ம்ம்..சொல்லுங்கள். என்ன விசயம்,’ என்றாள், பேச்சை அதிகம் வளர்க்க விரும்பாதவளாக.

‘ இல்லை, நான் இப்போது நியூ ஜெர்சியிலிருந்து, உங்களைப் பார்க்க வேண்டுமென்றே, இவ்வளவு தொலைவு வந்திருக்கிறேன். நம் பிரபோசல் நல்லபடியாக சென்று கொண்டிருப்பதாக என் அப்பா சொன்னதால் தான் நான் கிளம்பி வந்துவிட்டேன். உங்க அப்பா, ஏதோ அவசரத்தில் சரியாகப் பார்க்காமல் சொல்லியிருக்கலாமே’ என்றான் பெருந் தயக்கத்தோடு.

‘ அப்படியெல்லாம் இல்லை. அப்பா ரிலாக்ஸாக நாளிதழ் படித்துக் கொண்டிருந்த வேளையில் தான் நான் பேசினேன். அதனால் தவறு நேர வாய்ப்பில்லை.உங்கள் பக்கம் ஏதோ தவறு நடந்திருக்கலாமே.....’ என்றாள்

ஏனோ அவனுக்கு இந்த பதிலில் உடன்பாடு இல்லை. இதே போக்கில் இந்த நல்ல காரியம் குறித்து, பேசுவதில் தனக்கு உடன்பாடு இல்லாவிட்டாலும், வேறு வழியிலலாத நிலையில்,

‘ இல்லைங்க. ஏதோ சிறு தவறு நடந்திருக்கலாம். என் அப்பா இப்போது குல தெய்வம் கோவில் தரிசனத்திற்காக எங்கள் கிராமத்திற்குச் சென்றுள்ளார்கள். அதனால் அவரை தொலைபேசியில் தொடர்பு கொள்ள டவர் கிடைக்கவில்லை. இன்னும் சற்று நேரம் பொறுத்து முயற்சி செய்தால் கட்டாயம் அப்பா தெளிவு படுத்துவார்....’ என்றான் அவள் பதிலை எதிர் பார்த்தபடி.

சற்று தயக்கத்தின் பின் அவள்,’ ம்ம்....அவ்வாறு இருக்க வாய்ப்பு இருக்காது என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது. அப்படி இருந்தாலும் அதை பெரியவர்கள் பேச வேண்டியது தான் முறை.அதனால் இதைப் பற்றி மேற்கொண்டு பேச ஏதும் இருப்பதாக எனக்குத் தெரியவில்லை’ என்று இழுத்தாள்.

‘ இல்லைங்க. ஒரு நிமிடம், இணைப்பைத் துண்டித்து விடாதீர்கள். இது ஏதோ சிறு தவறாகத்தான் எனக்குப் படுகிறது. நான் இப்போது தங்கள் வீட்டின் அருகில்தான், ஒரு ரெஸ்ட் ஏரியாவில் நின்றிருக்கிறேன். தங்களுக்கு ஆட்சேபம் இல்லையென்றால், கிளம்பி இங்கே வந்தால் நாம் நேரில் பேசலாமே.......... அதற்குள் என் அப்பாவிற்கு தொடர்பு கிடைத்தால் அனைத்தும் தெளிவாகி விடும் அல்லவா. அதனால்...’ என்று தயங்கினான்.

அவளும், ‘ இல்லைங்க, அதெல்லாம் சரி வராது. எனக்கு இப்போது நேரம் இல்லை. என்னால் அங்கெல்லாம் வர முடியாது. முன்பே திட்டமிட்ட வேறு சில பணிகள் இருக்கிறது. மன்னித்து விடுங்கள்’ என்றாள் நாசூக்காக.....

‘இல்லை, ஒரு இருபது நிமிட டிரைவ்தான் உங்களுக்கு.அதனால் நீங்கள் நேரில் வந்தால்......’

அவன் பேச்சை மேலும் வளர்க்க விரும்பாதவளாக, ‘சாரிங்க, அதெல்லாம் சரி வராது. எனக்கு வேறு முக்கியமான வேலை இருக்கிறது, மன்னியுங்கள், பை....’ என்று சொல்லி தொடர்பை துண்டித்து விட்டாள்.

என்ன இது கொஞ்சம் கூட நாகரீகமே தெரியாதவளாக இருக்கிறாளே... நான் இத்தனை முறை எடுத்துச் சொல்லியும் புரிந்து கொள்ளவில்லையே இந்த பெண். ஒரு வேளை திமிர் பிடித்தவளாக இருப்பாளோ. ..

எது எப்படியோ இதற்கு மேல் அவளிடம் பேசுவதில்அர்த்தமில்லை என்றேத் தோன்றியது. சரி திரும்ப ஊருக்காவது கிளம்பலாம் என்று நினைத்து காரில் ஏறப்போனவனை, ‘ஹலோ...மாறன்’ என்ற குரல் நிறுத்தியது.

‘ ஹலோ, மாறன், எப்படி இருக்கிறாய்...... நீ எப்படிப்பா இங்கே....’ என்றான் .நண்பன் தினேஷ்.

‘ அட நான் கேட்க வேண்டிய கேள்வியை நீ கேட்கிறாய்.நீ எப்போது இங்கு வந்தாய். பெங்களூரில் தானே இருந்தாய்’ என்றான் யோசனையாக.

‘ ஆமாப்பா, இப்பத்தான் இங்கு வந்து 1 மாதம் ஆகிறது. உன்னை இங்கு பார்த்ததில் மகிழ்ச்சி. நானே உன்னை தொடர்பு கொள்ள நினைத்திருந்தேன். சரி செட்டில் ஆகிவிட்டு தொடர்பு கொள்ளலாம் என்றிருந்தேன். இன்னும் மாற்றி மாற்றி எதோ ஒரு வேலை இருந்து கொண்டே இருக்கிறது. இப்போது கூட ஒரு நண்பரை பார்த்து விட்டுத்தான் வீடு திரும்பிக் கொண்டிருக்கிறேன்’ என்றான்.

’ ஓ அப்படியா, மனைவியும் கூட்டி வந்துவிட்டாயா...’ என்றான்.

திருமணம் சமீபத்தில்தான் ஆகியிருந்தது தினேஷிற்கு.

‘ ஆம். இருவரும்தான் வந்திருக்கிறோம். வாப்பா வீட்டிற்குச் செல்லலாம், இங்கிருந்து ஒரு 10, 15 நிமிட டிரைவ்தான்’ என்றான்

சற்றே தயங்கியவன், தினேஷ் திரும்பவும் கட்டாயப்படுத்தவும், சரி அவன் வீட்டில் சென்று கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ் செய்து கொண்டு போகலாமா என்று யோசித்தான்....

ராமச்சந்திரன் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தவுடனும் கோவிலில் ஐயர் கூறிய விசயம் மனதிற்குள் எதோ குழப்பத்தை எற்படுத்திக் கொண்டே இருந்தது. என்ன இப்படி ஆகிவிட்டதே......

‘ என்னண்ணா. ஒரே யோசனையாக இருக்கேள். இன்னும் கோவிலில் ஐயர் சொன்னதைப் பற்றியே யோசிச்சிண்டிருக்கேளா.. விடுங்கோன்னா,எல்லாம் அந்த அம்பாள் பார்த்துப்போ. தேவையில்லாமல் மனசை குழப்பிக்காதீங்கோ....எல்லாம் நல்லபடியா நடக்கும்’ என்றாள்.

அவள் தைரியமாக பேசியது மனதிற்கு ஆறுதலாக இருந்தாலும், ராமச்சந்திரனுக்கு, ஒரு உறுத்தல் இருக்கத்தான் செய்தது. தன் மகனின் ஜாதகத்தில் இருக்கும் சில தோசங்கள் கூட இதுபோன்ற தடைகளை ஏற்படுத்தக் கூடும் என்பதும் அவருக்குத் தெரிந்திருந்ததால் குழப்பம் மேலும் அதிகமானது.

சரி, எப்படியோ அந்த அம்பாள் மேல் பாரத்தைப் போட்டுவிட்டு இருக்க வேண்டியதுதான்.

மாறன் போட்டோ பார்த்திருப்பானோ என்னவோ. நமக்கு போன் செய்திருந்தாலும் லைன் கிடைத்திருக்காது. அவனுக்கு போன் செய்து பார்க்க வேண்டும் என்று எண்ணியவர், உடல் அசதி காரணமாக , சற்றே ஓய்வெடுத்து விட்டு பிறகு மகனிடம் பேசலாம் என்று எண்ணியவர் பயணக் களைப்பு காரணமாக கண்ணயர்ந்து விட்டார்...காலையில் பேசிக் கொள்ளலாம் என்ற முடிவுடன்.

காலையில் மகனுடன் பேச வேண்டுமென்ற ஆவலில் வெகு சீக்கிரமே எழுந்துவிட்ட ராமச்சந்திரன் ம்கனுக்குப் போன் செய்யலாம் என்று தொலைபேசியின் அருகே செல்வதற்குள், மணி தானே ஒலிக்க ஆரம்பித்தது......

‘ஹலோ,’

‘ஹலோ, அப்பா, எப்படி இருக்கீங்க. கோவிலுக்குச் சென்று விட்டீர்களா. நான் உங்களுக்கு முயற்சி பண்ணிக் கொண்டே இருந்தேன்.’

‘சொல்லுப்பா, எப்படி இருக்கிறாய். உன்னிடம் முன்னாடியே சொல்ல மறந்துவிட்டேன். இரவு வந்து பேசலாம் என்றிருந்தான். அசதியில் தூங்கிவிட்டேன்’ என்றார்.

‘ பரவாயில்லைப்பா...... சரி இருக்கட்டும். நானே உனக்குப் போன் செய்ய வேண்டுமென்றுதான் இப்போது எழுந்து வந்தேன்... பெண்ணின் போட்டோ பார்த்தாயா, உனக்குப் பிடித்ததா. நீ சின்ன வயசில் பார்த்திருப்பாய் அவளை. உனக்கு அத்தை முறைதான் ஆகிறது அவள் அம்மா.உனக்குப் பிடித்த மாதிரியே அழகா பாடுவா பெண்...’ என்றார் அப்பா.

எங்கோ இடிக்கிறதே. அப்பா சொல்வதைப்பார்த்தால்,

‘ அப்பா, பெண் என்ன செய்கிறாள் என்று சொன்னீர்கள், ‘ என்று தயங்கியவாறே கேட்டான்.

‘ அதுவா, அவள் ஸ்டேட் பாங்க்கில், வேளச்சேரி பிராஞ்சில் இப்போது இருக்கிறாள்’ என்றார்.

என்னது சென்னை வேளச்சேரி பிராஞ்சிலா......பேங்கிலா.........அவனுக்கு தலையே சுற்றுவது போலிருந்தது.....

தொடரும்.

மது ஏன் அப்படி செய்தாள் ?

மது ஏன் அப்படி செய்தாள் ?

வீடு கலகலத்துக் கொண்டிருக்கிறது. கோடை விடுமுறை சமயம் என்பதால், குடும்பத்தின் முக்கிய நபர்கள், அத்தனை பேரும் வந்தாகி விட்டது.வெகு தூரத்தில் இருக்கிற மும்பை அத்தை,மற்றும் மலேசியா மாமா, என்று எல்லோரும் வந்தாகி விட்டது. திருமணத்திற்கு இன்னும் நான்கு நாட்கள்தானே இருக்கிறது. மது எல்லோருக்கும் செல்லப் பெண். அதனால் தான் உயர் அரசுப்பணியில் இருக்கும் தில்லி மாமா கூட தவறாமல் வந்திருக்கிறார். எல்லோரிடமும் உண்மையான பாசத்துடன் பழகும் அவள் குணம் அனைவரையும் சட்டென கவர்ந்து விடும். தொலைவில் இருக்கும் உறவினர்களைக் கூட குறிப்பிட்ட இடைவெளியில் அவ்வப்போது தொடர்பு கொண்டு நலம் விசாரிக்கும் இனிய வழக்கமும் கொண்டதும் அவ்ள் மேல் அனைவரும் பாசமாக இருப்பதற்கான காரணங்கள். இந்த வயதில் முதியோர் இல்லம், மனநலம் குன்றிய குழந்தைகள் எய்ட்ஸ் நோயாளிகள் என்று ஏதாவது ஒரு முகாமில் தான் அவளுடைய விடுமுறைகள் கழியும். தயங்காமல் எவரிடமும் உதவி கேட்டு தேவைப்பட்டவர்களுக்கு அதைக் கொண்டு சேர்ப்பதிலும் திறமை அதிகம் அவளுக்கு.

