நித்திலம்: ’கடலோடி’ நரசய்யா

Wednesday, March 23, 2016

’கடலோடி’ நரசய்யா

http://www.vallamai.com/?p=67399

வேட்பத்தாஞ் சொல்லிப் பிறர்சொற் பயன்கோடல்

மாட்சியின் மாசற்றார் கோள்.

வள்ளுவனார் வழியில் வாழ் அறிவுடையார் இவர் என்பதை இவருடன் சிறிது பொழுதே உரையாடும் எவரும் எளிதில் உணரக்கூடும். நம் இந்தியக் கப்பற்படையில் பணியாற்றிய பெருந்தகை, கடலாய்வறிஞர், வரலாற்றாய்வாளர், சிறந்த கட்டுரையாளர், கதாசிரியர், தேச பக்தர், மனிதாபிமானி என பன்முகங்கள் கொண்ட ஆளுமை இவர். கப்பற் பொறியியல் கல்வியில் தேர்ச்சி பெற்ற இவர் ‘நரசய்யா’ என அனைவராலும் அன்பாக அழைக்கப்பெறும் , ஒரிசா மாநிலத்தின், பெரகாம்பூர் என்னும் இடத்தில் பிறந்தவரான, காவூரி ராமலிங்கம் அப்பல நரசய்யா என்பவர். இந்திய கடற்படை கப்பல்களில் 10 ஆண்டுகள் பணிபுரிந்த பேறு பெற்றவர். அதன்பின் ஐ.என்.எஸ்.விக்ராந்த் என்ற விமானந்தாங்கிக் கப்பலின் விமானத் தளத்தின் தலைவராக (ஃபிளைட் டெக் சீஃப்) பணியாற்றினார். பிறகு வணிகக் கப்பலில் இரண்டு ஆண்டுகள் பணியாற்றியுள்ளார். இறுதியாக விசாகப்பட்டினத் துறைமுகத்தில் 1991ஆம் ஆண்டில் தலைமைப் பொறியாளர் பதவியிலிருந்து ஓய்வு பெற்றார். துறைமுகப் பணியின் இடையில் வங்கதேச விடுதலைப் போரில் பங்கேற்கவேண்டி கடற்படையால் அழைக்கப்பட்டு அதில் சிறப்பான பங்களிப்பை வழங்கியதும் குறிப்பிடத்தக்கது. உலக வங்கியின் அழைப்பின்பேரில் ஆலோசகராகவும், கம்போடியா புனர் நிர்மாணத்தில் பங்கு கொண்டதும் இவருடைய ஆகச்சிறந்த ஆளுமை குறித்து நாம் அறிந்துகொள்ளத் தக்கதாகும்.

இத்தனை பணிச் சிறப்புகளைப் பெற்றிருந்தபோதிலும் தமிழ், ஆங்கிலம் என இரு மொழிகளிலும் ஆகச்சிறந்த இலக்கியப் படைப்புகளையும் வழங்கியுள்ளவர், தெலுங்கு மொழியைத் தாய் மொழியாகக் கொண்ட நரசய்யா அவர்கள். இவர் ஒரு சிறந்த படைப்பாளி என்பதற்கான ஆதாரம், ” நீங்கள் எழுத்தாளர்களென நம்புபவர்களெல்லோரையும் விட சிறந்தவர்கள் இவர்கள்” என சாரு நிவேதிதா விகடன் கட்டுரைத் தொடர் ஒன்றில் பட்டியலிட்டிருந்த எழுத்தாளர்களில் திரு நரசய்யா அவர்களும் ஒருவர் என்பதுதான். இதில் திரு நரசய்யா அவர்களின் சிறந்த ஆக்கம் என்று ‘கடலோடி’ என்ற அவருடைய பயணக் கட்டுரை நூலையே குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

திரு நரசய்யா பற்றி மேலும் விரிவாக அறிந்துகொள்ள அவருடைய ஒரு சில நூல்களையே துணையாக்கிக்கொள்வோமே!

இராணுவம், கடல், கப்பல் போன்று, நாம் அதிகமாக அறிந்திராத பிரம்மாண்டங்கள் பற்றி அரிதான தகவல்கள் தாங்கிய, ‘கடலோடி’ என்ற நூலுக்குச் சொந்தக்காரரும் இவர்தான்! 1970களில் எழுதப்பட்ட ‘கடலோடி’ என்ற நூல் கப்பற்படை சாகசங்களை எளிய தமிழ் நடையில் அழகாக விளக்கப்பட்ட சிறு நூல் என்பதோடு திரு நரசய்யா அவர்களின் வெளிப்படையான கருத்துகள் மற்றும் தத்துவங்களும் கூட இந்நூலுக்கு அணி சேர்ப்பதைக் காணலாம். நம் நாடு சுதந்திரம் பெற்றபின்பும் நமது போர்க்கப்பல்கள் ஆங்கிலேயர்கள் மூலமாகவே பயிற்சி பெற்ற தகவல், மற்றும் பயிற்சி தளங்கள், போர்க்கப்பல்கள் போன்றவைகள் குறித்த சுவையான தகவல்களும் அடங்கிய நூல் இது. ராஜராஜ சோழன், ராஜேந்திர சோழன், பின்னர் வந்த முகலாய மன்னர்கள் போன்றவர்களின் ஆட்சிக்காலங்களில் பிரபலமாக இருந்த கப்பல் போக்குவரத்து மற்றும் பிரம்மாண்டமான கப்பல்கள் என அனைத்தும் கிழக்கிந்திய கம்பெனி நம் இந்திய நாட்டில் நுழைந்து முன்னூறு ஆண்டுகள் ஆதிக்கம் செலுத்திய காலங்களில் முற்றிலும் செயலிழக்கச் செய்ததோடு, ஆங்கிலேயர்களின் கப்பல் போக்குவரத்து கோலோச்ச ஆரம்பித்துவிட்டது. சுதந்திரப் போராட்டத்தின் ஒரு முக்கியப் பகுதியாக, கப்பலோட்டிய வரலாற்றில் பெரும் பங்காற்றிய வ.உ.சி, சிந்தியா போன்றவர்களின் போராட்டம் குறித்த தகவல்களும், சிந்தியாவின் விடா முயற்சியும், சிந்தியா கப்பல்களை இந்தியர்கள் பயன்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்ற காந்தியடிகளின் பரிந்துரையும் குறித்த தகவல்களோடு, இந்தியா விடுதலை பெற்றபின், சிந்தியா இங்கிலாந்திற்கு அனுப்பிய முதல் பயணிகள் கப்பல் கிளம்பிய தினத்தையே வணிகக் கப்பல் தினமாக அறிவிக்கப்பட்ட சுவையான தகவல்களும் அறியமுடிகிறது.

