முதிதை

முற்றும் துறந்த முனிவராயினும்

பட்டமரம் துளிர்ப்பதில்லை

படுத்த உடல் எழுவதில்லை

கலந்தை கொள்ளும் பேரறிவாளராயினும்

கறந்தபால் மடி புகுவதில்லை

முதிர்ந்த இளமை திரும்புவதில்லை

பற்று நிறைந்த பாவையராயினும்

மலர்ந்த மலர் மொட்டாவதில்லை

கனிந்த கனி காயாவதில்லை

சத்தியம் காக்கும் மகாத்மாவாயினும்

சொன்ன சொல் மறைவதில்லை

இருந்தும் பேசாமடந்தையாயில்லை

முனிவரும் இல்லை முதிதையும் இல்லை

என்னுள் இருக்கும் அனைத்துமாய் யான்

மனிதரைப் படைத்தவனும் கடவுள்

கடவுளரைப் படைத்த மனிதனும் கடவுள்

கடவுளும், கடவுளும் ஆழிப்பேரலையில்

கலந்தனர் ஒன்றாய் சுனாமியால்!

கடவுளும், கடவுளும் முதிதையில்

கண்ணும் கருத்தும் கருணையில்

முதிதையும் முற்றிய நிலையில்

கடவுளாய் மனிதரும் மனமுவந்து

கடவுளையும் படைத்து கால

ஓட்டத்தையும் கட்டுப்பாட்டுக்குள்

நிலைக்கச் செய்து சரித்திரமும்

படைக்கச் செய்தாய் பதவிசாய்!