நல்ல பாரம்பரியம் மிக்க குடும்பத்தில் பிறந்து வளர்ந்த புண்ணியம் பல நல்ல குணங்கள் அவளிடம் இயல்பாகவே இருந்தது. குடும்பத்தில் பெரும்பாலும் எல்லோரும் நல்ல தங்க நிறத்தில் இருக்கும் போது தான் மட்டும் தொட்டால் ஒட்டிக் கொள்ளுவது போல ஒரு அடர் கருப்பு நிறத்தில் ஏன் பிறந்தோம் என்று பெரும் மனக்குறை அவளுக்குண்டு. அம்மாவிடம் அடிக்கடி அது பற்றி கேட்டுத் தொணப்புவாள். அம்மாவும், மது வயிற்றில் இருந்த போது தான் மிகவும் இரத்த சோகையினால் பாதிக்கப்பட்டதால், நிறைய இரும்புச் சத்து மாத்திரை சாப்பிட்டதால் குழந்தையின் நிறம் கருத்துப் போய்விட்டது என்று சொல்லி சமாளிப்பாள்.. ஆனால் மதுவிற்கு அந்த விசயம் கொஞ்சம் உறுத்தல்தான். தான் ஏதோ இந்த நிறம் காரணமாக குடும்பத்தில் இருந்து அன்னியப்பட்டு நிற்கிறோமோ, என்று கூடத் தோன்றியது அவளுக்கு.

திருமணப் பேச்சு வந்தவுடன், தன் சொந்த அத்தையின் மகனையேத் திருமணம் முடிக்க பெற்றோரும், பாட்டி தாத்தாவும் ஆசைப்பட்டனர். சொந்தம் விட்டுப் போகக்கூடாது, என்பதும் ஒரு காரணம். அத்தையிடம் முதலில் கூறிய போது, அத்தை சற்றே யோசித்து விட்டுக் கூறுவதாகச் சொல்லியது, பாட்டிக்கும், தாத்தாவிற்கும் வருத்தம் அளித்தது. ஆயினும் அத்தை கூறிய காரணம் அவர்களை சமாதானப் படுத்தியது. ஆம், மெழுகுச் சிலை போன்று பளபளவென ஆறடி உயர்ந்து நிற்கும் தன் அத்தை மகன் அனந்தன் எங்கே, கருமை நிறமாக, 5 அடியில் அவன் கழுத்து வரை மட்டுமே இருக்கும் தான் எங்கே என்று நினத்துத் தான் அவளும் ஒப்புதல் சொல்லாமல் இருந்தாள். ஆனால் மாமா மட்டும், என்னம்மா, இது நிறத்தில் என்ன இருக்கிறது. உன் படிப்பு, உன் குணம் இவற்றின் முன் என் மகன் சாதாரணம், என்றார்.

மது, பொறியியல் பட்டம் பெற்று, இப்போது ஐ.ஏ.எஸ். தேர்விற்கு படித்துக் கொண்டிருப்பவள். படிப்பு முடித்து திருமணம் என்றால் நாட்கள் கடந்து விடும், தாங்கள் இருக்கும் போதே ஒரு நல்ல காரியம் நடத்திப் பார்க்க வேண்டுமென்ற தாத்தா பாட்டியின் ஆசை தான் வென்றது. ஆனால் ஏனோ அத்தை மட்டும் முழு மனதாக ஒப்புக் கொண்டதாகத் தெரியவில்லை. அவர் முகத்தில் ஒரு வாட்டம் இருந்து கொண்டேதான் இருந்தது. தன் ஒரே மகன் திருமணம் என்ற பெரிய மகிழ்ச்சியெல்லாம் இல்லாமல் ஏனோதானோ வென்றுதான் காரியங்கள் செய்து கொண்டிருந்தார். பெரியவர்கள் மீதிருந்த மரியாதையில் தடை ஏதும் கூறாமல் இருந்திருப்பார் போல. தன் மகனை விட அதிகம் படித்திருக்கிறாளே என்ற எண்ணமும் இருந்திருக்கலாம் அத்தைக்கு.

நிச்சயதார்த்தம் முடிந்து 15 நாட்கள் தான் இருக்கும். அதற்குள் திருமணம் வந்துவிட்டது. வீட்டில் அனைவரும் கலகலப்பாக இருந்த போதும், மதுவின் மனதில் மட்டும் ஒரு சலனம் இருந்து கொண்டே இருந்தது. ஊர் முழுவதும் திருமணப் பத்திரிக்கை விநியோகம் முடிந்து விட்டது. வீட்டில் குலதெய்வ வழிபாடு நடந்து கொண்டிருக்கிறது. திருமணத்தின் போது மண்டபத்தின் வாயிலில் வைப்பதற்காக பிரம்மாண்ட பேனரும் கூட தாயாராகி வந்து விட்டது! அத்தை மகனும், மாமன் மகளும்,அழகாக சிரித்துக் கொண்டு அனைவரையும் கும்பிட்டு வரவேற்பது போன்ற படம் ...... . ஊரின் அத்தனை முக்கிய பிரமுகர்களும் பெரும்பாலும் கலந்து கொள்ளக் கூடும் என்பதால் ஏற்பாடுக்ள் பலமாகவே இருந்தது.

வாழ்க்கைச் சக்கரம் சுழலும்போது அது பல நேரங்கள் பார பட்சமின்றி எதை வேண்டுமானாலும் எப்படி வேண்டுமானாலும் புரட்டிப் போட்டு விடும். அது மனித மனங்களாக இருந்தாலும் கூட அதற்குக் கவலை இல்லை. கால தேவனுக்கு பெரியவன், சிறியவன், அறிவாளி, மூடன், மூர்க்கன், என்ற பாகுபாடெல்லாம் கூட கிடையாது. நியாயத் தராசில் அனைத்தும் சமம்.

குலதெய்வ வழிபாடு அழகாக நடந்து முடிந்தது.அன்று செவ்வாய்க்கிழமையாதலால் துர்க்கைக்கு நெய் தீபமேற்றி வழிபடும் பழக்கம் அத்தைக்கு உண்டு. திருமணத்திற்கு இரண்டு நாட்களே உள்ள நிலையில் ஏகப்பட்ட வேலைகள். இருந்தாலும் பல வருடங்களாக தொடர்ந்து செய்து கொண்டிருக்கும் தெய்வ காரியம் அதை நிறுத்தக் கூடாது என்பதற்காக எல்லா வேலைகளையும் தள்ளி வைத்துவிட்டு கோவிலுக்குக் கிளம்பிச் சென்றுவிட்டாள்.

கோவிலில் கூட்டம் அதிகமில்லை என்றாலும், வாடிக்கையாக இந்த நேரத்தில் தீபமேற்ற வரும் பெண்கள் வந்திருந்தனர். அப்போது தன் தோழி மாலதியைப் பார்த்து நலம் விசாரித்துக் கொண்டே மளமளவென தீபம் போடுவதற்காக, எலுமிச்சம் பழத்தை இரண்டாக வெட்டி, சாரை அங்கிருந்த மண் கலையத்தில் பிழிந்து விட்டு அப்படியே அந்தப் பழத்தின் பகுதியை, அழகாக திருப்பி விளக்காக மாற்றி, அந்த இரு தீபத்திற்கும், ஐந்து முகமாக மஞ்சள், குங்குமம வைத்து, திரி போட்டு , நெய் விட்டு தீபமேற்றினாள். அந்த நேரத்தில்தான் மாலதியிடம், புதிதாக வந்த ஒரு பெண் அத்தையைக் காட்டி, இவர் பெரிய ஐயா வீட்டு பெண் தானே என்று கேட்டுவிட்டு அவளருகில் வந்து ஏதோ குசுகுசுவென இரகசியம் சொன்னாள். அதைக்கேட்ட மாலதியின் முகம் போன போக்கு சரியில்லை. மிக அதிர்ச்சியான செய்தியாக இருக்கும் போல, பாவம். உடனே மாலதியோ தன் முகத்தைப் பார்க்கவும், அத்தைக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. மாலதி திரும்பவும் அந்தப்பெண்ணிடம்

“ உண்மையைச் சொல், விளையாட்டாக நீ ஏதும் சொல்லவில்லையே “ என்றாள்.

அந்தப் பெண்ணும், “ சே, சே, அப்படியெல்லாம் விளையாடக் கூடிய விசயமா இது? அதுவும் மது என் கல்லூரித் தோழி. அவளைப் பற்றி, தேவையில்லாமல் ஒரு தவறான செய்தி சொல்ல வேண்டிய அவசியம் தான் என்ன “ என்றாள்.

இவர்களின் பேச்சில் மதுவின் பெயர் அடிபடவும், சற்றே ஆச்சரியமாக, “ உனக்கு எங்கள் மதுவைத் தெரியுமா, நீ அவள் தோழியா” என்றாள் அத்தை யோசனையுடன்......

மாலதியோ, அவசரமாக ,” அம்மா, நீங்க வீட்டிற்கு கிளம்புங்கள். இந்தப்பெண் ஏதோ உளறுகிறாள் என்று நினைக்கிறேன். எனககு ஒன்றும் விளங்கவில்லை. திருமணத்திற்கு இன்னும் இரண்டே நாள் இருக்கும் போது இப்படிச் சொல்கிறாள் இந்தப் பெண். இதெல்லாம் சாத்தியமில்லை, நீங்கள் வீட்டிற்கு கிளம்பிச் சென்று பாருங்கள் “ என்று சொன்னவுடன், அவள் வார்த்தையில் இருந்த பரபரப்பு தன்னை மேற் கொண்டு ஏதும் பேச விடாமல், சுவாமியை நோக்கி ஒரு கும்பிடு போட்டுவிட்டு, தாயே நீயே துணை என்று சொல்லிக் கொண்டே கிளம்பினாள் வேகமாக!

வீட்டில் உள்ளே அத்தை நுழைவதற்கும், வெளியே சர்ரென கார் வந்து நிற்கவும் சரியாக இருந்தது. வெளியே எட்டிப்பார்த்தால், காரிலிருந்து மது கழுத்தில் மாலையுடன் கீழே இறங்கிக் கொண்டிருந்தாள். தன் கண்ணையே நம்ப முடியாதவளாக கண்ணை தேய்த்துக் கொண்டு திரும்பவும் பார்த்தால், முன் புறமிருந்து தன் மகன் அனந்தன் இறங்குவதையும்..........ஆனால் அவன் கழுத்தில் மாலை இல்லை...

மது குனிந்து காரினுள் எட்டிப் பார்த்து கையை நீட்டுவது தெரிந்தது. இரண்டு கைகளையும் குழந்தை போல நீட்டிக் கொண்டு கபடமில்லாமல் சிரித்துக் கொண்டு, மாலையை ஆசையாக தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டு, விகல்பமில்லாமல், துள்ளிக் கொண்டு இறங்கிய அந்தப் பையன் கழுத்தில் மணமாலை!

அடக் கடவுளே! என்ன நடக்கிறது இங்கே. மாப்பிள்ளை பக்கத்தில் இருக்க நிச்சயதார்த்தம் முடிந்து, திருமணத்திற்கு 2 நாட்களே இருக்கும் நிலையில் வேறு எவனையோ இழுத்துக் கொண்டு வந்திருக்கிறதே, இந்த கழுதை. என்ன துணிச்சல் இவளுக்கு. இதற்கு இந்த மடையன் அனந்தன் வேறு காவலா, ஒன்றுமே புரியாமல் தலை சுற்ற, அண்ணீ.......என்று போட்ட கூச்சலைக் கேட்டு, குடும்பமே வெளியில் ஓடி வர...

அத்தனை பேரும் மதுவின் மணக்கோலம், வேறு ஒருவனுடன், கண்டு அதிர்ச்சியில் வாயடைத்து நின்றுவிட்டனர். மதுவிற்கும், என்ன சொல்வது, எப்படி இவர்களுக்குப் புரிய வைப்பது. தான் திருமணம் செய்து கொண்ட சூழலின் நிதர்சனம் இவர்களுக்குப் புரியுமா........பெருங் குழப்பமாக இருந்த வேளையில், அனந்தன் மெதுவாக தொண்டையைச் செருமிக் கொண்டு,

” மது, மாப்பிள்ளையை அழைத்துக் கொண்டு உள்ளே வாம்மா. உள்ளே போய் பேசிக் கொள்ளலாம். ஏதோ நினைத்துக் கொண்டவனாக, தன் தாயின் புறம் திரும்பி, ‘அம்மா, ஆரத்தி எடுக்கனுமே, கொஞ்சம் கொண்டுவருகிறீர்களா, “ என்றான்.