திரு நரசய்யா அவர்கள் ஐ.என்.எசு. விக்ராந்தில் பணியாற்றிய காலகட்டங்களான, 1970-71களில் பாகிசுதானுடன் நடைபெற்ற போரில், அந்நாட்டு நீர் மூழ்கிக் கப்பல் ஒன்று, விசாகப்பட்டினத்தில் இருந்த இந்தியாவின் ஒரே விமானந்தாங்கி கப்பலான ஐ.என்.எசு விக்ராந்தை தகர்க்க வந்தபோது அதை விசாகைக்கு அருகே வைத்து நீரில் மூழ்கடிக்கச் செய்கிறார்கள். இந்த ஐ.என்.எசு விக்ராந்த் கப்பலை வாங்குவதற்காக இங்கிலாந்து சென்ற இந்தியக் குழுவில் நரசய்யா அவர்களும் இருந்திருக்கிறார் என்பதும் ஆச்சரியமான தகவல். விமானந்தாங்கி கப்பல் குறுகிய ஓடுதளத்தில் போர் விமானங்கள் ஏறி இறங்கும் விதம் பற்றி இவர் அளித்திருக்கும் விவரங்கள் அதனை நேரில் காண்பது போன்ற அனுபவத்தை ஏற்படுத்தக்கூடியது.

“பயண எழுத்து என்பது வெறுமனே நாம் பயணப்பட்ட இடங்களின் சிறப்புகளை அதிசயித்தோ, மிகைப்படுத்தியோ சொல்வது மட்டுமே ஆகாது. நிறைகளை மட்டுமே தாங்கி வரும் பல பயணக்கட்டுரைகளை நான் வாசிக்கும் நேரங்களில் எனக்கு ஏமாற்றமும், சலிப்புமே மிஞ்சுகிறது. அப்படிப்பட்ட பயண எழுத்தாளர்களுக்கு பிரயாணம் என்பது வேலைக்கிடையே ஒரு பொழுதுபோக்கு, ஆனால் எனக்கு பிரயாணம்தான் வேலையே !” என்று மிக யதார்த்தமாக தமது கருத்தை பதிந்திருப்பது சிந்திக்கத்தக்கது. இந்த நூல் வெளியான பிறகு பெரும்பாலும் இவர் கடலோடி நரசய்யா என்றே அழைக்கப்பட்டிருக்கிறார்.

கடல்வழி வணிகம்

அடுத்து ‘கடல்வழி வணிகம்’ என்ற அற்புதமான ஆய்வு நூல். இந்நூலின் அணுகுமுறையும் நோக்கமும் என்ற பக்கத் தலைப்பில் திரு நரசய்யா அவர்கள் கூறியுள்ளது கூர்ந்து நோக்கத்தக்கது:
“கடல்சார் வணிகத்தைக் குறித்து பல ஆய்வாளர்கள் மிக அதிகாரப்பூர்வமானவையாகவும் விளக்கமளிப்பவையாகவும் உள்ள சிறந்த நூல்களை ஏற்கனவே எழுதியுள்ளனர். அவை அவ்வாசிரியர்களின் தனித் திறமைகளால் மெருகேற்றப்பட்டன. ஒவ்வொருவரும் தம் நோக்கில் தீர்க்கமாய் ஆராய்ந்து எழுதியுள்ளனர். எனது நோக்கம், அத்தகைய சிறந்த நூல்களினின்றும் முக்கியமான பகுதிகளைத் தொகுத்து, எளிமையான முறையில் தமிழில், சாதாரண மக்கள் படிப்பதற்குத் தக்கவாறு அளிப்பதேயாகும்”.

அந்த வகையில் இந்நூல் பல்வேறு நாட்டு அறிஞர்களின் கடல் சார்ந்த ஆய்வுகளின் சாராம்சங்களை மிகத் தெளிவாக எளிமையாக, அனைவரும் புரிந்துகொள்ளும் வகையில் வழங்கப்பட்டுள்ளது பாராட்டுதலுக்குரியது. சோழர் காலத்திலிருந்தே தென்னாட்டுக் கடற்படை சிறந்து விளங்கியதையும், மிகப்பொருத்தமான இலக்கிய ஆதாரங்களுடனும், தமிழகம் குறித்த தொன்மை வரலாற்றுச் செய்திகளும், அகழ்வாராய்வு, சாசனங்கள், மண்பாண்டச் சான்றுகள், நாணயவியல் குறிப்புகள் போன்றவைகள் இந்நூலின் ஆதாரங்களுக்கு வலு சேர்த்துள்ளன. இவைமட்டுமன்றி, அந்த காலகட்டத்தின் வணிக முறைமைகள், அங்கு செயல்பட்டு வந்த வணிகக் குழுக்கள் பற்றிய ஆதாரப்பூர்வமான தகவல்களுடன் எழுதப்பட்ட இந்நூல் ஆய்வாளர்களுக்கு பல வகையில் பயன் தரக்கூடியது என்றால் அது மிகையாகாது. தமது பணி சார்ந்த தளம் என்பதால், இந்தியக் கப்பல் கட்டும் முறைமைகளை, முன்காலம், சமகாலம் என இந்தியக் கப்பல் தொழில் முறைமைகளை மிகத் தெளிவாக, சுவைபட விளக்கியுள்ளதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

திரு நரசய்யா அவர்கள் கப்பலில் பணியாற்றிய 1955 – 56 ஆண்டு காலகட்டங்களில், கடல்வழி வணிக ஆய்வறிஞர் கே.எம். பணிக்கர் அவர்கள், திரு நரசய்யா தாம் சென்ற ஒரு சிறிய மைன் சுவீப்பர் வகையைச் சேர்ந்த கப்பலில் தமது ஆராய்ச்சிக்காக உடன் வந்ததால் அவருடன் பழகும் வாய்ப்பு அமைந்ததையும் பெருமையாகக் குறிப்பிடுவதோடு, அக்காலத்திலிருந்தே அந்த சந்திப்பு தம்முள் ஓர் உந்துதலை உண்டாக்கியிருந்ததாகவும் கூறுகிறார். அக்காலத்தில் குஜராத் மற்றும் கலிங்க நாட்டினரான ஒரிசா மாநிலத்தவரும் கடல்வழி வணிகத்தில் ஈடுபட்டிருந்தாலும், முக்கியமான கடல்வழி வணிகம் தென்னகத்தின் மூலமே நடைபெற்றதால் இந்நூலில் தென்னகத்தை மையமாய் வைத்தே வணிகத்தை விவரித்துள்ளதாகவும் பதிவு செய்துள்ளார்.