அவன் அம்மாவோ ஏதோ சொல்லக் கூடாத மோசமான வார்த்தையைச் சொல்லிவிட்டது போல, வெறுப்பாக மகனைத் திரும்பிப் பார்க்க, சூழ்நிலையைப் புரிந்து கொண்ட அனந்தன், அவர்களை அங்கே நிற்கச் சொல்லி, தானே உள்ளேச் சென்று பணியாளின் உதவியுடன் ஆரத்தி எடுத்து வந்தான். அனைவரும் அதிர்ர்சியில் உறைந்திருந்த அந்த நேரத்தில், ஆரத்தியை பல காலமாக வீட்டில் சமையல் வேலை பார்க்கும், முத்தம்மா பாட்டியையே எடுக்கச் சொல்லி அவர்களை உள்ளே கூட்டிவர முற்பட்டான்.

திடீரென சுய நினைவு வந்தவளாக மதுவின் தாய், “ அடிப்பாவி, இப்படி தலையில் கல்லைத் தூக்கிப் போட்டுவிட்டாயே. என்ன வந்தது உனக்கு. இதற்குத்தான் பொது சேவை அது இதுன்னு ஊரைச் சுத்தினாயா, பாவி படுபாவி “ என்று கத்திக் கொண்டே அடிக்கப் போனவளைத் தடுத்து நிறுத்திய அனந்தன், ‘அத்தை அவசரப்படாதீர்கள், உள்ளே வாருங்கள். என்ன நடந்ததுன்னு சொல்கிறேன்” என்றான்.

சீ, இந்த கேடு கெட்ட சிறுக்கி மட்டும் வீட்டுக்குள்ள வரவேக் கூடாது. இனி என் கண் முன்னால் நிற்கும் தகுதியே இவளுக்கு இல்லை.......ஐயோ, எங்கள் மானம், மரியதை எல்லாமே போய்விட்டதே. இனி எப்படி நாங்கள் வெளியில் தலை காட்ட முடியும். குடும்பத்தோடு நாண்டுகிட்டுச் சாக வேண்டியதுதான்.” என்று பெரும் குரலில் கத்த ஆரம்பித்து விட்டார்.

அத்தையோ, “ அடிப்பாவி, சண்டாளி...என்ன நெஞ்சழுத்தமடி உனக்கு. எவனோடயோ ஓடற கழுத, நிச்சயதார்த்தம் செய்வதற்கு முன்னாலேயே ஓடித் தொலைய வேண்டியதுதான....... ஊரெல்லாம் பத்திரிக்கை வைச்சு அழைச்சப்புறம் இப்படி ஒரு காரியம் பண்ணிட்டயேடி பாவி.....உனக்கு எவ்வளவு நெஞ்சழுத்தம் இருக்கனும்....எல்லாம் படிச்சிருக்கிற திமிரு......” என்று ஆவேசம் வந்தவள் போல் குதித்தாள்.

தாத்தாவும், பாட்டியும் அதிச்சியில் உறைந்து போய் நின்றிருந்தார்கள்.

அனந்த்னும் எப்படி ஆரம்பிப்பது என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தான். சொன்னால் இவர்களால் புரிந்து கொள்ள முடியுமா, அல்லது அதை ஏற்றுக் கொள்ளத்தான் முடியுமோ, தெரியவில்லையே என்று யோசித்து எப்படியும் சொல்லித்தானே ஆக வேண்டுமென்று பேச ஆரம்பித்த போது,.....

” ஹை.......அங்கொரு மது.......பெரிய மது எவ்வளோ அழகா இருக்கா.......என்று ஓடிப்போய் அந்தத் திருமண மண்டபத்தில் வைக்க வேண்டிய பேனரில் இருந்த மதுவின் படத்தை ஆசையுடன், தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டு, குழந்தையென கலகலவெனச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தான் அந்த மாப்பிள்ளைப் பையன், சூழ்நிலை பற்றிய உணர்வே இல்லாமல்!

அடுத்த பேரிடி அனைவருக்கும், என்ன இது இப்படி, என்ன பண்ணுகிறான் இவன்......வித்தியாசமாக இருக்கிறதே என்று யோசிக்கும் போதே, மது நிதானமாக மாலையை கழட்டி வைத்துவிட்டு, அவனருகில் சென்று,

” வினு, இங்க பாருங்க இப்படில்லாம் பண்ணக் கூடாது. அமைதியா இருக்கனும் தெரியுமா. “

“ இல்ல...இந்த மது அழகா இருக்கா பாறேன்...அதான் அவளுக்கு ஒரு கிஸ் குடுக்கலாமுன்னு போனேன்.......”

“ அதெல்லாம் பண்ணக் கூடாது, வந்து இங்க உக்காருங்க” என்றாள் மது.

அவள் சொன்னவுடன் அமைதியாக சரி என்று தலையை ஆட்டிக் கொண்டு வந்து சோபாவில் அமர்ந்து கொண்டான் வினு.

ஒருவர் முகத்திலும் ஈயாடவில்லை. இடி மேல் இடி......என்ன இது இந்த பையன் இப்படி இருக்கானே என்று யோசிப்பதற்குள், அனந்தன் பேச ஆரம்பித்தான்.

“ தாத்தா, மதுவைப் பற்றி முழுசா புரிஞ்சிக்கிட்டவரு நீங்க. உங்க அம்மா மாதிரியே தயாள குணம் மதுவிற்கு என்று நீங்கள் தானே எப்போதும் புகழ்ந்து கொண்டே இருப்பீர்கள். இன்று அதை நிரூபித்துவிட்டு வந்திருக்கிறாள் உங்கள் பேத்தி. ஆம் தாத்தா, இவர் வினு, சிறு வயதில் அதிக காய்ச்சல் வந்து ஜன்னி வந்ததால், மூளை சிறிது பாதிக்கப்பட்டுவிட்டது. சரியாக படிப்பு வரவில்லை. மற்றபடி சொன்னதைக் கேட்டுக் கொள்வார். எந்த பிரச்சனையும் இல்லை இவரால். இவருக்கென்று இருப்பது, இவருடைய பெற்றோர் மட்டும்தான். ஆனால் அவர்களும் சென்ற மாதம் ஒரு விபத்தில் அந்த இடத்திலேயே உயிரிழந்துவிட்டனர்.

மது இவருக்கு ஒரு திருமணம் செய்து வைத்து விடலாம் என்று ஒரு ஏழைப் பெண்ணாகப் பார்த்து முடிவு செய்து வைத்திருந்தாள். இன்று காலைதான் அந்தப் பெண்ணுடன் திருமணம் நடக்க நிச்சயிக்கப் பட்டிருந்தது. நாங்களும் அதற்குத்தான் கிளம்பிப் போனோம். அங்கு போனவுடன் நிலைமையே மாறிவிட்டது. அந்த மணப் பெண் கடைசி நேரத்தில் இவரை மணக்க மறுத்து விட்டாள். அவள் பெற்றோர் பணத்திற்கு ஆசைப்பட்டு, இவரின் நிலை குறித்து அந்த பெண்ணிடம் ஏதும் கூறாமலே திருமணத்தை முடிவு செய்திருக்கிறார்கள். அதை அறிந்து கொண்டவள் இறுதியில் மறுத்து விட்டாள். எவ்வளவு சொல்லியும் சேட்கவில்லை. அந்த நேரத்தில்தான் மது திடீரென இந்த முடிவு எடுத்து விட்டாள்.நான் கூட சொன்னேன், வேறு பெண் பார்த்து இவருக்கு திருமணாம் செய்து வைக்கலாம் என்று. ஆனால் அவளோ, இவரின் பெற்றோர் பல நாட்களாக இவருக்குப் பெண் பார்த்துக் கொண்டிருந்ததாகவும் எதுவும் சரிவராததால் மிகுந்த வேதனை கொண்டிருந்ததாகவும் கூறினாள். திருமணம் முடித்தால் அவர் மனநிலை பூரணமாக குணமாகும் வாய்ப்பு நிறைய இருப்பதாக மருத்துவர் கூறியிருப்பதாகவும் கூறினாள். அது மட்டுமில்லாமல், இவரின் பெற்றோரும் இறந்து போனதால் வேறு ஆதரவும் இல்லாத நிலையில் தனி மரமாக நிற்கும் மனிதரைப் பார்க்க பாவமாக இருப்பதாகவும் கூறி வருந்தினாள் அதனால்தான் நானும் ஒப்புக் கொளள வேண்டியதாகிவிட்டது......

எல்லோரும் அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்று கொண்டிருந்தாலும், விரைவில் சரியாகிவிடுவார்கள் என்ற நம்பிக்கையில் மது வெகு இயல்பாக வினுவைக் கூட்டிக் கொண்டு வீட்டிற்குள்ளே சென்றாள்........

--

காவிரிக்கரையிலிருந்து கங்கை வரை - பகுதி -2. 1

காவிரிக்கரையிலிருந்து கங்கை வரை. - பகுதி - 2-1

காசிப்பயணம். -1.

முன் காலத்தில் காசி யாத்திரை போவதென்றால், இறுதிப் பயணம் என்பதாகவே சொல்வார்கள். காரணம் போக்குவரத்து வசதி இல்லாத அந்தக் காலத்தில் எத்துனை சிரமப்பட்டாலும், காசி விசுவநாதரை தரிசிப்பதையே வாழ்நாளின் முக்கிய நோக்கமாகக் கொண்டிருந்தனர் பல்லோர்.

ஆனால் இன்றைய நிலையே வேறு. எத்துனை விதமான போக்குவரத்துகள். அதுவும் இந்த விமானப் பயணம் எளிமையாக்கப் பட்டவுடன், ஆண்டவனின் தரிசனம் பெறுவது எளிதான வரமாகிவிடுகிறது. காரணம், பழைய காலம் போன்று குடும்பம், தொழில் என்று அனைத்தையும் விட்டு மாதக்கணக்கில் நேரம் செலவிட வேண்டிய தேவை இருப்பதில்லை. எல்லாம் அவன் செயல்!

நாங்கள் கோவையிலிருந்து விமானம் மூலம் முதலில் தில்லி சென்று அங்கிருந்து காசி செல்வதாக முடிவெடுத்திருந்தோம் காரணம் எங்கள் மகள் தன் குடும்பத்துடன், அமெரிக்காவிலிருந்து, தில்லி வந்து எங்களுடன் சேர்ந்து கொள்வதாகத் திட்டம். இந்த இடத்தில் முதலில் நான் இன்னம்பூர் ஐயாவையும், திரு தேவ் அவர்களையும் நினைவு கூறாவிட்டால் நன்றி மறந்தவளாவேன். ஆம் நாங்கள் தில்லி பயணம் என்று ஆரம்பித்தவுடனே இ ஐயா , எனக்கு ஒரு அருமையான நண்பர் தில்லியில் இருக்கிறார். அவர் ஒரு நல்ல பத்திரிக்கை ஆசிரியர், அவர் பெயர் பெண்ணேஸ்வரன், மிக நல்ல மனிதர் என்று அறிமுகப்படுத்தினார். திரும்பவும் என் கணவரிடமும் கூறினார். ஆனால் நாங்கள்தான் ஏன் அவருக்கு சிரமம் கொடுக்க வேண்டும் என்று அமைதியாக இருந்து விட்டோம். ஆனால் திரு தேவ் ஐயாவோ, தானே திரு பென் ஐயாவை தொடர்பு கொண்டு எங்களைப் பற்றிச் சொல்லி முடிந்த உதவி செய்யுமாறு கூறிவிட்டார்.

எந்த பிரதிபலனும் எதிர்பார்க்காமல் உதவி செய்பவர்கள் உலகில் வெகு சிலரே. அதில் திரு பென் சாரும் ஒருவர். அத்துனை நல்ல உள்ளம் கொண்ட மனிதர். தில்லியை சென்று அடைந்தவுடன், எங்களை முதன் முதலில் தொடர்பு கொண்டவர் அவர்தான். மனிதர் நாங்கள் போன் செய்து பேச வேண்டும் என்று கூட எதிர்பார்க்கவில்லை. பல் வலியினால் மிகவும் சிரமப்பட்டுக் கொண்டு, பல மணி நேரங்கள் மருத்துவமனையில் செலவிட வேண்டிய நிர்பந்தத்தில் இருந்த அந்த சூழலில் கூட எங்களை மறக்காமல், தானே போன் செய்து தொடர்பு கொண்டார். அது மட்டுமல்ல, விமான நிலையத்திற்கே எங்களுக்கு காரும் அனுப்பி வைத்தார். ஆக தில்லி மாநகரத்தின் புறாக்கூட்டம் கூட பென் சாருக்குப் பிறகுதான் எங்களுக்கு அறிமுகம்! வட நாட்டுப் பயணம் எங்களுக்கு புதியதாகினும் பென் ஐயாவின் தயவால், மிக எளிதாக வாகன வசதி, தங்கும் இடம் (அதுவும் மிகவும் பாதுகாப்பான மற்றும் குறைந்த வாடகையில்) மட்டுமன்றி, பாராளுமன்றம் பார்ப்பதற்கான அனுமதியும் வாங்கிக் கொடுத்தார். ஒரு நல்ல சகோதரர் அங்கு இருந்தால் என்னென்ன உதவிகள் ஒரு சகோதரிக்குச் செய்வாரோ, அத்தனை உதவிகளும் செய்தாரவர். ஆனால் இத்தனைக்கும் அந்தப் பயணத்தின் போது ஒரே முறைதான் அவரைச் சந்திக்க முடிந்தது. டிசம்பர் மாதம் 21 ஆம் தேதி மதியம் 14.50 க்கு தில்லி சென்று அடைந்தோம். காலை 11.40 க்கு கோவை விமான நிலையத்தில் கிளம்பி 2 மணி 10 நிமிடத்தில் தில்லி சென்று அடைந்தோம்.

அன்று மாலை நாங்கள் தங்கியிருந்த வேதாந்த மடத்திலிருந்து, விமான நிலையம் வெகு தொலைவு அல்ல என்பதும் ஆறுதலாக இருந்தது. காரணம் நாங்கள் சென்ற அந்த டிசம்பர் மாதம் உச்சமான குளிர்காலம். நாங்கள் தேவையான குளிர் உடைகள் அனைத்தும் எடுத்துச் சென்றிருந்ததனால், ஓரளவிற்காகவாவது சமாளிக்க முடிந்தது. ஆனால் பனி மூட்டம் மிக மோசமாக இருந்த காரணத்தினால் ஓட்டுநர் மிகவும் சிரமப்பட்டார், பாதையைக் கனடுபிடிப்பதற்கு. அன்று எங்களுடைய முக்கிய நிகழ்ச்சியே பென் சாரைச் சந்திப்பதுதான். அன்று மாலை அவரைச் சந்தித்து நானும் என் கணவரும் உரையாடிக் கொண்டிருந்தோம். அந்த சில மணித்துளிகளில் வெகு சரளமாக தன் வாழ்க்கைப் பற்றியும், தில்லி வாழ்க்கை முறை பற்றியும், தன் பத்திரிக்கை வளரும் விதம் பற்றியும் மிக இயல்பாக பல நாட்கள் பழகியவர் போல பேசிக் கொண்டிருந்தார். அன்று இரவு கடுங்குளிர் காரணமாக வெளியில் எங்கும் செல்லும் எண்ண்ம் வரவில்லை. அடுத்த நாள் காசிப் பயணம் புறப்படுவதற்கான ஏற்பாடுகள் செய்து முடித்தோம்.

வருண பகவான் ஆசி கூறும் விதமாக தூறல்களாக இட்டு, குளிர்ந்து, இறைவன் தண்ணளி போல் விளங்கியது.

22 ஆம் தேதி மதியம் 14.20 மணிக்கு ஸ்பைஸ் ஜெட் விமானம் மூலமாக தில்லியிலிருந்து, கிளம்பி 15.45 மணிக்கெல்லாம் வாரணாசி வந்தடைந்து விட்டோம்.

நாங்கள் கிளம்பிய தினம் டிசம்பர் 21 ஆம் திகதி, புனித திருவாதிரைத் திருநாள். அன்று சிவபெருமானுக்கு மிக விசேசமான நாள். திருவாதிரை விரதம் என்பது சைவ சமயப் பெண்களுக்கு மிக முக்கியமான ஒரு விரதமாகும். இந்த விரதம் மட்டும் எக்காரணம் கொண்டும் தவிர்க்கக் கூடாது என்பர் பெரியோர். திருமணம் ஆகாத பெண் குழந்தைகள் தனக்கு நல்ல கணவன் வாய்க்க வேண்டியும், திருமணம் ஆன பெண்டிர் தன் கணவர் நீண்ட ஆயுளுடனும், சகல செல்வங்களுடன் மனம் நிறைந்து வாழ்வதற்கும் ஆண்டவனிடம் விண்ண்ப்பிக்கும் ஒரு விரதமாகும்.

இளையான்குடி மாற நாயனாரும் அவர்தம் மனைவியாரும் சிவனடியார்களுக்கு உணவு அளித்தபின்பே தங்கள் பசியாறும் வழக்கமுடையவர்கள். கடும் வறுமையில் சிக்கித் தவித்துக் கொண்டிருந்த வேளையில், வயலில் விதை நெல் விதைத்திருந்தனர். இளையான்குடி மாறனாரும் அவர்தம் மனைவியாரும் உணவு உண்ணாது இருந்த நாளில் இறைவர் அவர் இல்லத்தில் எழுந்தருள, அவருக்கு உணவு சமைக்க வழி அறியாத தம்பதியர், வயலில் விதைத்த விதை நெல்லை வாரி கொண்டு வர செல்கின்றனர். புள்ளும் உறங்கும் நள்ளிரவு வேளையில், வயலுக்குச் சென்று கொண்டுவந்த நெல்லை அலசி உமி நீக்கி, அதை வீட்டில் இருந்த கொஞ்சம் வெல்லத்தைப் போட்டு, களி செய்து அதை ஆண்டவனுக்குப் படைக்கின்றனர். ஆண்டவன் மீது இந்த தம்பதியர் கொண்ட மாறாத அன்பு உலகிற்கு தெரிய வருகிறது. ஆண்டவனின் திருவிளையாடல்களில் இதுவும் ஒன்று. இந்த நாளைத்தான் நாம் திருவாதிரை என களி செய்து வைத்து ஆண்டவனுக்குப் படைக்கின்றோம். இதையே தெய்வப் புலவராம், சேக்கிழார் பெருமான்,

உள்ளம் அன்பு னொண் டுக்கவோர் பேரிடாக்

கொள்ள முன் கவித்துக் குறியின் வழிப்

புள்ளும் உறங்கும் வயல் புகப் போயினார்

வள்ளலார் இளையான்குடி மாறனார்.

வாரணாசியில் விமானம் விட்டு இறங்கி அங்கிருந்து முன் கட்டணப் பதிவு ஊர்தி எடுத்துக் கொண்டு நாங்கள் ஏற்கனவே பதிவு செய்து வைத்திருந்த ஆச்சி மடம் நோக்கி கிளம்பினோம். விமான நிலையத்திலிருந்து கோவில் இருக்கும் இடம் சுமாராக 22 கி.மீ. இருக்கும். வழி நெடுக போக்குவரத்து நெரிசல் அதிகமாக இருந்த காரணத்தினால்,ஸ்ரீ காசி நாட்டுக் கோட்டை நகர சத்திரம், சென்று அடைவதற்கு 1 மணி 20 நிமிடங்கள் ஆகிவிட்டது. ஊரே கோவிலாக இருக்கும் அதிசயம் அங்கு காணலாம். அதாவது பழமை மாறாத தெருக்கள்,அதைவிட நாங்கள் தங்கியிருந்த சத்திரம் பற்றி கூற வேண்டும். குறைந்தது 400 ஆண்டுகள் பழமையான கட்டிடம். அங்கங்கு வர்ணம் மட்டும் பூசி புதுப்பித்துள்ளார்கள். காலத்திற்கேற்றவாறு குளிர்சாதனங்கள் போன்ற வசதிகள், இவை மட்டும் தான் சற்றே புதுமையைத் தோற்றுவிக்கிறது. நாங்கள் சென்று சேர்ந்தது மாலை நேரம். 198 வருடங்கள் பழமையான கட்டிடம், மிக உயரமான படிகள், மூன்று மாடிகள் பெட்டியையும் தூக்கிக் கொண்டு ஏற வேண்டும். வெளி ஆட்கள் எவருக்கும் உள்ளே செல்ல அனுமதி இல்லை.

எப்படியோ பெட்டியையும் தூக்கிக் கொண்டு மேலே ஏறிச் சென்று அங்கு அந்த சத்திரத்தின் மேனேஜரைச் சென்று பார்த்தோம். எங்களைப் பார்த்தவுடன், என்ன....என்ன வேண்டும்........என்றாரேப் பார்க்கலாம்!

அவ்வளவு கரடு முரடாகக் கூடவா ஒரு புதிய மனிதரிடம் நடந்து கொள்வார்கள் என்று எண்ணியதென்னவோ உண்மைதான். ஆனால் அது எவ்வளவு தவறு என்பதை உணர்ந்த போது தவறாக நினைத்ததற்கான வேதனை இருக்கத்தான் செய்தது. ஒருவரைப் பார்த்தவுடன் எடை போடுவது எவ்வளவு முட்டாள்தனம். என்பதற்கும் ஒரு உதாரணமானது அந்த சம்பவம்.

காசி விசுவநாதர் ஆலயத்திற்கு கிட்டத்தட்ட 200 ஆண்டுகளாக நித்ய பூசைக்கான நைவேத்தியங்கள் மேற்படி சத்திரத்திலிருந்துதான் செல்கிறது. அவர்கள் கொடுக்கிற அனுமதிச்சீட்டு எடுத்துக் கொண்டு போனால் இரவு நேர அர்த்த சாம பூசை முழுவதும் சுவாமியின் திருமுன் அமர்ந்து திவ்யமாக தரிசனம் பெறலாம் அங்கேயே சத்திரத்திலேயே முன் கூட்டியே பதிவு செய்தால் மூன்று நேர உணவும் தயார் செய்து கொடுக்கிறார்கள். அன்று இரவே அபிசேகம் பார்க்கும் வாய்ப்பும் கிட்டியது. இறைவன் திருமுன் அமர்ந்து, குடம் குடமாக பால், பன்னீர், பஞ்சாமிர்தம் என அனைத்து அபிசேகம் மற்றும் திருமணக் கோல அலங்காரமும் கண்டது கண் கொள்ளா காட்ட்சிகள். ஆண்டவன் திருமேனி அத்துனை அழகு, அதுவும் பெரிய வெள்ளியிலான ஐந்து தலை நாகம் கவசம், குடை பெரிய மாலைகள் என சுவாமியின் அலங்காரம் கண் கொள்ளா காட்சி!

கிழக்கு ரயில்வே, வடக்கு ரயில்வே இந்த இரண்டு ரயில்வேக்களை இணைக்கும் மோசல் சராய் ஜங்சனில் இருந்து காசி (ராஜ்காட் ஸ்டேசன் ) 7 மைல் தூரத்தில் இருக்கிறது. இதற்குப் பிறகுதான் பனாரஸ் கண்டோன்மென்ட் ஸ்டேசன் இருக்கிறது. காசி இரயில் நிலையத்திலிருந்து விசுவநாதர் கோவில் சுமார் 2 மைல் தூரத்தில் இருக்கிறது. காசி நகரத்தின் வடக்கில் வருணா நதியும், தெற்கில் அசி நதியும் கங்கை நதியில் கலக்கின்ற காரணத்தால், காசி வாரணாசி என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. ஆதி காலத்திலிருந்தே காசி இந்துக்களின் புனிதத் தலமாக இருந்து வந்துள்ளன.

சிவபெருமான், தன்னுடைய திரிசூலத்தின் மீது கால்களை வைத்து நின்று காசி மாநகரத்தைப் படைத்தார் என்பர் முன்னோர். பகவான் சங்கரர் இந்த காசி நகரத்திலிருந்துதான் வந்தார் என்றும் நம்பப்படுகிறது.ஆகவே எந்த ஒரு உயிரினமும், தன்னுடைய சரீரத்தை இங்கு தியாகம் செய்தால் மோட்சம் அடைந்து, சிவலோகம் சித்திக்கப் பெறுவார்கள் என்பதும் ஐதீகம். ஆகையால் பலர் காசியிலேயே இறந்துவிட வேண்டும் என்ற பேராவலில், தங்கள் இறுதிக் காலங்களை இங்கேயே கழிக்க விரும்புகிறார்கள்.

காசி விசுவநாதர் கோவில் ஔரங்கசீப் அழித்து விட்டதால், தற்போது உள்ள கோவில் மகாராணி அகல்யா பாயினால் கட்டப்பட்டது என்கின்றனர். இதுமட்டுமன்றி பஞ்சாப் நாட்டு அரசர் ராஜா ரஞ்ஞித் சிங் என்பவர் தங்கங்களையும் பதித்து வைத்துள்ளார் என்கின்றனர். காசி விசுவநாதர் ஆலயத்தின் கோபுரம் 51 அடிகள் உயரமுள்ளது. கோவிலின் உள்ளே நேபாள அரசரால் வழங்கப்பட்ட ஒரு பெரிய மணி தொங்கவிடப்பட்டுள்ளது.இந்த மணியின் நாதம் வெகு தொலைவிற்கு ஒலிப்பதாக உள்ளது இதன் சிறபம்சமாகும். கசி விசுவநாதரின் ஆலயத்தில் சாவன் மாதத்தில் பக்தர்களின் எண்ணிக்கை அதிகமாக இருக்கும் என்கின்றனர்.