நரசய்யா ஒரு சிறந்த தேசபக்தர் என்பதைக் கட்டியங்கூறும் வகையில் அவர்தம் எழுத்துகள் இந்நூலில் ஆதாரம் சேர்ப்பதையும் காணமுடிகிறது. வியாபாரம் செய்வதற்காகவும், தங்கள் மதத்தைப் பரப்புவதற்காகவும் நம் இந்திய நாடு தேடி வந்த கிழக்கிந்தியக் கம்பெனிக்காரர்கள் நம் நாட்டின் இயற்கை வளம் மட்டுமன்றி மனித வளத்தின் மீதும் பேராசை கொண்டு முந்நூறு ஆண்டுகளாக நம்மை முற்றிலும் அடிமைப்படுத்தி வைத்திருந்தனர். அந்தக் காலகட்டங்களில் ஒரு இளைஞராக இரத்தம் கொதிக்க இவையனைத்தையும் கண்டு மனம் வெதும்பியிருப்பதை மிகத்தெளிவாக உணரச்செய்கிறார். வணிக முறையில் உணவளித்த இந்திய மக்களை மேலைநாட்டினர் தங்க முட்டையிடும் வாத்தாகக் கருதி அடிமைப்படுத்தியதையும், அதனால் ஏற்பட்ட பாதிப்புகளையும், குறிப்பாக நம் கடல்வழி வணிகம் திட்டமிட்டு நசுக்கப்பட்டதையும் விரிவாக தகுந்த ஆதாரங்களுடன் எழுதியுள்ளார். ஒரு இராணுவ அதிகாரியாக பணியாற்றியதன் பயனாக, மேற்குக் கடற்கரை பாதுகாக்கப்பட்ட விதமும், கடற்கொள்ளைக்காரர்களிடமிருந்து மீட்பதற்கும், கடல்வழி வணிகத்தைக் காப்பதற்கும் கப்பற்படையின் சேவை எத்தகைய இன்றியமையாதது என்பதை இவர் எழுத்துக்கள் மூலமாக உணரமுடிகிறது.

“சுதந்திரத்திற்கு முன்னர், இருபதாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் சில வருடங்களில் ஏற்பட்ட மாறுதல்களும், அவற்றின் வளர்ச்சியும், பன்னாட்டு வணிக அணுகுமுறையால் தற்போது ஏற்பட்டுள்ள மாறுதல்களும், அதற்குத் தக்கவாறு நம் துறைமுகங்கள் மாறிக்கொண்டு வருவதும், இன்றைய கடல்வழி வணிக நிலையும் விளக்கப்பட்டுள்ளன. காலத்தால் மாறுபடும் வணிக முறைகளும், அவற்றின் தாக்கமும் விளைவுகளும் ஆராயப்படுகின்றன” என்பவர் அதனை மிகத்தெளிவாகவே செய்திருக்கிறார்.

ஒரு பானை சோற்றிற்கு ஒரு சோறு பதம் என்பார்கள். அந்த வகையில் தென்னாட்டு கடல்வழி வணிகம் குறித்த செய்திகள் மட்டுமல்லாது பேரழிவுகள் குறித்த பல ஆய்வறிஞர்களின் சாராம்சங்களுடன், தமது கருத்தையும் திறம்பட விளக்கியிருப்பது ஆச்சரியம் ஏற்படுத்தக்கூடியது. இன்றும் நம் கண் முன்னால் நடக்கும் பேரழிவின் பின்புலம் பற்றி அறிய கண்கள் ஆச்சரியத்தில் விரியத்தான் செய்கிறது என்றால் அது மிகையாகாது!

“கடலுள் மறைந்த பெரும் இடங்களுள் ஒன்று மாமல்லபுரத்தின் கிழக்குப்பகுதிகள். நேஷனல் இன்ஸ்டிடியூட் ஆஃப் ஓஷியானோகிராஃபி இந்த இடத்தில் ஒரு தீர்க்கமான அகழ்வாய்வை ஏப்ரல் 2002 இல் மேற்கொண்டது. அப்போது அவர்களுடன் இங்கிலாந்தின் ஸயண்டிஃபிக் எக்ஸ்ப்ளொரேஷன் சொசைடியும் சேர்ந்து இந்த ஆய்வை மேற்கொண்டது. … இவை 1500-1200 வருடங்களுக்கு முன்னவையாய் இருக்கலாம் எனவும் கருதுகின்றனர். முதன்முதலாக ஆங்கிலப் பயணியான ஜே. கோல்டிங்ஹாம் என்பவர் இவ்விடத்தைப்பற்றி 1978ஆம் ஆண்டிலேயே குறிப்பிட்டிருந்தார்…….. கிரஹாம் ஹான்காக் இவ்வாறு சொல்கிறார்: The scale of the submerged ruins, covering several sqare miles and at distances of upto a mile from shore, ranks this as a major marine-archeaological discovery as spectacular as the ruined cities submerged off Alexandria in Egypt”.

சுனாமிக்குப் பிறகு வெளிப்பட்டுள்ள கோவில் கட்டடங்கள் இக்கருத்தை உண்மையென நிரூபிக்கின்றன.

ஹான்காக் கூற்றுப்படி, ‘உலகில் பல இடங்களில் கூறப்படும் பிரளய வரலாறுகளை நாம் கதைகளென ஒதுக்கிவிட முடியாது. ஏனெனில் 17000 வருடங்களுக்கு முன்னரும், 7000 வருடங்களுக்கு முன்னரும் பிரளயங்கள் வந்துள்ளதாகத் தெரிகிறது. 25 மில்லியன் சதுர கிலோமீட்டர் அளவிலான பரப்பளவு கடல்கோளில் சென்றுள்ளன’.

இவற்றிலிருந்து மாமல்லபுரம் ஒரு காலத்தில் சிறந்த துறைமுகமாய் இருந்திருக்க வேண்டுமென்பது ஊர்ஜிதமாகிறது. புகாரைப் போல இந்தத் துறைமுகமும் கடல் கோளால் மறைந்திருக்கலாம்.

உலகின் பல இடங்களிலும் அவ்வப்போது கடல், நிலப்பரப்பைத் தனது எழுச்சியால் ஜீரணித்துக் கொண்டிருந்திருக்கின்றது. தமிழ் இலக்கியங்களில் இது நன்றாகவே பதிக்கப்பட்டுள்ளது. சிலப்பதிகாரத்தின் காடு காண் காதையில், மாங்காட்டு மறையோன், பாண்டியனைப் புகழ்ந்துகொண்டு வரும்போது இவ்வாறு சொல்லப்படுகிறது.

வடிவேல் எறிந்த வான்பகை பொறாது
பஃறுளி ஆற்றுடன் பன்மலை அடுக்கத்துக்
குமரிக்கோடும் கொடுங்கடல் கொள்ள
வடதிசைக் கங்கையும் இமயமும் கொண்டு
தென் திசை ஆண்ட தென்னவன் வாழி!

– சிலப்பதிகாரம் – காடுகாண் காதை 18 – 22 (இங்கு தமிழகத்தின் தென்பகுதியில் நிகழ்ந்த கடல்கோள் குறிக்கப்பெற்றுள்ளது)

அதேபோல, புறநானூற்றிலும் பஃறுளியாறு குறிக்கப்படுகிறது.

ஆகவே, கடல் யுகாந்திரமாய்க் கரையைத் திருத்திக்கொண்டே இருந்திருக்கிறது. (இந்த இடத்தை எழுதிக்கொண்டிருக்கையில் – அதாவது, 2004, டிசம்பர் 26 ஆம் தேதியன்று, நாசம் விளைவித்த பின்னர், கார் நிக்கோபார் தீவுகளைத் திருத்தியமைத்துவிட்டதாக அறிகிறோம். பல இடங்களைத் தன்னுள் அடக்கியும் கொண்டுவிட்டது)”

இதுபோன்று அழகன்குளம், மரக்காணம், காயல்பட்டிணம், சதுரங்கப்பட்டினம், முசிறி, கொடுமணல், கொத்தபட்டினம், நாகப்பட்டினம் போன்ற பல வரலாறுகளை ஆதாரப்பூர்வமாக சுவைபட எடுத்துரைத்துள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

இன்றைய இந்தியாவின் முதல் துறைமுகமான கொல்கத்தா துறைமுகம் பற்றி நாம் அறிந்திராத பல அரிய தகவல்களை அறியத் தந்திருப்பது சிறப்பு! போர்ச்சுகீசியர்களால் போர்டோ பெக்வினோ என்று வழங்கப்பட்ட ஹூக்ளி துறைமுகந்தான் கொல்கத்தா துறைமுகத்தின் மூலமாம். 1632இல் வங்காளத்து வைசுராய், பந்தல் என்ற வணிக மையம் மீது படையெடுக்க நேரிட்டபோது, ஆங்கிலேயர் போர்ச்சுகீசியர்களைத் தோற்கடித்துள்ளனர். 1686இல் திரும்பவும் போர்ச்சுகீசியர்களுக்கும், ஆங்கிலேயர்களுக்கும் இடையில் நடந்த ஒரு போரின் விளைவாக ஹூக்ளி நாசமாக்கப்பட்டுள்ளது. 1687இல் ஹூக்ளியின் கிழக்குக் கரையிலுள்ள கதநதி என்னும் இடத்தில் வணிக மையத்தை ஏற்படுத்திய, கொல்கத்தாவின் பிதாவாகக் கருதப்படும் ஜாப் சார்னாக் பற்றிய வரலாறும் அறியத் தருகிறார். இவன் ஏற்படுத்திய இந்த மையம்தான் கல்கத்தா துறைமுகத்திற்காக இடப்பட்ட வித்து என்கிறார் நரசய்யா. இந்தியா 1858இல் ஆங்கிலேய அரசாங்கத்தின்கீழ் வந்தவுடன், பல மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன என்றும், தகவல் தொடர்புகளில் மேன்மை ஏற்பட்டவுடன் கொல்கத்தா துறைமுகம் பெரும் பயனைப் பெற்றது என்பதையும் பதிவு செய்திருக்கிறார். அதாவது ஆங்கிலேயர்கள் கீழை நாடுகளுடனான தமது வணிகத்தை மேம்படுத்தவேண்டி இந்தத் துறைமுகத்தின் மீது தங்களது முழு கவனத்தையும் செலுத்தி அதை மேம்படுத்தியுள்ளனர். கல்காத்தா துறைமுகத்திற்கும், ஏனைய மற்ற துறைமுகங்களுக்கும் உள்ள பெரும் வேறுபாடுகளை அழகாக அறிவியல் நோக்குடன் படம் பிடித்துக்காட்டியுள்ளார் இந்த ஆய்வியல் அறிஞர்.

இதேபோல் ‘இந்தியாவின் வணிகத் தலைவாயில்’ என்றழைக்கப்படும் மும்பாய்த் துறைமுகம் பற்றிய வரலாற்றுச் செய்திகளையும் சுவைபடவே வழங்கியுள்ளார் இந்த வித்தகர். மலபார் பாயிண்ட் என்று வழங்கப்படும் மும்பையின் ஒரு பகுதியில் இருக்கும் புகழ் பெற்ற, பத்தாம் நூற்றாண்டில் கட்டப்பட்ட வாக்கேசுவரர் கோவில் அப்போது ஒரு சிறந்த புனிதத் தலமாக விளங்கியதையும், 1338 லிருந்து மும்பை இசுலாமியர்களின் ஆட்சியின் கீழ் வந்துவிட்ட போதிலும், கடல்வழி வணிகம் மட்டும் இந்துக்கள் கைகளில்தான் இருந்தது என்பதையும் பதிவு செய்துள்ளார். இதன்பின் இவர் அளித்துள்ள வரலாற்றுத் தகவல்கள் அனைத்தும் மிக ஆழ்ந்து நோக்கத்தக்கவை எனலாம். வரலாற்று ஆய்வாளர்களுக்கு என்றும் பயனளிக்கக்கூடிய முக்கியமான தகவல்களின் சாரம் என்பதில் எள்ளளவும் ஐயம் இல்லை. இது போன்று தூத்துக்குடி, எண்ணூர் போன்ற பல துறைமுகங்கள் பற்றிய வரலாற்றுத் தகவல்களை அழகாக எடுத்துரைத்துள்ளார்.