இந்தோர் மகாராணி அகல்யா தேவியால், 1785 இல் கட்டப்பட்ட இக்கோவிலில் ரஞ்ஞித் சிங் ராஜாவால் 22 மனு தங்கம் வைக்கப்படுள்ளது என்கிறார்கள். அன்று இரவு இராக்கால பூசை முடிந்து சத்திரம் திரும்ப,11 மணி ஆகிவிட்டது. திவ்ய தரிசனத்தின் இன்பமான நினைவுகள் மனதிற்கு ஆழந்த அமைதியை ஏற்படுத்தியது. இதுதானே ஆன்மீகத்தின் நிதர்சனம்!

அடுத்த நாள் காலை விசுவரூபதரிசனமும், அபிசேகமும், விடியற்காலை 3 மணிக்கே ஆரம்பித்து விடும் என்றார்கள். அதற்கும் செல்வது என்ற முடிவுடன் தான் படுத்தோம். ஆனால் பயணக் களைப்பு மற்றும் இரவு நேரம் கழித்து வந்ததாலும் காலை எழுந்து கிளம்ப சற்று கால தாமதம் ஆகிவிட்டது. அந்த பயங்கரக் குளிரிலும், கொதிக்கும் வெண்ணீர் குளியல் இதமாகத்தான் இருந்தது. 7 மணிக்குத்தான் கிளம்பி கோவிலுக்குச் செல்ல முடிந்தது. நாமே நம் கையால் ஆண்டவனுக்கு பாலபிசேகம் செய்யும் வரமும் மற்ற வட நாட்டுக் கோவில்கள் போல இங்கும் கிடைக்கும்.

கோவிலுக்குச் செல்வதற்காக அறையை விட்டு வெளியே வந்தபோது மேனேசர் ஒரு தம்பதியினரிடம் கோபமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. முன்பின் அறியாதவர்களிடம் கூட இப்படி இவ்வளவு கோபம் காட்ட முடியுமா என்று. உதவி என்று வருபவர்களுக்கு சற்று இன்முகத்துடன் பழகினால் நன்றாக இருக்குமே என்று உள்ளத்தினில் உறுத்தியது, முகத்தில் தெரிந்து விட்டது போல. இல்லாவிட்டால், சேவை செய்வதற்காக வந்திருந்த ஒரு முதியவர், தானே அருகில் வந்து தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு, அந்த மனிதரை தவறாக எண்ண வேண்டாம், வேலைப்பளு அவரை அப்படி கோபப்படச் செய்கிறது. அவர்கள் முன் பதிவு செய்யாமல் திடீரென்று வந்து ரூம் கேட்கிறார்கள், அதனால்தான் அவர் டென்சன் அகி விட்டார். வாடிக்கையாக வருபவர்களாதலால், தவிர்க்கவும் முடியாமல் தடுமாறுகிறார். உடனே நான், இருந்தாலும்.......என்று இழுத்தேன்.

அவருக்கு லேசாக என் மீது கோபம் வந்தது போல இருந்தது. நெற்றியில் முடிச்சு விழ என்னை உற்று நோக்கியவர், பேசாமல் திரும்பிப் போனவர், என்ன நினைத்தாரோ திரும்ப வந்து, எங்கள் அருகில் வந்தவர், அம்மா அவரைப் பற்றி, நீங்கள் தவறாக புரிந்து கொண்டுள்ளீர்கள் அம்மா, அவர் மாமனிதர் அம்மா என்றார்.. எனக்கும் ஒன்றும் விளங்கவில்லை. அப்பொழுது அவர் கூறிய விசயம் கேட்டு நாங்கள் மிகவும் நெகிழ்ந்துப் போனதோடு, இன்றளவும் அவரிடம் தொடர்பு கொண்டு நலம் விசாரித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். .......

ஒரு முறை சில வருடங்களுக்கு முன்பு, ஒரு பெரியவர் காசி விசுவநாதர் தரிசனத்திற்காக வெகு தொலைவில் இருந்து வந்தவர், இங்கு வந்து கடுமையான நெஞ்சு வலி வந்து அவதிப்பட்டிருக்கிறார். அவரை மருத்துவ மனையில் சேர்த்து தன் கைக்காசு 40000 வரை செலவு செய்து, அவரின் உறவினர்கள் வருவதற்குள் அந்தப் பெரியவரை காப்பற்றி விட்டாராம். அவருடைய உறவினர்கள் கண்ணீர் மல்க அவருக்கு நன்றி சொல்லி பணமும் திருப்பிக் கொடுத்து விட்டுச் சென்றனராம். அது மட்டுமல்லாமல், துபாய்நாட்டில் வேலை வாங்கித் தருவதாகக் கூறி ஒரு பெண்ணை கூட்டி வந்து காசியில் விட்டுச் செல்ல அந்தப் பெண்ணும் மொழியும், வழியும் தெரியாமல் தவிக்க, சத்திரம் வந்து சேர்ந்த அந்த நடுத்தர வயது பெண்ணை எடைப்பாடி பக்கம் உள்ள அவருடைய சொந்த கிராமத்திற்கு தன் செலவிலேயே டிக்கெட் எடுத்துக் கொடுத்து அனுப்பியுள்ளார். இதையெல்லாம் அவர் எங்களிடம் சொல்லிவிட்டு பின்பு வேகமாக நிற்காமல் சென்று விட்டார். ஆனால் எங்கள் உள்ளம் நெகிழ கண்கள் பணிக்க தவறாக நினைத்ததற்கு மானசீகமாக வருத்தமும் தெரிவித்தோம்............

காலையில் சென்று விசுவநாதர் ஆலய தரிசனம் முடிந்து அன்று விசாலாட்சியையும் தரிசித்து விடுவது என்று கிளம்பினோம். இரவு கங்கை ஆர்த்தி சென்று பார்க்க வேண்டும் என்றும் திட்டம். காலை நேரம் கூட்டம் மிக நெரிசல். செக்யூரிட்டி செக்கிங், மிக கடுமை. பல அடி தூரத்திற்கு முன்பே, செக்கிங் ஆரம்பமாகிறது. புகைப்படம் எடுக்கும் வாய்ப்பே துளியும் இல்லை. செல்பேசி கூட எடுத்துச் செல்ல இயலாது. ஒரு புகைப்படம் கூட காசி விசுவநாதர் ஆலயத்தை எடுக்க முடியவில்லையே என்று வருத்தமாகத்தான் இருந்தது. தங்கக் கோவில் அழகை ஊனக் கண்ணால் ரசித்து, மனக்கண்ணால் ஆழ்ந்து நோக்கி, உள்ளிருத்தி சேமித்துக் கொள்வது மட்டுமே ஒரே வழி.

அண்ணபூரணி கோவில் விசுவநாதர் ஆலயம் அருகிலேயே உள்ளது. இக்கோவில் 18 ஆம் நூற்றாண்டில் கட்டப்பட்டதாகும். இந்த அண்ணப்பூரணியை வீட்டில் வைத்து வழிபட்டாலே உணவிற்குப் பஞ்சம் இருக்காது என்பார்கள். கோவிலின் மகிமையைப்பற்றிக் கூறவும் வேண்டுமோ. தீபாவளி சமயம் மூன்று நாட்கள் மட்டுமே அண்ணப்பூரணி தங்கச்சிலை பக்தர்களுக்காக திறக்கப்படுகிறது. நாங்கள் சென்ற சமயம் அந்த பாக்கியம் கிடைக்கவில்லை.

காசி ஒரு மாபெரும் தீர்த்த தலமாக இருப்பதற்கு மற்றொரு காரணம், அத்தலம் 1500 ஆண் மற்றும் பெண் தெய்வங்களின் கோவில்கள் உள்ளடங்கிய ஒரு ஆன்மீக உலகம் எனலாம். காசி விசாலாட்சி கோவில் ஒரு குறுகிய சந்தில், மீர் காட் அருகில் உள்ளது. இக்கோவிலின் அழகைச் சொல்லி முடியாது. லட்சுமி தேவியின் அம்சமான விசாலாட்சி கோவில் மன நிம்மதி அளிக்கும் மற்றொரு தலமாகும்.

அன்று இரவே கங்கா ஆர்த்தி செல்ல திட்டமிட்டோம். முன்கூட்டியே படகு ஏற்பாடு செய்து கொண்டோம். கரையில் இருந்தும் தரிசனம் செய்யலாம். ஆனால் கூட்டம் அலை மோதுவதால், படகில் சென்று தரிசிக்கலாம் என்றால் அங்கும் நெரிசல்தான். இருந்தாலும் மன நிறைவுடன் முழு பூசையும் கண்டு பரவசமடையும் வாய்ப்பும் அமைந்தது. ஒன்பது படித்துறைகளில் ஒரே நேரத்தில் இந்த பூசை நடைபெறுவதும் சிறப்பு. நூற்றுக்கணக்கான மணிகள் ஒலிக்க, மேள தாளங்கள் முழங்க, ஏழு அர்ச்சகர்கள் ஒரே வரிசையில் நின்று கொண்டு ஒரே நேரத்தில் தீபாராதனைகள் செய்யும் காட்சி பரவசமூட்டக் கூடிய ஒன்றாகும். காசி செல்பவர்கள் எக்காரணாம் கொண்டும் தவிர்க்கக் கூடாத நிகழ்ச்சியாகும் இது. இறுதியில் ஐந்து முறைகள் செய்யும் ஆர்த்தி மிகச் சிறப்பு வாய்ந்ததாகும்.

இன்னும்பல கோவில்கள் காசியிலேயே தரிசிக்கப் போகிறோம்.

தொடரும்.

--

காவிரிக்கரையிலிருந்து கங்கை வரை : பகுதி - 2.-2

எண்ணம் போல் வாழ்வு என்பர் பெரியோர். இதையே எமர்சன்,

The happiness of your life depends upon the quality of your thoughts 

என்று அழகாகச் சொல்லுவார். உண்மையல்லவா. நாம் இருக்கும் இடம் எதுவாக இருந்தாலும், நம் எண்ணம் தானே அந்தச் சூழலுக்கே உயிரூட்டுகிறது.ஆகவே நாம் நம் எண்ணத்தால் உயர்ந்து நிற்போமே! அதாவது, வெளித் தோற்றமானாலும்,[ நிமிர்ந்த நன்னடை] மனதளவிலும், ஆன்மீக நிலையிலும் உயர்ந்து நிற்போமேயானால், தன்னம்பிக்கையோடு, மன அமைதியும், அதன் மூலம், வாழ்க்கைப் பாதையில் நாம் சந்திக்கக் கூடிய இன்னல்கள் அது எத்தகையதாயினும், சமாளிக்கும் பக்குவமும் வந்துவிடுமல்லவா ?  மன்னிக்கவும், அதிக பிரசங்கம் பண்ணி விட்டேனோ.....எல்லாம் காசிவாசம் கொடுத்த பக்குவ நிலைதான்.

வெண்ணிலவில் ஒரு கருமுகில் - பகுதி - 2.

வெண்ணிலவில் ஒரு கருமுகில் - பகுதி - 2.

ஒரு மனிதரின் மன ஓட்டத்திற்கு அவருடைய வயது என்றுமே தடையாக இருப்பதில்லை. அவ்வாறு ஒருவருக்கு இருக்கிறதென்றால் அது அவருடைய பழக்கத்தின் குறையே தவிர இயற்கையின் விதி அல்ல. ராமச்சந்திரன் சற்றே கரடு முரடாக வெளித் தோற்றத்திற்குத் தெரிந்தாலும், தன் குடும்பம் என்று வந்துவிட்டால் மனிதர் சொக்கத் தங்கம்தான், அந்த ஆறடி உயரமும், ஆஜானுபாகுவான உருவமும், அதற்குத் தகுந்தாற்போன்ற கட்டையான குரலும் அவருக்கு ஒரு மரியாதையை ஏற்படுத்திக் கொடுப்பதும் உண்மைதான். மனைவிக்கோ, குழந்தைகளுக்கோ ஒரு தலைவலி, காய்ச்சல் என்றால் கூட துடித்துப் போய்விடுவார். மனைவி பள்ளியில் உயர் வகுப்பு ஆசியையாக இருந்தாலும கணவர் முன்பு பெட்டிப் பாம்பாக அடங்கி இருப்பவர்.