இறுதியாக, நம் இந்தியக் கப்பற்படையின் தோற்றம், வளர்ச்சி மற்றும் இன்றைய நிலை குறித்து தெள்ளத் தெளிவாக, மிக யதார்த்தமாக, சுருங்கச் சொல்லி விளங்கச் செய்திருப்பது பாராட்டுதலுக்குரியது! நம் இந்திய கடற்படையின் சரித்திரம் 1612 களிலேயே ஆரம்பமாகிறது என்ற ஆச்சரியமான தகவலுடன் பல வரலாற்றுச் செய்திகளை, மிகச் சுருக்கமாகவே அளித்துள்ளார்.

1934இல் ராயல் இந்தியன் நேவி என்று வழங்கப்பட்டு, 1935 இல் சக்கரவர்த்தியால் கொடியளிக்கப்பட்ட இந்தப்படை இரண்டாவது உலக மகா போரில் இந்தியக் கடற்படையாக பங்கு கொண்டது என்கிறார். அப்போது 8 போர்க்கப்பல்கள் இருந்ததாம். இந்தியச் சுதந்திரத்திற்கு அப்போதைய கப்பற்படை உதவியது என்கிறார். இந்த அமைப்பில், 1928இல் முதல் இந்திய அதிகாரியாக நியமிக்கப்பட்ட சப் லெப்டினண்ட் டி.என். முகர்ஜி என்பவர், தாம், எச்.ஐ.எம்.எஸ். சிவாஜி என்னும் பெயர் கொண்ட இந்தியக் கப்பற்படையின், கடற்படைப் பொறியியல் கல்லூரியில், 1949ஆம் ஆண்டில் சேர்ந்தபோது தமது முதல் கமாண்டிங் அதிகாரியாக இருந்தார் என்ற அரிய தகவலையும் வழங்கியிருக்கிறார். அந்த வகையில் இந்த நூல் முழுவதிலும், தாம் எத்தகைய உயரிய ஆளுமைகளுடன் பணியாற்றியுள்ளார் என்பதை விவரித்துள்ளது சிறப்பு.

இன்று தலை நிமிர்ந்து நிற்கும் நம் இந்தியக் கடற்படை பல புதிய கப்பல்களைக் கொண்டுள்ளது மட்டுமன்றி, இந்தியத் தளங்களிலேயே கட்டப்படும் தமக்கான கப்பல்களால் அந்தத் தளங்களையும் ஆதரிக்கின்ற யதார்த்தமான தகவலையும் வழங்கியுள்ளார். மாளாத இத்தனைத் தகவல்களையும் சிறப்பாக அளித்திருந்தாலும், இந்தத் தேடல் முடிந்து விடாது, தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் பல ஆய்வுகள் நமக்கு மேலும் பல புதிய செய்திகளை தெளிவுபடுத்தலாம் என்றும், அறியப்படாமல் புதைந்து கிடக்கும் எண்ணற்ற உண்மைகளை சரித்திர ஆசிரியர்களும், ஆய்வாளர்களும் வெளிக்கொணர்வதை சுட்டியுள்ளவர், இந்த விசயத்தில் தாம், ‘கற்றது கைம்மண்ணளவு கல்லாதது உலகளவு என்பது எத்துணையாயினும் உண்மை’ என்று மிகுந்த தன்னடக்கத்துடன் கூறி மேலும் நம்மை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்துகிறார்!

ஆகமொத்தம், இந்நூல் கையாளப்படும் விடயத்தின் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்தும் வகையில் மிகச் சிறப்பாக வடிவமைக்கப்பட்டிருப்பதும் உண்மை. உலக வரலாற்றின் பல்வேறு கட்டங்களில், கடல்வழி வணிகம் எவ்வாறு பல்வேறு மாறுதல்களுக்குட்பட்டது என்பதையும், அதற்கு அந்தந்தக் காலத்து மன்னர்களின் ஆட்சி முறைகள் எவ்வாறு உதவி புரிந்தன என்பதையும் மிகத்தெளிவாகவே விளக்கியுள்ளார் என்றால் அது மிகையாகாது!

இவருடைய, “சொல்லொணாப் பேறு”, கடல்வழி வணிகம், “மதராசப்பட்டினம்” , கம்போடியா நினைவுகள் போன்ற, நான்கு நூல்களுக்கு தமிழ்நாடு அரசின் சிறந்த நூலுக்கான பரிசு கிடைத்துள்ளதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

மேலும் தம்முடைய சில நூல்கள் குறித்து ஆசிரியர் தமது மொழியில் உரைத்திருப்பதையும், காணலாம்:

ஆலவாய்

இந்த நூலின் முக்கிய நோக்கம், சாதாரண வாசகர்களுக்கு மதுரையைப்பற்றிய எல்லா விவரங்களையும் ஒரே நூலில் தரவேண்டுமென்பதுதான். ஏனெனில், பல சிறந்த சரித்திர ஆசிரியர்களும் ஆய்வாளர்களுமான பேராசிரியர் ராஜய்யன், ஆய்வாளர் தேவகுஞ்சரி, பேராசிரியர் ஜெயச்சந்திரன் ஆகியோர் மதுரையின் பல சிறப்புகளைத் தங்களது ஆய்வின்படி வழங்கியுள்ளனர்.அதேபோல, பல பழைய ஆய்வாளர்களான சத்தியநாதய்யர், சேதுராமன் போன்றவர்கள் தம் கடின உழைப்பின்மூலம் பல உண்மைகளைக் கண்டு பதிப்பித்துள்ளனர். இந்நூல் அவற்றையெல்லாம் துணையாய்க்கொண்டும், இன்றைய தொல்லியல் ஆய்வாளர்கள் உதவியுடனும், காலத்தால் பழைமை வாய்ந்த பதிவேடுகளில் உள்ள செய்திகளோடும் மதுரையின் சரித்திரத்தை முடிந்தவரையில் ஒரே இடத்தில் முழுமையாய்க் கொடுக்க முயல்கிறது. எடுத்துக் கூறுகையில் விருப்பு வெறுப்பின்றி, நிகழ்ந்தவற்றை அப்படியே பதித்துள்ளேன். இந்நூலின் நோக்கம், தொன்மையான, தமிழ்நாட்டுப் பண்பாட்டுத்தலைநகரான மதுரை சாதாரண வாசகனுக்கு முழுமையாய்த் தெரிய வேண்டுமென்பது மட்டுமே! –