குலதெய்வம் கும்பிடுவது என்றால் ராமசந்திரனுக்கு ஒரு முக்கியத்துவம் வாய்ந்த விசயம். குடும்பத்தில் எந்த நல்ல காரியமாக இருந்தாலும் தன் குலதெய்வமான அங்காள அம்மனை தரிசித்து ஆசி வாங்காமல் எந்த காரியத்தையும் செய்ய மாட்டார். குலதெய்வம் வரம் கொடுத்தால் அந்த காரியம் வெற்றியடையும் என்ற நம்பிக்கையும் கொண்டவர். இன்று மகன் இளமாறனின் திருமணம் பற்றி அம்மனின் நல்வாக்கு பெறவே கோவில் நாடி வந்திருக்கிறார். கோவிலில் அம்மனுக்கு விசேச பூசை செய்வதற்காக முன் கூட்டியே பூசாரியின் மூலமாக ஏற்பாடுகள் எல்லாம் செய்து வைத்திருந்தார். பொதுவாகவே அவருடைய குணம் அப்படி. எந்த காரியமும் குறிப்பிட்ட நேரத்தில் குறிப்பிட்டது போல் நடக்க வேண்டுமென்பதில் கட்டுப்பாடாக இருக்கக் கூடியவர். சென்ற முறை கோவில் வந்தது, மூத்தவன் முத்துமாணிக்கம் திருமணப் பேச்சின் போது தான். . ஆச்சு அவன் திருமணாம் முடிந்தும் 2 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டதே. அவனுக்கு ஒரு குழந்தை பிறந்திருந்தால் இந்நேரம் குழந்தைக்கு மொட்டை போடவானும் கோவிலுக்கு வந்திருக்க வேண்டும். இன்னும் அம்மன் அந்த விசயத்தில் கருணை காட்டவில்லை. யார் கண்டது இந்த காலத்துப் பிள்ளைகள் குழந்தை பிறப்பை தள்ளிப்போட்டு, பிளானிங் என்றெல்லாம் சொல்லிக் கொண்டு, பிறகு 4 அல்லது 5 ஆண்டுகள் ஆன பின்பு பொறுமையாக ,பெற்றுக் கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்யும் போது அது சில நேரங்களில் காலங்கடந்த செயலாகப் போவதாலோ என்னவோ, பிறகு மருத்துவமனையே கதியாகாக கிடந்து பிள்ளை பெற்றுக் கொள்ள வேண்டிய நிலைக்குத் தள்ளப் படுகிறார்கள். பல விசயங்களை அவர்கள் பெற்றோரிடம் கலந்து கொள்ளவதில் கூட நாட்டம் கொள்ளாமல், தாங்களே முடிவு எடுக்கும் பழக்கமும் ஏற்படுத்திக் கொள்கின்றனரே. எல்லாம் கால மாற்றம். எது எப்படியோ, குடும்பத்தில் அமைதி வேண்டுமென்றால் சிலவற்றைக் கண்டும் காணாமல் இருந்து கொள்வதுதான். நல்லது.

பூசாரி பூசைக்குத் தேவையான ஏற்பாடுகள் எல்லாம் செய்துவிட்டார். சுவாமிக்கு பாலபிசேகம் செய்யப்பட்டு, மங்களா, அழகாக தானே கட்டி எடுத்து வந்த செவ்வரளியும், மஞ்சள் கொன்றையும், இடையே பச்சை மருகும்,(அம்மன் வாசனை மலர்கள் பிரியையாயிற்றே ) சேர்த்துக் கட்டிய மாலையும், ஒற்றை நந்தியாவட்டை பூவினால் ஆன மாலையும் கொண்டு, புத்தாடை சாத்தி, அம்மனுக்கு, மஞ்சள் காப்பு சாத்தி, கண் கொள்ளா காட்சியாக அம்மன் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்தாள். ராமசந்திரன் நினைத்துக் கொண்டார், தனக்கு ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்திருந்தால், இப்படித்தான் அங்காளம்மன் போல் அழகே உருவாய் இருந்திருப்பாளோ. ஏனோ தன் குடும்பத்தில் மட்டும் பெண் வாரிசுகள் பிறப்பது அரிதாக இருக்கிறது என்று அம்மா கூட சொல்லிக் கொண்டே இருப்பாள். ராமசந்திரனுக்கு உடன் பிறந்ததும் ஒரே அண்ணன் மட்டும்தான், தன் குடும்பம் போலவே. மாறனின் நினைவு வந்தது. என்ன பண்ணிக் கொண்டிருப்பான் இந்தப்பயல். ஊருக்கு வரும் போது கூட பேச நேரம் வாய்க்கவில்லை. இங்கிருந்து சிக்னலும் கிடைக்காது. இந்நேரம் மகன் பெண்ணின் போட்டோ பார்த்திருப்பானோ என்னவோ. இரவு நேரத்தில் அனுப்பியதால், சரியாகக் கூட கவனிக்கவில்லை. பெண் நல்ல கலராக இருப்பதாகத்தான் தெரிந்தது. நல்ல படிப்பு, வேலை, நல்ல சொந்தம், தனக்கு ஒன்னுவிட்ட அக்கா முறை. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக பெண் நன்கு பாடுவாள், வீணை வாசிப்பாள், நல்ல ஜாதகப் பொருத்தம் என பல பிளஸ் பாயிண்ட்கள், மாறனுக்கு பெண் பிடிப்பதற்கு..

ஊருக்குப் போனதும் இது பற்றி மாறனிடம் பேசலாம் என்று முடிவு செய்து, மங்களத்திடம்,

’என்னடி மங்களா, ஒன்னுமே பேசாம உட்கார்ந்திண்டிருக்கே. உன் பையன் என்ன சொல்லப் போறான்னு யோசிக்கிறயா ?

‘ இல்லன்னா இதுல யோசிக்க என்ன இருக்கு. அவன் பெண் பிடிச்சாத்தான் மேற்கொண்டு பேசுவான். இல்லாவிட்டால், எந்த காம்ப்ரமைசும் பண்ணப் போறதில்ல.இதுல அலட்டிக்க என்னன்னா இருக்கு. அவனுக்கு பிடிச்சா மேற்கொண்டு பேச வேண்டியதுதான்.’

அது சரிண்ணா, .........என்று ஏதோ பேச வாயெடுத்தவள், அலங்காரம் முடிந்து, திரை விலகியவுடன், பேச வந்ததை மறந்து, அம்மன் அலங்காரத்தில் சொக்கி நின்று, தன்னை மறந்த நிலையில்,

சகல செல்வங்களும் தரும் இமய கிரிராச தனயே

மாதேவி நின்னைச் சத்தியமாய் நித்தியம் உள்ளத்தில்

துதிக்கும்உத்தமருக்கு இறங்கி மிகவும் அகிலமதில்,

நோயின்மை, கல்வி, தன தான்யம், அழகு, புகழ்,

இளமை பெருமை, வளி, துணிவு,சந்தானம்,

வாழ்நாள் வெற்றி, ஆகு நல்லூழ் நுகர்ச்சி,

தொகைதரும், பதினாறு பேறும், தந்தருளி, சுகானந்த

வாழ்வளிப்பாய்,சுகிர்த குணசாலி பரிபாலி, அனுகூலி,

மங்கலி, விசாலி, மகவு நான் நீ தாய் அளிக்கொணாதோ

மகிமை, வளர் திருக்கடவூரில் வாழ்நாமி. சுபநாமி,

மகிழ்வாமி அபிராமி, உமையே!

என்று அழகாக மோகன ராகத்தில் மெய் மறந்து பாடி வழிபட்டாள். அம்மன் திருமுன் நின்றாலே தன்னையறியாமல் இந்த பாடலை அவள் வாய் ராகம் போட ஆரம்பித்துவிடும். சிறு வயதிலிருந்தே அந்தப் பழக்கம் அவளுக்கு. எத்துனை கருத்தாழம் மிக்க பாடல் என்று அவ்வப்போது நினைத்துக் கொள்வாள்.

காலை எழுந்திருக்கும் போதே ஒரே பரபரப்பு மாறனுக்கு. இரவு சரியான தூக்கமே இல்லை. அந்த அழகு பிம்பமே கண்ணில் நின்றது அவனுக்கு.........இது என்ன வேடிக்கை, ஒரே முறைதானே அவளை பிம்பமாக பார்த்தேன், அதற்குள் எப்படி இப்படி பல்லாண்டுகள் பார்த்துப் பழ்கி குடும்பம் நடத்தியது போல ஒரு உணர்வு. இது தான் முன் ஜென்ம தொடர்பு என்பார்களோ......... சே அவனுக்கே இது சற்று அதிகப்படியாகத் தெரிந்தது.

‘ என்னைத் தாலாட்ட வருவாளோ.....’ செல் பேசி சிணுங்கியது. யாராக இருக்கும் என்று யோசித்துக் கொண்டே கையில் எடுத்தான்.

‘ ஹலோ, என்னடா மச்சி, இவ்ளோ நேரமா போன் எடுக்காம என்ன பண்ற....... சரி சரி, இப்ப கிளம்பி இங்க வர, நம்ம சூர்யா, இன்னைக்கி இரு சூப்பர் ஐட்டம் குக் பண்றான், நீயும் வாடா இங்கே சாப்பிடலாம்’ என்றான்.

‘ இல்லடா மச்சி, கொஞ்சம் வேலை இருக்குடா.......’

என்ன வேலைடா, வாஷிங் போகனுமா? நாளை போகலாம்.......

இல்லடா, சொந்தக்காரர் ஒருவர் வீட்டுக்கு ஒருவேலையாகப் போக வேண்டும். ......

இல்லேன்னா நாங்க அங்கே வரோம்டா......

இல்லடா, நிசமாத்தான் போகனும், போயிட்டு, சீக்கிரம் வந்துடுவேன்.....

சரிடா மச்சி.......என்னமோ முழுங்கறே.....நடத்து......தெரியாமத்தான் போகுமா என்னா.......

அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லைடா. .....ம்.......

சரி உடு......ஜாக்கிரதையா டிரைவ் பண்ணு, சரியா......பை.

அப்பாடி ஒரு வழியா போனை வச்சான்......மளமளவென கிளம்ப வேண்டியதுதான்.

புறப்படத்தாராகியும், ஒரு தடுமாற்றம். போகலாமா, வேண்டாமா என்று. ஒரு வேளை அப்பா ஏதாவது சொன்னால் என்ன செய்வது. எப்படியோ சமாளிப்போம். இனி மனதை கட்டுப்படுத்த இயலாது. எதற்கு கட்டுபடுத்த வேண்டும். திருமணம் என்பதே இரு மனம் இணைந்த, ஒரு சுதந்திர நிலைதானே. இதில் தேவையில்லாத கட்டுப்பாடு எதற்கு.

அவந்திகா...........இத்தோடு காலையிலிருந்து இந்தப் பேரை ஒரு 50 முறையாவது சொல்லிப் பார்த்திருப்பேனா....... அது அவளுக்கு எங்கே தெரியப் போகிறது......பார்க்கலாம் எப்படிப்பட்ட பெண் என்று. ஒரே முறை பார்த்தால் என்ன குணம் தெரிந்தா விடப் போகிறது. ஓரளவிற்கு தெரியலாம் என்றாலும் பழக பழகத்தான் முழுமையாக புரிந்து கொள்ள முடியும்.

இவ்வளவு தூரம் தனியாக வந்து தங்கி வேலை பார்த்து, ஓவியக் கண்காட்சி நடத்தி, இதெல்லாம் சாதாரண விசயமா, நல்ல துணிச்சலானப் பெண்ணாகத்தான் இருப்பாள். நாம் திடுமென்று போய் நின்றால் அதிர்ச்சியாகி விடுவாளோ. சே, அப்படி இருந்தால் அவள் வீட்டில் ஏன் போன் நம்பர், விலாசம் எல்லாம் தரப் போகிறார்கள். ஆச்சு இன்னும் 30 நிமிடத்தில் வாஷிங்டன் சென்று சேர்ந்து விடலாம். பின்பு அட்ரஸ், G.P.S. இல் வந்துவிடப் போகிறது. வேறு என்ன பிரச்சனை இருக்கப் போகிறது. திடீரென்று போய் நின்றால் நன்றாக இருக்காதே. ஒரு வேளை எங்காவது வெளியே சென்றிருந்தால் என்ன செய்வது. சரி எதற்கும் ஒரு போன் செய்து விடலாமே என்று தோன்றியது. அதுதான் சரி என்றும் உள் மனதும் கூறவும், அடுத்த ரெஸ்ட் ஏரியாவில் வண்டியை நிறுத்தி விட்டு போனை எடுத்து பேச முற்பட்டான்.