கடலோடியின் கம்போடியா நினைவுகள்

கம்போடியா எங்குள்ளது என்று கூட நான் அறிந்திராத நிலையில் என்னை ஒரு ஆலோசகராகத் தேர்ந்தெடுத்து, டோன்லே சாப் நதியின் ஆழத்தை அதிகரிக்கவும், அதன் போக்கை சரி செய்யும் என்னை அனுப்பிவைத்த உலக வங்கிக்கும் நான் கடமைப்பட்டுள்ளேன். அந்த அழைப்பு வந்துவுடன் முதன்முதலாக நான் கலந்தாலோசித்தது திரு. சிட்டியைத்தான்! ஏனெனில் அவர் கம்போடிய மன்னர் சென்னை வந்திருக்கையில் அவரை கம்போடிய மன்னர் சென்னை வந்திருக்கையில் அவரை அழைத்துக்கொண்டு மாமல்லபுரம் சென்று வந்ததும் அந்நிகழ்வை என்னுடன் பங்கிட்டுக் கொண்டதும் நினைவில் இருந்து அகலாதவை. ஆகையால் சிட்டியிடம் கூறியபோது, அவர் எனக்குச் சில விவரங்களைக் கூறினார். அது மட்டுமன்றி, கம்போடியா பற்றிய சில நூல்களையும் பற்றிக் கூறினார். அவரது ஊக்கம் தான் பின்னர் என்னை ”புதுகைத் தென்றலில்” எழுதவும் உதவியது. ஆகையால் அவர் நினைவில் நிற்கிறார்.

மதராசப்பட்டினம்

இந்நூலின் பக்கங்களில் காணப்படுவது, ஒரு பெரிய திரைச்சீலையில் தீட்டப்பட்டிருக்கும் வார்த்தைகளாலான வண்ணப்படமாக அமைந்துள்ளது. கோரமண்டலக்கையின் சரித்திரத்தின் பகுதிகளை சிரத்தையுடன் எழுதி, அதில் போர்ச்சுகீசியர்களின் சாந்தோம் வரவிலிருந்து ஆரம்பமாகிறது. புனித ஜார்ஜ் கோட்டை நிர்மாணிக்கப்பட்டதும் அது வளர்ந்த விவரமும் கூறப்பட்டுள்ளன. வணிகம், மதம் மற்றும் ஜாதி பேதங்கள்பற்றிய விவரங்களைக் காட்டுகையிலும், மதராசபட்டினத்துப் பஞ்சங்களையும், அடிமை வியாபாரத்தையும் குறித்து விவரிக்கையிலும் அவரது சரித்திரத் தேடல் நன்றாகவே தெரிகிறது. ஆங்கிலேயர்களும் இந்நகரத்து இந்தியப் பிரமுகர்களும் இந்நகரத்திற்கும் தென்னகத்திற்கும் செய்த பெரும் சேவையை எடுத்துக் கூறுகையில் அவர் துபாஷிகளையும் அவர்கள் சேவைகளையும் நன்கு விவரித்துள்ளார். இந்திய நாட்டின் நகராண்மை, நில அளவை,கல்வி முறை, அச்சுப் பணி, வானசாஸ்திரம், வங்கி முறை மற்றும் மருத்துவம் முதலான சேவைகளுக்கு எவ்வாறு, மெட்ராஸ் முன்னோடியாக அமைந்தது என்பதை வலியுறுத்திச் சொல்கிறார். கற்பவர் ஆய்வாளர் மற்றும் சரித்திரத்தில் ஈடுபாடுள்ள சாதாரண வாசகர் எல்லோருக்குமே அவர்களது கவனத்தை ஈர்க்கும் முறையில் நரசய்யா தயாரித்துள்ள நூல் இது. அவர்களெல்லோரும் இந்நூலைப் படிக்க நேர்ந்தால், அதுவே இந்நகரத்தின் சரித்திர சேவைக்கு நரசய்யா செய்துள்ள பெரும் தொண்டாக அமையும். –

ஆசிரியர் நரசய்யா அவர்களின் மற்ற புத்தகங்கள்/படைப்புகள் :

நரசய்யா சிறுகதைகள் (1997)
கடல்வழி வணிகம் (2005)
தீர்க்க ரேகைகள் (2003)
சொல்லொணாப்பேறு (2004)
ஆலவாய் (2009)
கடலோடி (2004)
மதராசபட்டினம் (2006)
துறைமுக வெற்றிச் சாதனை (2007)
கடலோடியின் கம்போடியா நினைவுகள் (2009)
சாதாரண மனிதன் – சிட்டியின் வாழ்க்கை வரலாறு

ஆங்கிலம்

1 Madras (1639 – 1947)

2. English and Tamil co-authored with S Muthiah Overcoming challenges – வெற்றியின் சாதனை

3. Lettered Dialogue

Teaching subjects related to sea and ports in marine institutes of Chennai

Attached here is Gopala Krishna Gandhi’s speech on launching of Mr. Narasiah’s book, ‘Lettered Dialogue’ . The passage is attached in the last page of the book in its second edition which is much more interesting to read!

Launch

Lettered Dialogue

K.R.A.Narasiah

Chennai, April 20, 2012

We are celebrating today two persons – Mathuram Bhoothalingam and P G Sundararajan.

We are celebrating a genre in writing – Letters.

And we are celebrating a relationship – what may one call it ? ‘Relationship’ is a loaded word. I use it advisedly.

I would suggest we neither waste any noun on it, nor expend any adjective to describe it.

In Jiddu Krishnamurti’s language, let us just observe it.

Without those two persons having known one another there would have been no letters between them. Without those letters, there would have been no relationship between them. Without a relationship between them, their knowing one another and writing to each other could have been a thing of no importance or interest.

And Sri K R A Narasiah would have devoted his time post-retirement from the Indian Navy and his astonishing skill with historical narration to writing about the history of Indian seafaring , ports and lighthouses.