கொஞ்சம் தொண்டை வறண்டது போல இருந்ததால், வண்டியில் இருந்த கோக் பாட்டிலை எடுத்து ஒரு சிப் குடித்து விட்டு தொண்டையை ஒரு முறை கணைத்துக் கொண்டு,

ஹலோ...........

ஹலோ.....எஸ்....ஹூஸ் திஸ்........

தேனினும் இனிய நாதமாக ஒலித்தது அவன் காதுகளில்......குரல் கூடவா இவ்வளவு இனிமையாக இருக்கும். .......

ஹலோ......ஹலோ.......ஹூஸ் ஆன் த லைன்............

அவனுக்கு அப்பதான் சுய நினைவு வந்தவனாக, ம்ம் குட் ஐ டாக் டு மிஸ் அவந்திகா ப்ளீஸ் என்றான், குரலை மிகவும் மென்மையாக்கிக் கொண்டு.........

யா........மே ஐ நோ ஹீ ஈஸ் ஆன் த லைன்.........

நான் மாறன், .......நானும் சென்னைதான்.

ஓ, அப்படியா, வாட் கேன் ஐ டூ ஃபார் யூ ...

உங்கள் அப்பா ஒன்றும் சொல்லவில்லையா என்னைப் பற்றி என்றான்.......

இல்லையே, நீங்கள் யார் என்று தெரிந்து கொள்ளலாமா, என்றாள்.

எனக்கு உங்கள் போட்டோவும், விலாசமும் என் அப்பா கொடுத்தார்கள். ஜாதகம் சரியாக இருப்பதாகச் சொன்னர்கள். ( சொதப்புகிறேனோ )

என்ன சொல்றீங்க ஒன்னுமே புரியலயே.. என் அப்பா எதுவும் சொல்லலையே.

சரி பரவாயில்லை, சீக்கிரம் சொல்வார்கள். இப்போது நீங்கள் ஃப்ரீயாக இருந்தால், என்னோடு சற்று வெளியே ரெஸ்டாரெண்ட் வர முடியுமா, உங்களிடம் பேச வேண்டும்.

என்னது என்ன சொல்கிறீர்கள். முன்ன பின்ன தெரியாத பெண்கிட்ட எப்படி இப்படி கேட்கிறீர்கள். எனக்கெல்லாம் யாரையும் தெரியாது. தேவையில்லமல் பேசாதீர்கள் என்று போனை கட் பண்ணச் சென்றவள்,

ஹலோ...... ஒரு நிமிடம் என்ற தாழ்வான குரல் கேட்டு சற்றே தயங்க, கிடைத்த இடைவெளியில், மாறன் அவசரமாக சாரி, உங்கள் அப்பாவை வேண்டுமானால் கேட்டுப் பாருங்களேன், என்னைப்பற்றி. என் பெயர் மாறன், இங்கு இன்ஃபோசிஸ் எம்ப்ளாயி. ....என்று இழுத்தான், மேற்கொண்டு என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல்,

அதற்குள் அவள் இருங்கள் நானே என் அப்பாவிடம் பேசிவிட்டுச் சொல்கிறேன். ..என்றாள்.

10 நிமிடம் ஆகிவிட்டது. இன்னும் போனைக் காணோம். ஒரு வேளை பண்ண மாட்டாளோ, என்று யோசிக்கும் போதே, போன் ஒலிக்க ஆரம்பித்தது.......வழக்கமாக கேட்கிற தாலாட்ட வருவாயா பாட்டு அன்று மட்டும் என்னவோ மிக வித்தியாசமாக ஒலித்தது.......

கோவிலில் பூசை முடிந்து பிரசாதம் கொண்டு வந்து கொடுத்த பூசாரி, ஐயா,உங்களிடம் ஒரு விசயம் சொல்ல வேண்டும்., என்று மிகவும் தயங்கினார்.

என்ன ஐயரே, சொல்லுங்கள், என்றார் ராமசந்திரன்.

ஐயா சொல்ல சற்று சங்கடமாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் மறைத்தால் பாவம் அதனால்தான்......வந்து தாங்கள் வாங்கி வந்த தேங்காய் அழுகி இருந்தது.......நான் வேறு தேங்காய் உடைத்து விட்டேன். ஆனாலும், தம்பி திருமணத்தில் சற்று எச்சரிக்கையாக இருப்பது நல்லது ஐயா.... எல்லாம் அந்த அம்மா பார்த்துப்பாள்........கவலை வேண்டாம் ஐயா. சென்று வாருங்கள் என்றார் ஐயர்.

ராமச்சந்திரனுக்கு மனது ஒரு நிலையில் இல்லை...இது என்ன இப்படி ஆகிவிட்டதே.............என்ன செய்வது....

தொடரும்.

வெண்ணிலவில் ஒரு கருமுகில்!

அன்பு நண்பர்களே,

தொடர்கதை என்பது என் முதல் முயற்சி. ஒவ்வொரு வாரமும் ஞாயிற்றுக் கிழமை இதன் அடுத்த பகுதி வரும். தயை கூர்ந்து இதைப் படித்துப் பார்த்து தங்களுடைய மேலானக் கருத்துக்களைக் கூறினால் மகிழ்சியடைவேன். நன்றி கல்லுக்குள் ஈரம் என்ற .இந்த தலைப்பின் மாற்றத்திற்கான காரணம், இது திரு பெருமாள் முருகன் அவர்களின் பரிசு பெற்ற பிரபலமான நாவலின் தலைப்பு என்பதால் தான். தொடர்ந்து ஆதரவு அளியுங்கள் நண்பர்களே.

வெண்ணிலவில் ஒரு கருமுகில்!

பருவ காலங்களின் மாற்றங்கள் மனித மனங்களிலும் பலவித பரிமானங்களை ஏற்படுத்திக் கொண்டிருப்பதும் இயற்கை. குளிர் பிரதேசங்களின் மைனஸ் டிகிரி குளிரோ, அல்லது கொளுத்துகிற கோடை வெய்யிலின் உக்கிரமோ எதுவாக இருந்தாலும் அந்த பருவ காலத்திற்கேற்ப உடல் நிலையிலும், மன நிலையிலும் பல மாற்றங்களைச் சந்திக்க வேண்டியிருப்பதை தவிர்க்க முடியாது.

இலையுதிர் காலம். குளிர் ஆரம்பித்து விட்டது. மரங்களெல்லாம் அழகான செந்நிற இலைகள் தாங்கி புதுப்பெண் போல நாணம் பொங்க நிற்கிறது. சாலையின் இரு மருங்கிலும் உதிர்ந்த இலைகளின் கூட்டம்.கொள்ளை அழகு. அதனை சுத்தம் செய்யும் வேக்யூம் க்ளீனரின் மாய ஜாலங்கள்..........

அன்று காலை படுக்கையிலிருந்து எழுந்திருக்கும் போதே, ஏதோ ஒரு இன்பமான உணர்வு இளமாறனுக்கு. உற்சாகத் துள்ளலுடன் எழுந்தவன், முதல் நாள் இரவு நண்பனின் பிறந்த நாள் பார்ட்டியில் அடித்த லூட்டியை சற்றெ அசை போட்டவன், ஆகா, மணியாகிவிட்டதே, ஏற்கனவே எழுந்ததே லேட்டு, இதில் சோம்பல் வேறயா என்று தன்னையே கன்னத்தில் செல்லமாகத் தட்டிக் கொண்டு ஓய்வரை நோக்கி ஓடினான்..

காலைக் கடன்களை அசுர கதியில் முடித்தவன், வழக்கம் போல பிரெட்டின் மீது ஜெல்லியை பரவவிட்டு, ஒரு டிஷ்யூ பேப்பரில் வைத்து சுருட்டிக் கொண்டு, ஆரஞ்சு ஜீஸ் மினி பாட்டில் ஒன்றை கையில் அள்ளிக் கொண்டு , அவசரமாகக் கிளம்பினான். வெளியே ஓடியவன்,

’அடடா வீட்டைப் பூட்டாமலே வந்துவிட்டோமே.பழக்க தோசம்,எப்பவுமே நண்பன் ராகேஷ்தான் பூட்டுவான். அவன் விடுமுறைக்கு இந்தியா போனதிலிருந்து பல பிரச்சனை, சாப்பாடு கூட ஒழுங்காக கிடைப்பதில்லை. எப்படியோ இந்த சிரமம் எல்லாம் இன்னும் கொஞ்ச காலம்தான். வீட்டில் பெண் பார்க்கும் படலம் நடந்து கொண்டிருக்கிறதே! தனக்கென்று ஒருத்தி வந்துவிட்டால், பிறகு இந்த பிரச்சனையெல்லாம் இல்லை. ஐயா பிறகு ராஜாதான்.

வீட்டைப் பூட்டிக் கொண்டிருக்கும் போதே கிரீஈஈஈஈங்க்...கிரீஈஈஈஈஈங்க் என போன் மணி அழைக்கவும், இந்த நேரத்தில் யாராக இருக்கும்......

ஹலோ

ஹலோ...மாறன், நான் தான்ப்பா........

சொல்லுங்கப்பா...இந்த நேரத்துல கூப்பிட்டிருக்கீங்க. தூங்கப் போகலையாப்பா? மணி ஆயிடிச்சே......

இல்லப்பா உனக்கு மெயில் பண்ணினேனே நீ பார்க்கலையா?

ஓ....இல்லப்பா. நேத்து பிரண்டோட பர்த்டே பார்ட்டிக்குப் போனேன். வீட்டிற்கு வர நேரமாகிவிட்டது. இனிமேல் ஆபீசிற்குப் போனபிறகுதான் ஓய்வு நேரத்தில் பார்க்க முடியும். ஏதாவது முக்கியமான விசயமாப்பா.....

ம்ம்...பார் தெரியும். ஒரு பெண் போட்டோ அனுப்பியிருக்கேன். ஜாதகம் பொருந்தியிருக்கு. பெண் உனக்குப் பிடித்திருந்தால் மேற்கொண்டு பேசலாம் என்றுதான் கூப்பிட்டேன், என்றார்.

ம்ம்....அப்படியாப்பா. சரி நான் பார்த்துவிட்டு சொல்கிறேன். ஆபீசிற்கு நேரமாகிவிட்டது. பிறகு பேசலாம் அப்பா என்று சொல்லிக் கொண்டே ரிசீவரை வைத்துவிட்டு பரபரவென வீட்டைப் பூட்டிவிட்டு கிளம்பி ஓடினான் உல்லாச ஊர்தியை நோக்கி.

காரில் பயணம் செய்யும் போதுதான் , அடடா, பெண் எப்படி இருப்பாள், எங்கு இருக்கிறாள், என்ன செய்கிறாள் என்ற அடிப்படைக் கேள்விகூட கேட்காமல் விட்டு விட்டேனே.....என்னோட முக்கியமான கண்டிசனான பெண்ணிற்குப் பாடத் தெரியுமாங்கறதையாவது கேட்டிருக்கலாமோ.........

ஆபிசில் நுழைந்தவுடன், பக்கத்து சீட், ரம்யா,

என்ன மாறன் இன்னைக்கு லேட்டு. க்ளையண்ட் மீட்டிங், உனக்காகத்தான் வெயிட்டிங். சீக்கிரம் வா போகலாம், என்றாள். அவளும் நம் தமிழ் திருநாட்டிலிருந்து வந்தவள்தான்.தன்னுடைய அழகால் அமெரிக்காவையே கலக்கிக் கொண்டிருக்கிற் 50 கேஜி தாஜ்மஹால்.

ப்ரொஜக்ட் ரிலீசிங் நேரமாதலால், க்ளையண்ட் காய்ச்சி எடுத்து விட்டான்.... மீட்டிங் முடியவே வெகு நேரமாகிவிட்டது. மதிய உணவையும் முடித்து, மற்ற வேலையில் மூழ்கவும் அனைத்தும் மறந்து விட்டது. மாலை வீடு நோக்கி வரும் வழியில் தான் அப்பா அனுப்பிய பெண்ணின் போட்டோ குறித்து நினைவு வந்தது.சற்றே லேசான படபடப்பு..........

தன் கற்பனைக் கனவுக் கன்னியின் நிழலுறுவம் மனதில் நிழலாடத்தான் செய்தது. இதோடு பத்தாவது போட்டோ என்று நினைக்கிறேன். அப்பா இவ்வளவு பொறுமையாக, கோபப்படாமல் செய்யும் ஒரே காரியம் இதுவாகத்தான் இருக்கும்.