But that conjunction did occur, Mathuram Bhoothalingam as Krithika and P G Sundararajan as Chitti did meet and get to write the letters which Sri Narasiah has with rare sensitivity double-distilled into this slim book, the size of which belies its strength. The book also carries, I must mention, as a foretaste to the delectation of the letters themselves, a poignant Foreword by my esteemed friend of many years, the bibliophile, aesthete , civil servant and social commentator , Sri V.Sundaram.

Krithika was a bigger person than most who did not know her, realized. This appellation – ‘Mrs’ – is curious. Just consider those three characters of the English language in the Roman script.

‘Mr’ as an abbreviation of the full word ‘Mister’, can be understood. Its ‘M’ and ‘r’ are the first and last letters of the full word. But if ‘Mrs’ were to be expanded to its full phonetic potential, you will find that the letter ‘r’ is nowhere in it. It is a complete intrusion. Abbreviated to ‘Mrs’, however, the ‘r’ creeps in, as if from nowhere, like a wall, separating the ‘M’ from the ‘s’ as if to say ‘Mrs’ is the ‘Mr’ with an ‘s’ added , that is all. Likewise , ‘Srimati’ and ‘Thirumati’ are ‘Sri’ and ‘Thiru’ with a suffix, no more. And we of course have accepted this as a ‘given’. We have accepted ‘Mrs’ as a given, as an adjunct, an accompaniment, a corollary , of ‘Mr’.

How much can a mere abbreviation obfuscate !

S.Bhoothalingam was not interested in diminishing or abridging Mathuram Bhoothalingam’s sensibility. On the contrary, he was a truly modern and emancipated man in frank admiration, even awe, of his gifted wife. But a flask, even when transparently self-abnegating as the protector and preserver of the temperature of its contents, is a flask. It contains, it holds, it secures. But it does not, indeed it cannot, permit the substance within to take a shape other than its own. Whence arises the need for a pseudonym. And there again, let us not miss the irony. What is truly one’s own, made of one’s own choice, volition and in utter freedom from the tastes and predilections of one’s parents or one’s spouse, one’s own pen-name, is called ‘pseudo’. Reality has to go into hiding in order to break loose and breathe free. When men use pseudonyms, they gain the excitement of obscurity. When women use them, they gain the joy of an independent identity.

Charlotte Bronte wrote Jane Eyre under the name Currer Bell . Emily Bronte wrote Wuthering Heights as Ellis Bell. And of course the world knows the author of The Mill on the Floss , Silas Marner and Middlemarch, not by her own name Mary Ann , but as George Eliot. Agatha Christie kept her first name, devised the surname, dropping her own ‘Miller’. And who can be expected to know that Ayn Rand’s real name is Alisa Zinovyevna Rosenbaum. Some use initials , true initials, which serve – though with varying purposes, I am sure – that veil the author’s persona in their own way. We have A.S.Byatt, P.D.James, M.M.Kaye, M.A.Griffiths, J.K.Rowling, who added the ‘K’ in the middle though she does not have a middle name. There are examples of distinguished women authors in Tamil writing under a pen-name, like Ambai and Bama.

Krithika is, if anything, independent. Independent in what she chooses to think of and independent in what and how she chooses to write upon.

But hers is not the independence of vagrancy. It is the independence of one who has a ticket in her hand, an open ticket, with destinations unmarked. She travels, she does not lurch. And in her letters to Chitti, she journeys with a companion with an identical travel document. How delicious , how altogether delectable, to travel with someone who becomes a friend on the journey, with no worries of excess baggage on one’s hand or left-luggage to be collected on return, only conversation, recollection, and banter !

And yet the letters between Krithika and Chitti are not light. They are not chat. They are not ‘side-stuff’. They are about the times, about people, about what is being written, thought, said. They do not seek the other’s corroboration, though they sometimes seem to revel in approval. They do not seek to impress, though they sometimes seem to like having that effect. They also are not meant for posterity though I suspect they are being written in the knowledge that they are going into some little box or cabinet, some table-drawer or old trunk where they will be excavated from in a lonely hour, by a lonely lamp, for a lonely read when no one else is looking.

The first question that occurred to me, when I saw the correspondence, was : Were Krithika and Chitti in love ?

But no, no such luck.

Then, the next question that came to me was: Were Krithika and Chitti into some joint confessional?

Again, no luck.

Were they seeking shoulders to lean on, perhaps even to cry on ?

No. They were utterly self-possessed.

Are they the Karuthamma and Pareekutti of Thakazhi’s Chemmeen ?

No!

And then I realized I was missing the whole point of the letters. I was trying to find the predictable and the trite in what was altogether different, fresh and autonomous. I was trying to find the stereo-typical in what was original.

Unless Sri Narasiah has edited out things which belonged to the world of privileged communication, there is no indication that Eros hides somewhere between the lines of these letters. If Eros does, that would be good for Eros. If Eros does not, it matters not.

Letters from a man to another man, from a woman to another woman would raise no eyebrows. But letters , a whole series of them , stretching over more than four decades from – and let me speak as if I am seated in a temple’s courtyard in Chennai – letters from one married lady to a married gentleman…sollunga saar, adhu sariyaa ? They have to raise not just eyebrows but hackles. This is a reflection on us, our limitations. Two individuals are above all individuals . Whether they are man and woman, married or otherwise, has to be beside the point, especially when what are being written are letters that contain reflections, observations.

Why one wants to say something to one particular person, and not to another, why some jokes are best shared with one and nor another, why one would wish to exclude someone even very close, while talking to someone else, all these questions are impossible to answer. That is how it is. Human relationships are not be dissected. They are to be observed.

Letters that are not business letters, or written with a purpose or a motive, letters that ‘just happen’ like Topsy in Harriet Beecher Stowe’s Uncle Tom’s Cabin do not seek to introduce themselves, or define anything, much less the relationship they are in. But they are in a relationship, a relationship that is not incident on past association or future strengthening.

They are in the relationship that shares without expectation of gratitude or even of agreement. They are in a relationship which is its own Alpha and its Omega, its own justification.

They are letters because they happen to be written. They could well have been conversations. They could well have been thoughts unexpressed, but conveyed.

Krithika’s and Chitti’s letters do not lead up to or culminate in anything. But they do aggregate into something. They aggregate into an understanding , a kind of compact, which says ‘We agree to not seek agreement or concordance, only communication’. They add up to the exchange of the mind’s arrears and the heart’s accretions. The phrase ‘heart’s arrears’ is Vikram Seth, used by him The Golden Gate.