எப்படியோ தன் மனதிற்குப் பிடித்த மகாராணி வரும்வரை காத்திருப்பது என்பதில் மட்டும் எந்த மாற்றமும் இல்லை. அது ஆண்டுகள் எவ்வளவு ஆனாலும் சரி.

வீட்டின் உள்ளே நுழையும் போதே தொலைபேசி சிணுங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஒரு வேளை அப்பாவாக இருக்குமோ என்று நினைத்துக் கொண்டே ரிசீவரை எடுக்கப் போனவன்.......சட்டென பின்வாங்கியதன் காரணம்,

’என்னைத் தாலாட்ட வருவாளோ’ என்ற செல்பேசியின் கொஞ்சல்தான். தன்னையறியாமல் கை அந்த செல்பேசியை வருடத் தொடங்கியது.

மறு முனையில், அன்பு மணி தன் நண்பன், “ என்னடா மச்சி, சஞ்சுவோட பர்த்டே பார்ட்டியை மறந்துட்டியா. ஏற்கனவே லேட். எல்லோரும் வெயிட்டிங் . வா சீக்கிரம்”.

அடடா மறந்தே போயிட்டேனே. இதோ வரேன் ஒரு பத்து நிமிடத்தில் கிளம்பி விடுகிறேன், என்று சொல்லி முடித்து, சிணுங்கிக் கொண்டிருந்த தொலைபேசியை எடுக்கப் போனவன், அது அமைதியாக அடங்கிப் போனதைப் பார்த்து, சரி ஏதாவது மார்க்கெட்டிங் காலாக இருக்கும் என்று சமாதானம் சொல்லிக் கொண்டு, பார்ட்டிக்குக் கிளம்பத் தயாரானான்.

வழக்கம் போல் பார்ட்டியில் நண்பர்களுடன் செம அரட்டை, விருந்து என்று பொழுது போனதே தெரியவில்லை. தூக்கம் கண்ணைச் சுழற்ற ஆரம்பித்த போதுதான் மணிக்கட்டைத் திருப்பிப் பார்த்தவன்,

அடடே, மணி ஒன்று ஆகிவிட்டது. நான் கிளம்பறேன்ப்பா.... நாளை வேறு எட்டு மணிக்கே க்ளையண்ட் மீட்டிங் இருக்கும். லேட்டா போனா, அண்ணாச்சி எகிறுவான்., நான் வரேன் என்று சொல்லிக் கொண்டே, ஷூ, ஜாக்கெட், தலைககு குரங்கு குல்லா எல்லாம் போட்டுக் கொண்டு தயாரனான்.

நவம்பர் மாதக் குளிர் கொஞ்சம் அதிகம்தான்.குடுகுடுவென ஓடிப்போய் காரில் ஏறி அமர்ந்து ஹீட்டர் போட்டாலும், சூடு பிடித்து, குளிர் குறைவதற்குள் பல்லெல்லாம் டைப் அடிக்க அரம்பித்து விடும்.வீட்டிற்கு வரும் வழியில்தான் அப்பா சொன்ன விசயம் பெண் போட்டோ அனுப்பியது நினைவிற்கு வந்தது. வீட்டிற்கு போனவுடன் முதல் வேலையாகப் பார்க்க வேண்டும். நாளை அப்பா போன் செய்வதற்குள் பார்த்து விட வேண்டும். என்று நினைத்தாலும் , இந்த பெண்ணாவது நமக்குப் பிடித்த மாதிரி அமைய வேண்டுமே என்று ஆதங்கமாகவும் இருந்தது. தனிமை அவனை பல விதத்திலும் பாடாய்ப் படுத்துவதிலிருந்து தப்பிக்கும் ஒரு உபாயம் அதைத் தவிர வேறு இல்லையே.

வீட்டில் நுழைந்தவுடன் முதல் வேலையாக லேப்டாப்பை எடுத்து வைத்தான். வந்த தூக்கம் எல்லாம் எங்கோ ஓடி ஒளிந்து கொண்டது. எல்லாம் ரெடி பண்ணி சுவிட்சை ஆன் செய்தால் வலைதள இணைப்பு இல்லை. என்ன பிரச்சனையோ தெரியவில்லை. காத்திருந்ததுதான் கண்ட பலன். சரி நாளை பார்த்துக் கொள்ள வேண்டியதுதான் என்று போய் ப்டுத்ததுதான் தெரியும், எப்போது உறக்கம் வந்தது என்ற நினைவு கூட இல்லை. அத்தனை அலுப்பு....

காலை நன்கு அசந்த உறக்கம். எங்கோ தொலை தூரத்தில் கிணற்றுக்குள்ளிருந்து ஒலிப்பது போன்றிருந்தது தொலைபேசியின் அழைப்பு மணி. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விழிப்பு வர சத்தம் வெகு அருகில் ஓங்கி ஒலித்தது.

ஆகா இங்குதான் போன் அடிக்கிறதா என்று வாரி சுருட்டிக் கொண்டு ஓடிப்போய் அதன் தலையில் தட்டி, தட்டுத் தடுமாறி ஒரு வழியாக கண்ணை முழித்து ஹலொ.......என்றான்.

ஹலோ, என்னப்பா இன்னும் தூக்கம் தெளியலயா? மணி ஆகிவிட்டதே, ஆபீஸ் போக வேண்டாமோ, என்றார் அப்பா.

அடடா ஆமாம்ப்பா. மீட்டிங் வேற இருக்கு. அப்போதுதான் மணியைப் பார்த்தான். மணி 7 ஆகிவிட்டிருந்தது. 8.30 க்கு மீட்டிங், அதற்குள் குளித்து, கிளம்பி 45 நிமிட பயணம் முடிந்துதான் அலுவலகம் சென்று சேர முடியும். அப்பாவிடம் பேசக்கூட நேரம் போதாது. ஆனால் அப்பா அதை கட்டாயம் புரிந்து கொள்வார். எப்படியோ அப்பாவிடம் சொல்லி புரிய வைக்கலாம் என்றால் அப்பா இன்று பார்த்து நிறைய பேசும் மூடில் இருப்பார் போல.

அவர் அனுப்பிய புகைப்படம் பார்க்கும் வாய்ப்பு அமையாததும், இண்டர்நெட் பிரச்சனையும் எடுத்துக்கூறி ஆபீசில் சென்று பார்த்து விட்டு தொடர்பு கொள்வதாக சொல்லி அப்பாவின் பேச்சை காதிலே வாங்காமலே அவசரமாக தொடர்பை துண்டித்துவிட்டு கிளம்பத் தயாரானான் மாறன் அலுவலகம் நோக்கி.

சரியான நேரத்திற்கு மீட்டிங் அறைக்கு வந்து சேர்ந்தும் பிராஜக்ட்டில் இருந்த சில முடிச்சுகள் சற்றே குழப்பமான சூழலை உருவாக்கி, பின்பு ஒரு வழியாக முடிச்சு விலகி எல்லாம் முடிந்து வெளியே வர மாலை நான்கு மணி ஆகிவிட்டது. சீட்டில் வந்து உட்கார்ந்து கையை தூக்கி தலையின் பின் வைத்து கட்டி ரிலாக்ஸாக சாய்ந்து உட்கார்ந்து சிறிது நேரம் உத்திரத்தைப் பார்த்த போதுதான் திடீரென அப்பாவின் நினைவு வந்தது. பாவம் அப்பா காலையில் எவ்வளவு ஆசையாக பேச வந்தார். என்ன பேசினார் என்று கூட காதில் வாங்காமல் லைனை கட் பண்ணி விட்டோமே. இப்ப பேசலாம் என்றால், ஒரு வேளை அப்பா தூங்கிக் கொண்டிருந்தால் என்ன செய்வது. இன்னும் சற்று நேரம் பொறுத்து பண்ணலாம் என்று முடிவு செய்த போதுதான் அப்பா அனுப்பிய போட்டோ மேட்டர் நினைவிற்கு வந்தது.சரி இப்ப பார்த்துவிட்டுத்தான் மறு வேலை என்று முடிவு செய்தவன் பரபரவென இயங்க ஆரம்பித்தான்.

மெயில் பெட்டி குப்பைத்தொட்டியாக குவிந்துக் கிடந்தது. இந்த ஞாயிற்றுக் கிழமையாவது இதை சுத்தம் செய்ய வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டான். ஒரு வழியாக அப்பா அனுப்பிய மெயிலைக் கண்டுபிடித்து எடுத்து விட்டான்.

ஓபன் ஆகிக் கொண்டிருக்கிறது................

ஒரு நொடி தன் கண்களையே அவனால் நம்ப முடியவில்லை. வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் .....

ஹேய்..யாருப்பா இந்த அப்சரஸ், ஆள் சூப்பரா இருக்கா.........என்றாள் ரம்யா.

அட நீயா போச்சுடா உன் கண்ணுல பட்டுடுத்தா, வேற வினையே வேண்டாமே.

ஏய் சொல்லுப்பா, எல்லாம் முடிவாயிடுத்தா. இவதான் உன்னோட கனவுக் கன்னியா?

நீ சொன்னாலும் சொல்லாட்டியும் இவதான் என் கனவுக் கன்னி என்று சொல்ல மனம் துடித்தாலும் ஏதோ தயக்கம், இன்னவென்று புரியாத ஒரு தடுமாற்றம்.......

ரம்யா திரும்ப திரும்ப ஏதோ கேட்டுக் கொண்டே இருக்கவும், சுய நினைவிற்கு வந்தவனுக்கு அடுத்த இன்ப அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. அதாவது அவளோட பயோ-டேட்டா!

அவளும் கணிணி துறை வல்லுநர் மற்றும் ஒரு நல்ல ஓவியக்கலை நிபுணர். இது எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவளும் இப்போது இதே அமெரிக்காவில், தான் இருக்கும் நியூ ஜெர்சியிலிருந்து, 4 மணி நேரப் பயணத்தில் இருக்கக்கூடியத் தலைநகரான வாஷிங்டன் டி.சி. யில் இருக்கிறாள். ஆகா இதெல்லாம் கூட நடக்குமா?

மாறனுக்கு தலை கால் புரியவில்லை. தான் நினைத்தது போல் தனக்கு ஒரு தேவதை கிடைக்கப் போகிறாளோ என்று பேராச்சரியமாக இருந்தது.இப்போது என்ன செய்டு கொண்டிருப்பாள். ஒரு வேளை அவளும் தன்னை நினைத்துக் கொண்டிருக்கலாமோ? அந்த நினைவே உள்ளம் குளிரச் செய்தது.

நான் ஏன் அவளைப் போய் சர்ப்பிரைசாக நேரில் சென்று சந்திக்கக் கூடாது? அப்பாவிடம் கேட்டுப்பார்க்கலாமா? இதை போய் எப்படி அப்பாவிடம் கேட்பது. எதற்கும் அப்பாவிடம் பேசிப் பார்க்கலாம்.........என்ன இது கள்ளத்தனம் புக ஆரம்பிக்கிறதே......இது பற்றி யோசிக்கும் போதே லேசான ஒரு புன்னகை நெளிய, அதைக் கவனித்துவிட்ட ரம்யா,

என்னப்பா, கனவு காண ஆரம்பிச்சாச்சா. என்ன, தேவதைகள் புடைசூழ உன் கனவு இளவரசி காற்றில் மிதந்து வராங்களோ...... போப்பா போய் நேரே போய் பார்த்துட்டு வருவியா..... இப்படி கனவு கண்டுகிட்டு உட்கார்ந்துகிட்டு இருக்கே...........

மாலை வீட்டிற்குப் போனதும் அப்பாவிடம் பேச முயற்சித்தான். ஆனால் பணிப்பெண் மூலமாக அப்பாவும், அம்மாவும் குலதெய்வ கோவிலுக்குச் சென்றிருக்கும் செய்திதான் கிடைத்தது. அந்தக் கோவில் இருக்கும் இடம் ஒரு குக்கிராமமாதலால் போன் சிக்னல் கிடைக்காது.அதனால் அப்பா, அம்மா வரும் வரை காத்திருக்கத்தான் வேண்டும். அங்கு ஒரு பழைய பரம்பரைச் சொத்து விற்பது சம்பந்தமாக 2 அல்லது 3 நாட்கள் கூட ஆகலாம் என்று வேறு அந்தப் பெண் சொன்னதால், அடுத்தநாள் விடுமுறையானதால், வாஷிங்டன் சென்று அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்து வருவது என்று அவன் எடுத்த முடிவு எவ்வளவு முட்டாள்தனமானது என்பதை அவன் அப்போது உணர்ந்திருக்கவில்லை..............

தொடரும்.