All of us have those – arrears of the mind and heart. We long to repay them , to our times, to our circumstances. When a great musician sings, he is not spouting Tyagaraja or Dikshitar alone. Something of his own heart’s arrears comes through in the rendering. Only crusty critics will say ‘Oh he had bhava allright , but his neraval was soft, his tanam limp…’. For God’s sake, audiences should be a collective rasika , not a jury he is not a robot, but a man with debts of the mind, loans of the heart and, yes, mortgages of the soul to repay.

We need to express ourselves on things we do not have the chance to, in the ordinary transactions of life. Some of us write, sometimes well, sometimes very badly. Some of us speak, and speak, and speak, most times to the audience’s tearful tedium. Ask me.

Letters are to literature, what a whisper is to a speech.

A thinking, feeling mind’s whisper is worth more than a stentorian’s earful.

Krithika wrote voluminously, as did Chitti. She wrote as she thought, without translating her words for official acceptance.

Talking of translations, let me urge caution. Krithika and Chitti write English of the first order. But it is their English. It sounds like them. It whispers like them. Let there be no hurry to render the letters into Tamil, the Tamil of someone else. Of Krithika’s or anyone’s Tamil, I can be no judge. Thanks to the generosity of Mina Swaminathan, I could dip into herVasaveswaram. Krithika writes with a mastery of her language. ‘Her’ language is not just Tamil, but the Tamil she grew into. Something in me is awed when She says this about the central character Periyapaattaa : Nalla uram padaittha deham. Intha vayathirkuuda mushtiyai iruka piditthaaraanaal bhujam kandu kandaaha-t-tirandu ubbi nirkum.

The lines are rendered in a way in which Periyapaattaa goes and Albert Schwarzenegger comes in: “He was sturdily built. Even at this age, if he makes a hard fist, his shoulder muscles would bulge like iron balls.” Periyorgal ennai mannippaargal. T. Sriraman avargal ennai mannippaar.

Why I say let there be some caution in the matter of translation is that Krithika’s masterly description of Periyappaataa in terms any callisthenist would be proud of becomes something else in someone else’s English . If these letters are ever taken up for translation into Tamil, let them be translated into her Tamil and his Tamil, not into the translator’s Tamil. Dialects are not wrond language, they are a sub-language, like mannerisms are not defects, only styles.

Krithika and Chitti need to be read not because they were literary geniuses, or they were social philosophers but because they were two individuals in a relationship of trust, intellectual, cultural and emotional trust. And that relationship of trust is at a discount today.

Money is invested, deposits are parked, confidence is extended, admiration is advanced, allegiance is lent. But trust ?Trust is reposed. Reposing is a higher form of transfer, of placement than all the others. And letters are the most sublime vehicle for that reposing, which is why reading someone’s letter without permission is regarded as a wrong, interception by anyone, including the State, of letters is considered vile.

There is another reason why this volume is so precious. Letters are becoming an endangered species of writing. With the emergence of the e-mail and the SMS, letters, hand-written and ‘proper’ letters are a rarity.

Imagine today’s young generation producing a Krithika and a Chitti fifty years from now. They will have acute observations to make, no doubt. They will will have points of view that are both interesting and valuable. But will they have the language, the expression ? Will they have the feel for communication ?

Krithika says in one letter to Chitti : “My four days in Madras seem a dream now. Not so our long morning drives ; I still feel the sands at Mahabalipuram beating against my cheeks…” That would perhaps be rendered on SMS like this : “Hey Chits… 4 dez Mds total dream, yar. But thoz morn drives! Awsum…M’pur sands biting me mug…wow”

But believe me, if the Krithika and Chitti of 2052 are true descendants in spirit of our Krithika abd Chitti, I would say their SMS correspondence would be a good read. Let us not be prudes.

Letters written in a relationship of trust are therefore a precious transaction which, when one is given the chance to read with legitimacy, is a privileged experience.

Chitti comes through the pages of this volume as a man of firm views, assessments and even predispositions. In other words, as a man who would have been a delight to know and a trouble to disagree with. I rue the fact that I did not get to meet and know one so free of platitudes and predictability. In his letters to Krithika he is obviously seeking and discovering one he can exchange his thoughts with, almost as if in an exercise of self-nourishment.

Every serious relationship compensates for a lack in other relationships. Oravu enradu saadaarana vishayam illai. Puhai-yil than oruvaugal vasikkum.

The more undefined a relationship the more it is likely to be secure, provided others do not interfere with it. Defined relationships can also be secure, but rather like contracts entered into in faith and sustained in perseverance.

Chitti and Krithika reposed trust in one another’s sensibility, discretion and restraint in a relationship that did not suffer owing to lack of conventional typifications.

Their correspondence is therefore not just about their times, but about all that which is refined, restrained and redemptive about human relationships.

I commend Sri Narasiah for his devoted labour. He has given very few letters in full, from first line to last. Perhaps that whets our appetite for another edition in which he will give us that in the next round.

I shall close with a suggestion. Many of you might have seen ‘Tumhari Amrita’, the play with two actors – Shabana Azmi and Farookh Shaikh . Then play is about letters written by one to the other. They are not man and wife. They are what they are. The letters are , simply, gripping. A play ‘Yours, Krithika’ in which two actors playing Krithika and Chitti read a selection of their letters in chronological sequence will be a huge education, and a huge success. The Museum theatre will overflow.

Let us look forward to such a production.

திரு நரசய்யா அவர்களை நேரில் சந்தித்து உரையாட வேண்டும் என்ற என்னுடைய பல நாள் கனவு சமீபத்தில் நிறைவேறியது மகிழ்ச்சியான தருணம். தமிழ் மரபு அறக்கட்டளையின் புத்தக வெளியீட்டு நிகழ்ச்சியொன்றில் ஏற்கனவே ஐயாவை சந்தித்திருந்தாலும், இந்த முறை ஐயா அவர்களின் இல்லத்தில் அவரை சந்தித்து அவருடன் சில மணி நேரங்கள் செலவிட்டதன் மூலம் பல வரலாற்றுத் தகவல்களையும், அவர்தம் அனுபவங்களையும் நேரடியாக அவர் வாய்மொழியாகக் கேட்டு அறிந்தது மகிழ்ச்சியின் எல்லை. அதைப்பற்றி அடுத்த பகுதியில் காண்போம்…